Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη ξετινάζει τα πάντα με τις απανωτές «μεταρρυθμίσεις». Στη διάρκεια της πανδημίας κάποιοι νόμισαν ότι θα στραφεί λίγο και προς το κράτος. Λέγαμε, αν θυμάστε: φάνηκε η αξία του κράτους στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης. Ήταν μια αυταπάτη και ένας ελιγμός, ίσως, ή έστω μια προσωρινή στροφή. Ένας ελιγμός για να περάσουν τα δύσκολα και μετά να επανέλθουν πιο επιθετικοί στα γνωστά δόγματά τους. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη. Στο στόχαστρο μόνιμα είναι το εισόδημα και τα δικαιώματα των πολλών. Είναι οι πολιτικές που εκπορεύονται από την «Σχολή του Σικάγου» και τη θεωρία του Μίλτον Φρίντμαν, μια συμμαχία ανάμεσα σε μια δράκα πανίσχυρων εταιρειών και σε μια άλλη δράκα πολιτικών τύπου Άδωνη και Χατζηδάκη.
Σύμφωνα με τη θεωρία του Φρίντμαν οι κυβερνήσεις πρέπει να ιδιωτικοποιούν την δημόσια περιουσία, να προβαίνουν σε περικοπές κοινωνικών προγραμμάτων, οι τιμές και οι μισθοί να καθορίζονται μόνο από την αγορά – και όχι μέσα από διάλογο με τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα με τις εγγυήσεις του κράτους για τη διαφύλαξη τους. Δεν πρέπει να υπάρχουν εγγυημένοι κατώτατοι μισθοί. Επίσης πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τα συνταξιοδοτικά ταμεία και η παιδεία. Ακόμα να ιδιωτικοποιηθούν τα Εθνικά πάρκα, τα δάση και οι παραλίες. Οτιδήποτε δηλαδή μπορεί να προσελκύσει επενδύσεις από ιδιωτικές εταιρίες με μοναδικό γνώμονα το κέρδος τους. Η δωρεάν παιδεία και η έννοια του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος για την Σχολή του Σικάγου μυρίζει πολύ σοσιαλισμό.
Με άλλα λόγια, το κράτος πρέπει να έχει μόνο την ευθύνη για την αστυνομία και το στρατό. Οτιδήποτε άλλο είναι παρέμβαση εναντίον της ελεύθερης αγοράς – το περίφημο «αόρατο χέρι», το «χέρι της αγοράς» που θα ρυθμίσει τα πάντα. Είναι οι πολιτικές της Σχολής του Σικάγου για την διάλυση του κοινωνικού κράτους και την ανακατανομή του εισοδήματος υπέρ του πλούτου.
Αυτή είναι η κυβερνητική πολιτική, η πολιτική του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και των «παιδιών του Σικάγου».