«Στην αρχή ήταν το χάος. Μετά γεννήθηκα εγώ…» κι όλα έγιναν ωραία! Και τώρα έχω τα γενέθλια…
Γεννήθηκα το σωτήριο έτος 1954. Και τώρα που γράφω, νιώθω ότι είμαι στο μέσο της διαδρομής αυτού του μοναδικού θαύματος που λέγεται ΖΩΗ! Ναι, τα χρόνια που έφυγαν τα αγαπώ… και πάντα λέω πως τα καλύτερα έρχονται…
Ωστόσο έρχεται μια μέρα, να τώρα, που διαπιστώνεις και λες: «είμαι τόσων χρονών!». Ταυτόχρονα κάνεις ό,τι μπορείς για να επιβεβαιώσεις ότι είσαι καλά. Τοποθετείς τον εαυτό σου σε σχέση με την γεωγραφία του χρόνου και παίρνεις τη θέση σου, με υποκειμενικό τρόπο. Δέχεσαι ότι βρίσκεσαι σε ένα ορισμένο σημείο της καμπύλης, που αναγκαστικά πρέπει κι αυτή να την διανύσεις με όσο γίνεται πιο αργό τρέξιμο, για να απομακρύνεις τον τερματισμό. Κι όλα γίνονται με μέτρο, εφαρμόζοντας τους κανόνες του χρονικού αθλητισμού …
Τρέχεις στην τροχιά, στις ανηφόρες και τις κατηφόρες, στους αγώνες της ζωής, μετρώντας τα βήματα, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, και κάποια στιγμή, όπως τώρα, κοιτάς πίσω και δεν το πιστεύεις. Πότε πέρασαν; Και πάλι λες, γιατί να κοιτάμε πίσω στο χθες και στο προχθές, αφού όλες μας οι επιθυμίες αναφέρονται στο αύριο, στην ελπίδα; Η ελπίδα ανήκει στο αύριο∙ και τα καλύτερα χρόνια «είναι αυτά που δεν έχουμε ζήσει ακόμα». Ό,τι ανάγεται στο αύριο είναι εν δυνάμει ένα όμορφο όνειρο, ας είναι και ουτοπία …
Και να που φθάσαμε ως εδώ…https://www.youtube.com/watch?v=Orhs4V0j7nQ . Προσπαθώ να φέρω στο νου κάποιες εικόνες αυτού του «γρήγορου ίσκιου των πουλιών» κοιτώντας πίσω στο χρόνο τη «γλυκιά περιπέτεια», με «τα μάτια μου ορθάνοιχτα», από τις πρώτες παιδικές μνήμες, τότε που η αγελάδα μας η Τσιβούλα, με έπαιρνε στα κέρατά της από την τιράντα, μέχρι τα πρόσφατα ευχάριστα, θαυμαστά, γεγονότα, της γέννησης των εγγονών μας, του Λάμπρου και της Ιωάννας και του Τάκη.
Ο καθρέφτης με κατασκοπεύει στο διάδρομο του ορόφου, με τον σωσία μου να αντιγράφει κάθε μου κίνηση, έτοιμος να με κατηγορήσει. Ανακαλύπτεις όμως -είναι αναπόφευκτο- ότι υπάρχει κάτι τερατώδες στον καθρέφτη. Ο καθρέφτης είναι μια σατανική μηχανή, που είτε σε ενθαρρύνει είτε σε απογοητεύει. Ναι, αλλά πώς να περιποιείσαι τη φαλάκρα σου χωρίς καθρέφτη; Σκύβοντας πάνω στους νερόλακκους; Ο καθρέφτης μας κάνει κάποιες φορές περήφανους, μας δίνει αυτή την αίσθηση της ευπρέπειας, ότι δεν είμαστε μηδενικά και ότι μπορούμε να είμαστε πιο κομψοί. Για την αυτοπεποίθηση και μόνο…
Ας θεωρήσουμε, ή θεωρώ τέλος πάντων, ότι είναι ένα θαυμάσιο γεγονός που βρίσκομαι σ’ αυτή την ηλικία -δεν είναι και λίγα, έ;- όχι τόσο γιατί είμαι εδώ∙ και μ’ αυτά τα χρόνια. Δεν είναι αυτό… Όσο επειδή είμαι εδώ παρά τις όποιες απογοητεύσεις, κυρίως πολιτικές -να τα λέμε κι αυτά- τους όποιους καημούς και τις χαμένες ευκαιρίες, τις δουλειές που δεν ακολούθησα, τα ταξίδια που δεν έκανα, τα λάθη της ζωής και τόσα άλλα. Κι έφτασα εδώ να μιλάμε για τα όμορφα τοπία, για τα βουνά και την αγαπημένη άγρια φύση. Να μιλάμε σχεδόν καθημερινά γι’ αυτή, τη φύση, και για το πόσο τυχεροί είμαστε που γεννηθήκαμε σ’ αυτό τον όμορφο κόσμο. Πόσες φορές σας το είπα αυτό, έ;
Νοσταλγώ τα χρόνια, που πέρασαν, και τραγουδώ γι’ αυτά που θα ’ρθουν. Σαν μια στιγμή φαίνεται «η γλυκιά περιπέτεια». Και έτσι είναι. Αρκεί να την «επενδύσεις» σωστά. Πάντα έλεγα, το λέω και στα παιδιά μου, η ζωή είναι ένα ατέλειωτο πάθος και ένας αγώνας. Αγώνας για ιδανικά, για αρχές και αξίες. Οι αντίπαλοι είναι πολλοί και πρώτα ο ίδιος ο εαυτός μας∙ και οι προκλήσεις ακόμα περισσότερες. Το μυστικό για μια όμορφη ζωή δεν είναι στο χρήμα, που πιστεύουν οι περισσότεροι.
