Ένας φίλος προχθές προσπαθούσε να μου περιγράψει τις δυσκολίες που συναντούν οι δημόσιες υπηρεσίες για τους περιβαλλοντικούς ελέγχους σε όλα τα επίπεδα. Με αποτέλεσμα να μην λειτουργούν οι μηχανισμοί και ο πολίτης να νιώθει την απουσία του νόμου. Αυτό που επικρατεί είναι κυρίως η υποστελέχωση ή η στελέχωση με συμβασιούχους του ΟΑΕΔ και η έλλειψη προτεραιοτήτων και ενδιαφέροντος από τους αρμόδιους πολιτικούς προϊσταμένους.
Η συζήτηση επεκτάθηκε σε χίλια δυο παραδείγματα, για να φανεί στο τέλος ότι αυτά όλα είναι επόμενο να συμβαίνουν, όταν πολιτική της κυβέρνησης είναι η ιδιωτικοποίηση των πάντων! Η κυβέρνηση εφαρμόζει το γνωστό απόφθεγμα: «Αν ένα έργο, μια υπηρεσία, μπορεί να την κάνει ένας ιδιώτης, μια εταιρεία, μια ιδιωτική οντότητα, τότε έτσι πρέπει να γίνει». Τις Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) να τις ελέγχει ιδιωτική εταιρεία -Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει- τις παράνομες καταλήψεις, τις καταπατήσεις, την επίβλεψη των τεχνικών έργων, τα έργα να γίνονται με Μελέτη – Κατασκευή από τις ίδιες τις εταιρείες, αυτός που κάνει την κατάληψη της ακτής να ελέγχει τον εαυτό του. Και δεν μιλάμε για τα θέματα της υγείας, τα νοσοκομεία και τις δημόσιες δομές υγείας, την παράδοση όλων των έργων -μεγάλων και μικρότερων- στις ΣΔΙΤ κλπ κλπ…
Από την άλλη, τη στιγμή που η χώρα κυβερνιέται από συντηρητικούς/νεοφιλελεύθερους, δεν μπορεί το δημόσιο, όποια υπηρεσία και αν είναι αυτή, να κάνει σωστά τη δουλειά της. Οι συντηρητικοί δεν μπορούν να κυβερνούν καλά, για τον ίδιο λόγο που ένας χορτοφάγος και αντι-κυνηγός -εγώ ας πούμε- δεν μπορεί να μαγειρέψει έναν πρώτης τάξεως «λαγό στιφάδο».
Αν πιστεύεις ότι αυτό που καλείσαι να κάνεις είναι κακό, δεν είναι συμβατό με τις πολιτικές σου αξίες, τότε είναι λογικό να μην το κάνεις καλά. Μ’ αυτή την έννοια ως τρόπος διακυβέρνησης ο συντηρητισμός είναι αντικοινωνικός και οδηγεί σε αδιέξοδο.
Κάπως έτσι κλείσαμε την κουβέντα, λες και θα ήταν διαφορετικά…