Δυο λόγια για τούτο, σαν πρόλογο
Η αλήθεια είναι ότι έχω ασχοληθεί λίγο με την ποίηση διαβάζοντας γνωστούς και λιγότερο γνωστούς ποιητές. Μου αρέσει να αναφέρομαι ιδιαίτερα στην ερωτική ποίηση, γιατί θεωρώ ότι η ζωή κυριαρχείται από τον έρωτα, με όλες τις εκφάνσεις του και τις ερμηνείες του.
Και όπως λέει ο Βίλχεμ Ράιχ, «ο Έρωτας, η Εργασία και η Γνώση είναι οι αστείρευτες πηγές της ζωής∙ αυτές που πρέπει να την κυβερνούν»∙ όπως και ότι το «γενετήσιο αγκάλιασμα», είναι αυτό που πυροδοτεί τις διαθέσεις ή καταπιέζει την εφηβεία εντείνοντας τα αδιέξοδα.
Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα ερωτευμένο από μικρό παιδί, και με διάφορα. Τώρα, ας πούμε, με τη φύση. Είχα γράψει κάποτε ένα τέτοιο ποίημα για τον έρωτα με τη φύση, αλλά το έχασα.
Μου στοίχισε. Αγαπώ πολύ τους κλασικούς ποιητές μας, που έγραφαν με ρίμα∙ και τους θαυμάζω. Για ένα διάστημα έγραφα κάποια σατιρικά έμμετρα στη «ΔΡΥΑΔΑ», την εφημερίδα του Ομίλου Φίλων του Δάσους. Είδα πόσο δύσκολο είναι. Με συγκινούν ιδιαίτερα οι μεγάλοι μας ποιητές. Ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Λειβαδίτης, ο Αναγνωστάκης, ο Βρεττάκος και τόσοι άλλοι. Δεν έχουν σύγκριση… Έχω τραγουδήσει πολύ τον Ελύτη. Εκεί στην ηλικία των 20, τον «Ήλιο τον Πρώτο» τον ήξερα σχεδόν απέξω. Όπως και τον Σεφέρη. Τραγούδησα πολύ τον «ΣΤΡΑΤΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΝΘΟΥΣ», το μεγάλο δίσκο του Μαρκόπουλου με τον Ξυλούρη. Αυτό το θυμάμαι ακόμα. Νομίζω ότι οφείλω πολλά σ’ αυτή την επαφή με τους ποιητές, που με επηρέασαν σημαντικά.
Τώρα, στο δια ταύτα που λένε. Δεν έχω να σου πω πολλά. Μοιράζομαι μαζί σου κάτι από τα νεανικά μου χρόνια, τα μυστικά μου. Φαίνεται ότι είχα αποφασίσει να τα κρατήσω ως προσωπικά μυστικά, που δεν ήθελα να εκτεθούν. Ναι, δεν είχα την απαραίτητη αυτοπεποίθηση∙ και κρύφτηκαν τόσα χρόνια, σαράντα πέντε και βάλε, στα συρτάρια της προσωπικής συναισθηματικής ιστορίας. Τα είχα σχεδόν ξεχάσει. Τέλος πάντων. Στην ηλικία των 19 – 23 έγραφα με το μάτι εκείνης της ηλικίας, σε στιγμές δύσκολες είναι αλήθεια, αλλά με στενάχωρα μηνύματα∙ κυρίως στα δυόμισι χρόνια του στρατού. Μου έβγαιναν οι αγωνίες της νιότης και η δύσκολη ζωή, με αρκετή αγανάκτηση. Αυτό ήταν που με έκανε να αποφασίσω να σταματήσω. Είπα κάποια στιγμή ότι δεν είναι αυτή η απαισιοδοξία για μένα. Δεν μου ταιριάζει. Και σταμάτησα. Σταμάτησα μπαίνοντας στο δρόμο του "αγώνα" της αριστεράς και των κινημάτων, με τις πιο αισιόδοξες διαθέσεις…
Είναι μεγάλη μου η χαρά, που μου δίνεται η ευκαιρία και η αφορμή να ασχοληθώ λίγο τώρα και μ' αυτά, που τα έγραψα τότε, στης νιότης τα αδιέξοδα. Να μοιραστώ μαζί σου κάποια από τα «μυστικά» μου με μπόλικο ρίσκο. Μετά από τόσα χρόνια εγώ βλέπω τον εαυτό μου
μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη του δυνάστη χρόνου και της εμπειρίας. Είναι οι μεγάλες αλλαγές, που όλα τα παραμορφώνουν. Αυτό για μένα… Δεν ξέρω εσύ τι θα δεις. Είναι το μεγάλο ερώτημα και το στοίχημα για κάθε τι που εκτίθεται.
