σε μια «μη ιδανική» συγκυρία.
Αυτή τη φορά δεν μπόρεσε το καράβι να πιάσει απάνεμο λιμάνι, παρά τον φαινομενικά ούριο άνεμο, που έδειχνε να επικρατεί από την αρχή. Το καράβι το παρέσυρε η «θαλασσοταραχή» της σκληρής συγκυρίας και της υποκειμενικής πραγματικότητας.
Είναι φανερό ότι σε πολλούς υπήρχε από την αρχή ισχυρό το σπέρμα της αμφιβολίας, αν δηλαδή ήταν ρεαλιστικές οι αξίες, τις οποίες είχαν δεσμευτεί να υπηρετήσουν με την Ιδρυτική Διακήρυξη. Αποδείχτηκε επίσης ότι υποτιμήθηκε ο χρόνος και η πίεση του αντίπαλου∙ του συστημικού αντίπαλου. Ακούγονταν πολύ το «έξω από τον χορό καλά τραγούδια λέτε. Ελάτε να διοικήσετε, να δούμε τι θα κάνετε». Με λίγα λόγια: Τόσα συμβαίνουν εντός των τειχών της εξουσίας, κι εσύ να λείπεις; να λείπεις, μέσα στο γυάλινο κόσμο της ουτοπίας σου; Ως πότε θα το παίζεις «αλογόμυγα»;
Από την άλλη το: «είμαστε οι καλύτεροι, οι ηθικοί, οι αλώβητοι» φέρνει αυθόρμητα, παραφράζοντας τον Λένιν, το: «Ο ναρκισσισμός, το τελευταίο στάδιο του ουτοπισμού».
Φαίνεται ότι τελικά είναι πολύ δύσκολο – εξ’ ού και ουτοπία – να κάνει κανείς σήμερα συνταγές για τις αυτοδιοικητικές «κουζίνες» του μέλλοντος. Φάνηκε ότι μπορούν να τίθενται στην «ημερήσια διάταξη» μόνο αυτά, που μπορεί να γίνουν σε ένα βαθμό πράξη στη σημερινή σκληρή και αδυσώπητη κομματική πραγματικότητα.