Τα νέα πολιτικά ήθη και το λιμάνι
… γλυκά και τριαντάφυλλα
Λίγες ημέρες πριν την εκδίκαση της προσφυγής στο Συμβούλιο της Επικρατείας, η νέα διοίκηση του Δήμου αναζητεί τις ισορροπίες που θα τις επιτρέψουν να διαμορφώσει τους απαραίτητους μηχανισμούς νομής της εξουσίας. Όλα πάντως συνηγορούν ότι ο νέος τιμονιέρης του Δήμου, με την πολιτική παιδεία και εμπειρία που αποκόμισε από την πολυετή θητεία δίπλα στον πρώην δήμαρχο, θα καταφέρει να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών. Η νέα αρχή γνωρίζει πλέον ότι στην εποχή της εικόνας το σωστό προφίλ είναι αναγκαίο για να θρέψει την παντοδυναμία της.
Γι’ αυτό, λοιπόν, ο δήμαρχος επιδεικτικά, μέσω των τοπικών Μ.Μ.Ε., και με περισσή αβρότητα καλεί τους 33 που έχουν υπογράψει την προσφυγή στο ΣτΕ για μια συζήτηση «από καρδιάς» προσφέροντας μάλιστα τριαντάφυλλα, γλυκά και ροφήματα… Προηγουμένως βέβαια είχε διαχωρίσει όσους εναντιώνονται στο λιμάνι σε «ιδεολόγους» και «παρασυρμένους», στιγματίζοντας έτσι με δηκτικό τρόπο το πολιτικό φρόνημα όσων αντιστέκονται στις επιλογές του.
Οι κινήσεις αυτές δεν αποτελούν εκδήλωση μιας όψιμης έστω δημοκρατικής ευαισθησίας, πρόκειται μάλλον για ένα πολιτικαντισμό που αποσκοπεί στη δημιουργία εντυπώσεων, αφού τώρα πια τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στην ιστορία του λιμανιού.
Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους
να εμπλέκονται σε όσα τους αφορούν
Αν τους ενδιέφερε πραγματικά ο διάλογος πάνω στα έργα που σχεδιάζονται θα φρόντιζαν ώστε αυτά να μην εκπονούνται πίσω από τις κλειστές πόρτες των υπουργείων, από ημέτερα μελετητικά γραφεία και δοτούς εργολάβους. Εάν είχαν την παραμικρή αίσθηση ευθύνης θα φρόντιζαν να γνωρίζουν στοιχειωδώς τις βασικές πτυχές των μελετών που αβίαστα υπογράφουν στα δημοτικά και νομαρχιακά συμβούλια και όχι να εγκαλούν – όπως, με αρκετή αφέλεια έκανε ένας εκ των αντιδημάρχων στην περσινή δημόσια συζήτηση της Περιβαλλοντικής Κίνησης για το λιμάνι -, τα μέλη της ΠΕ.ΚΙ.Ν. ότι δεν είχαν ενημερώσει το Δήμο για τις επιπτώσεις του έργου! Το μόνο που ξέρουν καλά είναι να κακοποιούν τη κοινή λογική και να θυμούνται τη δημοκρατία κάθε τέσσερα χρόνια, τότε δηλαδή που αποφασίζεται, όπως έλεγε και ο συντοπίτης μας αγωνιστής Ν. Μανδηλαράς, ποιοι θα είναι οι συνδαιτυμόνες στην «γούρνα» της εξουσίας…
Ανάπτυξη: Τρώγοντας έρχεται η όρεξη
Οι περισσότεροι όταν ακούνε τη λέξη ανάπτυξη οραματίζονται πλούτη, ευημερία, μικρά και μεγάλα έργα που θα δώσουν ώθηση στην οικονομία. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Ποιοι ωφελούνται, τελικά, από αυτά που γίνονται γύρω μας;
Η ανάπτυξη είναι ένας πολύ γενικός και αόριστος όρος, μια μυθολογία που συντηρεί ένα σύστημα το οποίο επιδιώκει διαρκώς να ανανεώνει τις πηγές πλουτισμού και κυριαρχίας του. Τα έργα και οι αναπτυξιακοί σχεδιασμοί του κράτους εξυπηρετούν τις κοινωνικές ανάγκες; Ή μήπως αντανακλούν και οξύνουν τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις; Μια σειρά από πρόσφατες ρυθμίσεις και τροπολογίες, με κορυφαία την απόπειρα αναθεώρησης του άρθρου 24 για τα δάση και τις δασικές εκτάσεις ώστε να παραδοθούν στις κατασκευαστικές εταιρείες, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Ο εργασιακός μεσαίωνας και η ανεργία που βιώνουν οι εργαζόμενοι στις τουριστικές περιοχές, η προλεταριοποίηση χιλιάδων αγροτών που πετιούνται έξω από την παραγωγή, αλλά ακόμη και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολλές μικρές οικογενειακές μονάδες που φυτοζωούν ανάμεσα στις συμπληγάδες των tour operators, των κρατικών ελέγχων και των τραπεζών, συνθέτουν μια ζοφερή πραγματικότητα.
