Η είδηση της αποδημίας του Σπύρου Τσιάνη από το Μαργαρίτι Θεσπρωτίας, έφτασε μέσα από ένα σύντομο ηλεκτρονικό μήνυμα του ΠΑΝΔΟΙΚΟ, που συνοδευόταν από συλλυπητήρια επιστολή προς την οικογένειά του.
Αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δύο λόγια παραπάνω.
Πάνε κάμποσα χρόνια -10 ίσως- που γνώρισα το Σπύρο Τσιάνη σε κάποιο από τα συνέδρια του Πανελληνίου Δικτύου Οικολογικών Οργανώσεων.
Είναι αλήθεια ότι –κυριολεκτικά- μικρός το δέμας όπως ήταν, όχι πάνω από 1.60, δεν σου γέμιζε το μάτι. Όταν όμως μιλούσες μαζί του κα αντιλαμβανόσουν το πάθος και τη φλόγα που τον έκαιγε για το σκοπό που είχε θέσει στη ζωή του, ένιωθες το πραγματικό του μέγεθος. Ο μικρόσωμος και ταπεινός αυτός άνθρωπος, χωρίς ιδιαίτερες σπουδές ή εισόδημα, είχε τάξει σκοπό της ζωής του την υπεράσπιση του Έλους Καλοδικίου, ενός μικρού αλλά οικολογικά αξιόλογου υγροτόπου κοντά στο Μαργαρίτι Θεσπρωτίας. Ήταν πρόεδρος της Περιβαλλοντικής Εταιρίας Μαργαριτίου, και ουσιαστικά το κυρίως δραστήριο μέλος της. Συμμετείχε συχνά στα συνέδρια του ΠΑΝΔΟΙΚΟ, αναζητώντας υποστήριξη, συμβουλές και εμπειρίες προκειμένου να ενισχύσει τις αδιάκοπες προσπάθειές του για την ανακήρυξη –πράγμα που πέτυχε- του μικρού Έλους του Καλοδικίου σε προστατευόμενη περιοχή και την καθημερινή υπεράσπισή του από καταπατήσεις, βάναυσες επεμβάσεις με μπουλντόζες, απόρριψη σκουπιδιών και κυνήγι.
Πέτυχε πολλά με την επιμονή του, την καθημερινή του επαγρύπνηση, την προνοητικότητα να ζητά την βοήθεια του WWF και του ΠΑΝΔΟΙΚΟ, τα δεκάδες φαξ με τα οποία βομβάρδιζε τις αρμόδιες υπηρεσίες.
Ισχυρίζομαι, χωρίς ίχνος υπερβολής, ότι χωρίς τον ακαταπόνητο και μοναχικό του αγώνα, το Έλος Καλοδικίου, θα ήταν σήμερα ανάμνηση.
Ο Σπύρος ήταν θετικό παράδειγμα για το πόσα μπορεί να πετύχει ακόμα και ένας μόνο άνθρωπος όταν φλέγεται από ανιδιοτελές πάθος για την προστασία της φύσης και επιμένει να απαιτεί με νόμιμα μέσα την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών.
Αγαπητέ μου φίλε, αιωνία σου η μνήμη.
Γιώργος Κανέλλης
ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΑΤΡΑΣ