Η συζήτηση που γίνεται σχετικά με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια περιστρέφεται διαρκώς γύρω από τα οικονομικά συμφέροντα, την ποιότητα της επιστημονικής κατάρτισης και πως ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα δημόσια και ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα θα βελτιώσει το επίπεδο της εκπαίδευσης.
Πιστεύει κανείς πως αν είχαμε τα καλύτερα πανεπιστήμια και τους καλύτερους επιστήμονες η Ελλάδα θα ήταν σε καλύτερη θέση σήμερα; Οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες επιστήμονες, που πάνε σήμερα και διαπρέπουν στο εξωτερικό, είναι από ιδιωτικά ελληνικά πανεπιστήμια; Υπάρχει επαρκής χρηματοδότηση στην έρευνα στα δημόσια πανεπιστήμια και δεν υλοποιούνται προγράμματα; Έχουμε ανάλογη αμοιβή της εργασίας των επιστημόνων στην Ελλάδα προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες με κίνητρα;
Όμως η μεγαλύτερη αλήθεια σε όλα αυτά που ακούγονται, είναι αυτή: Δεν μπορεί σε συνθήκες ιδιωτικής παιδείας να αναφερόμαστε στην καλλιέργεια ελεύθερων συνειδήσεων και σκέψεων, να αναφερόμαστε στην αναζήτηση, στην αμφισβήτηση και σε ανεξάρτητες αδέσμευτες επιλογές ελεύθερων πολιτών.
Ιδιαίτερη η σοφή ρήση του Μάνου Χατζιδάκη: “Δεν είναι συμφέρον κανενός κράτους να παρέχει ουσιαστική παιδεία, γιατί αυτή δημιουργεί ελεύθερους πολίτες, και αυτοί είναι επικίνδυνοι για το κράτος”