Επιπλέον, το κληροδότημα αυτής της άγριας ανάπτυξης είναι η κακοποίηση και λεηλασία της υπαίθρου με πολύ μικρές πλέον πιθανότητες ανάνηψης εδώ που έχουμε πια φτάσει. Κοντολογίς λοιπόν, σχεδιάζεται η παραχώρηση εκατομμυρίων στρεμμάτων δασικής έκτασης σε επενδυτές για παραθεριστικές κατοικίες και ξενοδοχεία και η ιδιοποίηση των παραλιών από τουριστικές μεγαλομονάδες που δεν συνεισφέρουν τίποτα στις τοπικές οικονομίες αφού όλες οι ανάγκες των πελατών σε διασκέδαση, φαγητό και γενικά υπηρεσίες καλύπτονται από την ίδια την εταιρεία. Χιλιάδες στρέμματα γόνιμης γης στην Κρήτη και την Μεσσηνία θα καταστραφούν για να κατασκευαστούν τα υδροχαρή γήπεδα γκολφ σε περιοχές που πλήττονται ήδη από την ξηρασία, συμβάλλοντας έτσι στην ερήμωση και τη διάβρωση.
Επιπλέον, σχεδιάζεται η χωροθέτηση και εγκατάσταση γιγαντιαίων αιολικών πάρκων από ομίλους του Κοπελούζου, του Μυτιληναίου και Σία, σχεδόν σε όλα τα νησιά, – ειδικά στη Σέριφο, για παράδειγμα, θα καλύπτουν το 1/3 του νησιού. Παράλληλα, το κράτος όχι μόνο τους επιδοτεί αλλά εξασφαλίζει και σίγουρο πελάτη (τη ΔΕΗ) για το ρεύμα που θα παράγουν οι επιχειρήσεις τους. Είναι φανερό ότι η ανάπτυξη σήμερα σημαίνει την συγκεντροποίηση του πλούτου, τον προσπορισμό και την κυριαρχία συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων.
Στο επίπεδο της πολιτικής διαχείρισης μετά τον Καποδίστρια, η τοπική αυτοδιοίκηση έχει αποδυναμωθεί και έχει βαθύνει η οικονομική εξάρτηση από το κράτος και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι τοπικές αρχές κυρίως λειτουργούν μέσα στο γαϊτανάκι της κεντρικής εξουσίας.
Στην κατανομή των χρηματοδοτήσεων τα έργα επιλέγονται με κριτήριο να εξυπηρετούν το συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης καθώς και να προωθούν τη διακίνηση μεγάλων κεφαλαίων και όχι με βάση τη χρησιμότητά τους στην κοινωνία. Γι’ αυτό άλλωστε για την ενίσχυση π.χ. του πρωτογενούς τομέα, τη διαχείριση των υδάτινων πόρων ή των στερεών αποβλήτων διατίθενται ψίχουλα.
Η κινδυνολογία ότι θα χαθούν τα χρήματα μας αφήνει παγερά αδιάφορους γιατί περισσότερο από τα λεφτά μας ενδιαφέρει το μέλλον του τόπου και η προοπτική των κατοίκων του νησιού.
Το νέο μεγάλο λιμάνι, λοιπόν, δεν είναι μόνο ότι θα καταστρέψει αισθητικά με την αμετροέπειά του τον φυσικό ιστό της πόλης ενός κυκλαδίτικου νησιού, αλλά μαζί με το μεγάλο αεροδρόμιο (που διακαώς προπαγανδίζουν ορισμένοι) αποτελούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την άνευ όρων παράδοση και την απόλυτη κυριαρχία του μοντέλου της τουριστικής μονοκαλλιέργειας.
Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια, πρόεδροι…
Για το τέλος θα θέλαμε να μνημονεύσουμε την ανοχή – ή μήπως και σύμπλευση;- που επέδειξε η Δημοτική Αρχή στις απειλές και τους λεκτικούς τραμπουκισμούς των προέδρων του Εμπορικού και του Συλλόγου Μαζικής Εστίασης κατά την διάρκεια της πρόσφατης σύσκεψης «ομοψυχίας» όσων φορέων συμφωνούν με το λιμάνι. Φαίνεται ότι σε κάποιους δεν αρέσει η αμφισβήτηση και η αντίσταση στις λογικές και τα σχέδια τους για το νησί και ευελπιστούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους με τη δημιουργία ενός κλίματος κοινωνικού αποκλεισμού που φτάνει ως τη συκοφάντηση, τους εκβιασμούς και τους εκφοβισμούς.
Έτσι, λοιπόν, εκδιώχθηκε η γραμματέας του δικηγορικού Συλλόγου (αφού είναι ενάντια στο έργο) από τη συζήτηση που ακολούθησε «κεκλεισμένων των θυρών». Εκεί οι μεγαλο-παράγοντες που προαναφέραμε σε μια επίδειξη γενναιότητας καταφέρθηκαν εναντίον των 33, ζητώντας να απομονωθούν, μίλησαν «κολακευτικά» για το ποιόν τους ενώ τόνισαν ότι θα πρέπει να αναδειχθούν οι αδυναμίες του καθενός ξεχωριστά και «να τους χτυπήσουμε εκεί»…
Θα ήταν χρήσιμο βέβαια να ξέρουμε αν όλα αυτά που ακούστηκαν αλλά και η θέση των εν λόγω προέδρων για την αποδοχή του έργου είναι σύμφωνα με τις εντολές που έλαβαν οι συγκεκριμένοι εκπρόσωποι από τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων τους ή αν αποτελούν προσωπική τους πρωτοβουλία. Όπως και να έχει ο κοινωνικός κανιβαλισμός και ο φασισμός που προάγουν αυτές οι συμπεριφορές δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητες…