Με ρωτούσε ένας φίλος την γνώμη μου για τα πολιτικά πράγματα σήμερα με αφορμή τις εξελίξεις στο χώρο της αντιπολίτευσης. Θα επαναλάβω κάποιες σκέψεις που είχα γράψει στον απόηχο των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών. Η γνώμη μου είναι ότι, διαχρονικά, στην πολιτική σκηνή στην χώρα μας και διεθνώς, με όρους κοινωνικοοικονομικούς, αναφερόμαστε, ή πρέπει να αναφερόμαστε, σε τέσσερις διακριτές πολιτικές δυνάμεις, ρεύματα, κυβερνητικά κόμματα εξουσίας με το ανάλογο διακριτό ιδεολογικό υπόβαθρο και οικονομικό πρόγραμμα: 1. Την Δεξιά – ΝΔ, πλήρη ιδιωτική οικονομία και ελεύθερη αγορά 2. την Σοσιαλδημοκρατία – ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, μικτό μοντέλο οικονομίας 3. την Αριστερά – ΚΚΕ, κρατικό μοντέλο και 4. την Οικολογία – που σήμερα προσωπικά έχω μια δυσκολία να προσδιορίσω τον πολιτικό της φορέα, με λίγα λόγια βρίσκεται στα τάρταρα, μικτό μοντέλο με έμφαση στην βιωσιμότητα.
Το παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που έχει επικρατήσει, ο νεοφιλελευθερισμός, έχει επιβάλει τον λεγόμενο δικομματισμό. Να εναλλάσσονται δηλαδή στην κυβερνητική εξουσία, εντός των ορίων του συστήματος πάντα -μέχρι την δευτέρα παρουσία, που λένε και οι χριστιανοί, λίγο απαισιόδοξο αυτό, ναι- δύο κόμματα: η Δεξιά (ΝΔ) και η σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ). Την τελευταία δεκαπενταετία ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας εμφανίζεται διασπασμένος στα όρια του εμφυλίου∙ και τώρα σε πλήρη εσωστρέφεια. Αντικειμενικά υπάρχει θέμα απουσίας της αντιπολίτευσης, έστω και εντός των ορίων του συστήματος, και το πρόβλημα δεν φαίνεται να μπορεί να ξεπεραστεί με το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό.
Άρα η λύση είναι η δημιουργία ενός νέου κόμματος στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, που θα υπερβεί την χρόνια αντιπαλότητα των προσώπων/προσωπικοτήτων και του «εγώ», είτε στη βάση μιας νέας προσωπικότητας/αρχηγού, είτε στη βάση της καταστατικής συλλογικής λειτουργίας. Κι αυτό πρέπει να γίνει άμεσα. Τα συνέδρια, και οι εσωκομματικές εκλογές για εκλογή νέων αρχηγών στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ, απλά διαιωνίζουν τον εμφύλιο και συντηρούν το πρόβλημα της σοσιαλδημοκρατίας σε όφελος της ΝΔ και της ακροδεξιάς. Αν με ρωτούσανε, θα τους έλεγα: Συνέδρια μόνο για αυτοδιάλυση σε ένα νέο ενιαίο κόμμα.
Ένα νέο κόμμα. Ούτε ΣΥΡΙΖΑ ούτε ΠΑΣΟΚ, και τίποτα που να έχει την λέξη αριστερά. Μια λέξη που να αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό που θα είναι. ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Με ψεύτικες μπερδεμένες έννοιες, με τα «και είμαστε αριστερά και δεν είμαστε, αλλά θα γίνουμε όταν..», αυτά είναι για να κλέβουμε την ψήφο του πολίτη. Ειλικρίνεια και σαφείς θέσεις. Τι «κεντρο-αριστερά» και λίγο απ’ όλα… Αν ο κόσμος θέλει αριστερά, να ψηφίσει ΚΚΕ και να το υποχρεώσει σε μετεκλογική πιθανόν συνεργασία.
Θα μου πείτε απέξω από τον χορό… Ναι, εγώ δηλώνω «οικολογία» και, στο παρόν, στην κινηματική οικολογία περιμένοντας τον «μεσσία». Κρατώ και το «ριζοσπαστική», ως παλιός αριστερός… Επιτρέψτε μου.