Η καλλιέργεια της ελληνικής γης ξεκίνησε εδώ και χιλιάδες χρόνια. Τα πρώτα δείγματα χρονολογούνται από την έβδομη χιλιετηρίδα και συνοδεύθηκαν από δημογραφική ανάπτυξη και σταδιακή δημιουργία πολυπληθών κοινωνιών. Η γεωργία έφερε τον πολιτισμό και συνετέλεσε σ’ αυτό που οι νεώτεροι μελετητές της αρχαιότητας ονόμασαν «ελληνικό θαύμα». Η καλλιέργεια της γης δεν ήταν εύκολη, γιατί η Ελλάδα είναι κατ’ εξοχήν χώρα ορεινή και βραχώδης. Όμως σε πείσμα αυτών των συνθηκών οι πρόγονοί μας, από την αρχαιότητα μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες, δάμασαν τη φύση περιορίζοντας τα δάση και κατασκευάζοντας αναβαθμίδες (πεζούλες) στις πλαγιές.
Σε καμιά όμως περίπτωση η αξιοποίηση της υπαίθρου δεν έφερε σαρωτικές και ισοπεδωτικές αλλαγές, σαν κι αυτές που συντελούνται καθημερινά στην ελληνική ύπαιθρο από την εμφάνιση των μηχανικών εκσκαφέων τη δεκαετία του 1960 και εξής. Στα χωριά Στιμάγκα και Λαλιώτη του νομού Κορινθίας, όπως και σε τόσα άλλα ημιορεινά μέρη της Πελοποννήσου, οι πλαγιές που μέχρι πρότινος καλύπτονταν από θαμνώδη βλάστηση και πεύκα κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν για να φυτευτούν αμπέλια.
Η διαδικασία έχει ως εξής: ο εκσκαφέας χαμηλώνει το ψηλότερο επίπεδο του χωραφιού κατά πολλά μέτρα σπρώχνοντας τα χώματα στο χαμηλότερο επίπεδο για τη δημιουργία ενός τεράστιου χωμάτινου ανδήρου. Η καταστροφή που συντελείται είναι πολυδιάστατη και όχι μόνο αισθητική: η μορφή του εδάφους αλλοιώνεται σε τέτοιο βαθμό που οι φυσικοί μηχανισμοί παύουν να λειτουργούν. Το νερό της βροχής για παράδειγμα δε συγκρατείται πια και ο υδροφόρος ορίζοντας ολοένα χαμηλώνει. Ίσως λιγότερο προφανές αλλά εξίσου σοβαρό είναι ότι μαζί με το χώμα παρασύρονται και όλα τα κατάλοιπα της παρελθούσας ανθρώπινης δραστηριότητας και παρουσίας, τα οποία μέχρι τώρα διασώζονταν με τη μορφή κτισμάτων ή απλώς θραυσμάτων κεραμιδιών και αγγείων διάσπαρτων στο έδαφος.
Εξαιτίας των εκσκαφικών επεμβάσεων ίχνη αρχαίων και μεσαιωνικών οικισμών και μνημείων της Κορινθίας αφανίστηκαν μέσα στις τελευταίες δεκαετίες. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι υπαίθριοι οικισμοί και αγροτικές εγκαταστάσεις της αρχαίας και μεσαιωνικής Ελλάδας δεν μνημονεύονται στις γραπτές πηγές, τα φυσικά τους κατάλοιπα αποτελούν μοναδικές ιστορικές μαρτυρίες. Η εξάλειψη αυτών των καταλοίπων καταδικάζει τους δημιουργούς τους, αυτούς που έζησαν και δούλεψαν στα μέρη που κατοικούμε και εκμεταλλευόμαστε εμείς σήμερα, στην αιώνια λήθη.
Με άλλα λόγια η ιστορία του τόπου μας βρίσκεται σε κίνδυνο, κι είναι στο χέρι μας και οφειλή μας να τη διασώσουμε και κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές. Η καλλιέργεια της υπαίθρου πρέπει να γίνεται με σεβασμό στη φύση και τον πολιτισμό μας.