Ζήστε με πάθος! Ζήστε την κάθε στιγμή. Ταξιδέψτε, δημιουργείστε, ερωτευτείτε, αφήστε τον εαυτό σας να αποφασίζει αυθόρμητα με μια αίσθηση ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Το μέγιστο αγαθό στη ζωή είναι η ελευθερία. Και «κάν’ τε έρωτα, όχι πόλεμο!». Όμορφα… Για πάντα νέος – και ερωτευμένος με τη ζωή. “Forever young” [Bob Dylan]
“Τα νιάτα δεν είναι περίοδος ζωής, είναι η κατάσταση του νου.
Δεν είναι κόκκινα μάγουλα, κόκκινα χείλη και ευλύγιστα γόνατα.
Είναι η διάθεση της θέλησης, ιδιότητα της φαντασίας, η δύναμη των αισθημάτων.
Είναι η φρεσκάδα της βαθιάς πηγής της ζωής.
Είναι η νίκη ενάντια στην ατολμία, είναι και της επιθυμίας για περιπέτεια ενάντια στο πόθο για μια ήσυχη ζωή.
Αυτός ο πόθος υπάρχει συχνά σε έναν σαραντάρη.
Κανένας δεν γερνάει μόνο και μόνο επειδή ζει μερικά χρόνια.
Οι άνθρωποι γερνούν όταν λιποτακτούν από τα ιδανικά τους.
Και τα ωραία ακόμη πρόσωπα, όταν δεν προσέξουν να μείνουν όσο γίνεται ηθικά αμόλυντα, στιγματίζονται συχνά από την αυθάδεια ή την αηδία.
Τα χρόνια μπορεί να ρυτιδώνουν το δέρμα, αλλά όταν εγκαταλείψεις τον ενθουσιασμό, τότε ρυτιδώνεται το πνεύμα.
Η ανησυχία, η αμφιβολία, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό σου, ο φόβος και η απελπισία, αυτά τα μυσαρά μακρά χρόνια που γέρνουν το κεφάλι και κάνουν σκόνη το πνεύμα που γέρασε.
Και αν είναι κανείς εβδομήντα ή δεκάξι χρόνων, πάντα στην καρδιά του μπορεί να υπάρχει η αγάπη για το θαύμα, ο θαυμασμός για τα άστρα και τα πράγματα και για τις σκέψεις.
Η θέληση να αντιμετωπίσει κανείς τα γεγονότα, η αδιάκοπη παιδιάστικη όρεξη για κείνο που πρόκειται να ΄ρθει.
Έπειτα, και η μεγάλη χαρά για το παιχνίδι ζωής.
Είστε τόσο νέοι, όση είναι η πίστη σας στη ζωή.
Τόσο γέροι, όση είναι η αμφιβολία σας.
Τόσο νέοι, όση είναι εμπιστοσύνη στον εαυτό σας.
Τόσο γέροι, όση είναι η απελπισία σας.
Μέσα στο κέντρο της καρδιάς σας βρίσκεται ένας σταθμός ασυρμάτου.
Όσα χρόνια αυτός παίρνει μηνύματα ομορφιάς, ελπίδας, χαράς, μεγαλείου, θάρρους και δύναμης από τη γη, από τους ανθρώπους και από το θεό, τότε είστε πάντα νέος.
Όταν τα μηνύματα αυτά πάψουν να έρχονται, και το κέντρο της καρδιά σας έχει σκεπαστεί με τα χρόνια της απαισιοδοξίας και τον πάγο της αδιαφορίας και του κυνισμού, τότε πραγματικά μεγαλώσατε και γεράσατε.”
[Samuel Ullman (Αμερικανός ποιητής, ανθρωπιστής και θρησκευτικός ηγέτης) – «Νιότη»]