Πέρασαν κι αυτές οι εκλογές με πολλαπλά και σύνθετα συναισθήματα. Δεν θέλω να μιλάω για απογοητεύσεις, ειδικά με το αποτέλεσμα. Δεν είμαι άνθρωπος της απογοήτευσης, έχοντας μάλιστα την εμπειρία τόσων χρόνων και ξέροντας ότι η ζωή είναι ένας αγώνας με αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και σεβασμό. Μόνο μια πικρία μου έχει κάτσει στο λαιμό. Έχει να κάνει με την πολιτική οικολογία και την πλήρη εξαφάνισή της από το πολιτικό σκηνικό. Είμαι σίγουρος ότι θα επιστρέψει δυνατά.
Δεν ξεχνιούνται όμως οι πολλές πολιτικές απογοητεύσεις στο παρελθόν, όντας πάντα στην αριστερά και την πολιτική οικολογία. Πρώτη απογοήτευση τον Οκτώβρη του 1981, όταν το ΚΚΕ διεκδικώντας το 17% της δεύτερης κατανομής -και το είχαμε πιστέψει- πήρε μόνο 10,93%. Τον Οκτώβρη του 1993, όντας υποψήφιος τότε του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου στη Φθιώτιδα, πήραμε το 2,94% και δεν μπήκαμε στη Βουλή για λίγες ψήφους. Τον Μάιο του 2012 με τους Οικολόγους Πράσινους πήραμε το 2,93% και δεν μπήκαμε και τότε στη Βουλή, πάλι για λίγες ψήφους. Κι αυτή είναι η μεγάλη αδικία της ενισχυμένης αναλογικής: η ανισότητα της ψήφου. Αυτό που οι ψηφοφόροι των μεγάλων κομμάτων δεν μπορούν ποτέ να το καταλάβουν, γιατί ποτέ δεν έχουν νιώσει αυτό το συναίσθημα. Και επιμένουν να λένε ότι το πλαφόν 3% αναφέρεται σε εθνικούς λόγους… Και στην αυτοδιοίκηση για τον ίδιο λόγο βάζουν το 3%;
Η ζωή είναι στιγμές, σαν την πυγολαμπίδα
Ανάβει και σβήνει
Αρκεί να μπορείς να βλέπεις το φως
να μην κλείνεις τα μάτια, να μην λες δεν είδα. Και…
Να όμως που μου αρέσει να χαζεύω αυτό το σαλιγκάρι
Σαν το κουλουριασμένο αγριόγιδο
στην άκρη του γκρεμού
της πορτοκαλένιας φλούδας
Με το σβέρκο ρυτιδιασμένο σαν την κοιλιά του ελέφαντα
Ο κόσμος είναι ωραίος
όταν τρως τα μαρουλόφυλλα στον κήπο
όταν πάνε όλα καλά και δεν πλησιάζει η ώρα της κόλασης
κάτω από το νερό της βρύσης
Γιατί δεν υπάρχει μόνο ο παράδεισος
Ο κόσμος είναι ωραίος
αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι να κόβουν τα μαρούλια
Στον κόσμο αυτόν όλοι είμαστε περαστικοί
ακόμα και τα σαλιγκάρια…