—————————————————————————–
Η διάνοιξη δεν γίνεται για να δεχθεί μεγαλύτερο αριθμό διερχομένων αυτοκινήτων αλλά για να δεχθεί το παρκάρισμα περισσοτέρων αυτοκινήτων, άρα φτιάχνουμε πάρκινγκ κι όχι δρόμο!
Αν θέλαμε πάρκιγνκ, τότε μπορούσε ο Δήμος να βρει ένα οικόπεδο, τόσα χρόνια τώρα, και να το χρεώσει στο σχέδιο πόλης με σκοπό την ανακούφιση του προβλήματος. Ανακούφιση και όχι λύση, γιατί πάλι δεν λύνεται έτσι το πρόβλημα.
Το πρόβλημα θα λυθεί αν υποχρεωθεί ο κάθε ιδιοκτήτης να εξασφαλίσει θέση για το αυτοκίνητό του. Έτσι για παράδειγμα θα μπορούσε ο δήμος να δώσει μια αυστηρή "νότα" προς κάθε ιδιοκτήτη, με την οποία να καταστήσει σαφές ότι όλοι πρέπει να εξασφαλίσουν θέση πάρκινγκ για το αυτοκίνητό τους. Όποιος οικοδομεί δε στην περιοχή, πρέπει απαραίτητα να εξασφαλίζει αντίστοιχες θέσεις όσες και τα διαμερίσματα του κτιρίου του.
Όλοι όσοι έχουν αυτοκίνητα και διαμένουν στην περιοχή να τα δηλώσουν, με σκοπό ο δήμος να εξασφαλίσει θέσεις. Γι’ αυτό να υποχρεώνονται να καταβάλουν ετήσιο ενοίκιο, έστω συμβολικό, για την εξασφάλιση αντίστοιχης "κάρτας ελευθέρας". Το ετήσιο αυτό έσοδο θα επιτρέψει στο δήμο να αγοράσει ή να μισθώσει χώρο για παρκάρισμα και θα είναι ανταποδοτικό
Χώρος μπορεί να εξασφαλιστεί υπαίθριος ή και υπόγειος.
Τόσα χρόνια κανείς δεν τόλμησε να αξιοποιήσει τον Μυλαύλακα, ο οποίος έχει καταπατηθεί στο μεγαλύτερο τμήμα του και κακοποιηθεί από τους «έξυπνους» παρόδιους. Θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει διαπλάτυνση προς τα κάτω, προς το Μυλαύλακα, για πεζόδρομο ή ποδηλατόδρομο. Ποιος όμως θα τα βάλει με τα μικροσυμφέροντα; Με τα δέντρα τα βάζει πολύ εύκολα, γιατί αυτά δεν ψηφίζουν!
Δεν είναι ότι θα κοπούν ή δεν θα κοπούν δέντρα και πόσα. Είναι η αντίληψη, είναι η προχειρότητα στη σκέψη, είναι η εύκολη λύση, είναι η ατολμία. Με τέτοιες λογικές «πελεκήθηκαν» κυριολεκτικά τόσα δέντρα στο Ισαδάκι και στον Αγιο Λουκά. Να τα θυμηθούμε ένα ένα; Μήπως πρέπει να θυμηθούμε και τα οικόπεδα του Δημοσίου που έχουν «χαθεί» στη περιοχή του Αγίου Λουκά ή καταπατηθεί από φερόμενους ιδιοκτήτες; Προκαλούμε τη δημοτική αρχή να ανοίξει το φάκελο των χαμένων οικοπέδων του δημοσίου στη Λαμία.
Στο όνομα πολλών "ανθρωπίνων αναγκών" ανοίχτηκαν δρόμοι μέσα στο κεφαλάρι της πόλης, ενώ θα μπορούσαν να είναι μονοπάτια – καλντερίμια για περιπάτους. Έγιναν λεωφόροι – αεροδρόμια, σκουπιδότοποι, αιτίες για πλημμύρες στη βόρεια Λαμία και μόνο.. Στο όνομα της τέχνης έγιναν σιδερένια θέατρα, που ευτυχώς μετά από αρκετά χρόνια υποχρεώθηκαν να τα ξηλώσουν. Έγιναν εκκλησίες, έγιναν ταβέρνες και τόσα άλλα.
Για μας το δίλημμα προστασία του περιαστικού δάσους ή διαπλάτυνση της Τυμφρηστού είναι λανθασμένο, γιατί δεν νοείται προστασία του δάσους χωρίς τον συνυπολογισμό των ανθρωπίνων αναγκών. Ούτε μπορεί βέβαια να υπάρχει μακροπρόθεσμη ανάπτυξη, που να λειτουργεί ενάντια στο περιβάλλον. Το ερώτημα είναι μόνο «σωστή χωροταξία ή προχειρότητες με σκοπιμότητες και χάος». Ο δρόμος είναι και επιθυμητός και αναγκαίος αρκεί να μην υποβαθμίζει και να μην καταστρέφει το περιβάλλον.