Στο σκαμνί πάλι για το Σέιχ Σου

Την Πέμπτη 12 Ιουνίου εκδικάζεται στο Β’ Τριμελές Εφετείο (3ος όροφος) η έφεση του Μιχάλη Τρεμόπουλου, που είχε καταδικαστεί πρωτόδικα με 4 μήνες φυλακή για «εξύβριση» της Νατάσας Γερασιμίδου. Πρόκειται για το ποινικό μέρος, που συνοδεύει την αγωγή των 300 εκατομμυρίων δραχμών, υπόθεση που θα εκδικαστεί τον επόμενο Νοέμβρη. Η συμπαράσταση όλων είναι απαραίτητη.
Ήταν μια τριπλή δίκη για το Σέιχ Σου, που είχε γίνει στις 13 και 14.11.02 με κατηγορούμενους 14 άτομα, εκπροσώπους των Οικολογικών και Περιβαλλοντικών Οργανώσεων της Θεσσαλονίκης. Οι 13 από αυτούς/ές αθωώθηκαν πανηγυρικά αφού το δικαστήριο δέχτηκε πως η Νατάσα Γερασιμίδου όντως εμπορευματοποίησε την ασθένειά της. Η εισαγγελέας μάλιστα είπε πως η εκλιπούσα «είχε μετατρέψει την αρρώστια της σε μαζικά καταναλώσιμο είδος!» Ο Τρεμόπουλος όμως -είπε- μίλησε για «χυδαία εμπορευματοποίηση», γι’ αυτό και καταδικάστηκε σε 4 μήνες! Φυσικά, αμέσως άσκησε έφεση και τώρα συνεχίζεται ο αγώνας στο Εφετείο.
Η δίκη αυτή είχε προκύψει από τη συγχώνευση τριών διαφορετικών υποθέσεων λόγω συνάφειάς τους:
· Μία με κατηγορούμενους 14 άτομα και αφορούσε την ανακοίνωση των Οικολογικών και Περιβαλλοντικών Οργανώσεων, όπου εκτιμούσαν ότι η Νατάσα Γερασιμίδου χρησιμοποιούσε την ασθένειά της για να εξασφαλίσει προνομιακή μεταχείριση ως κληρονόμος εκτάσεων μέσα στο Δάσος-Πάρκο Σέιχ Σου.
· Δεύτερη με κατηγορούμενους τον πανεπιστημιακό Αλέξανδρο Γεωργόπουλο, ως υπεύθυνου έκδοσης της εφημερίδας «Τα Εν Οίκω, εν δήμω» και τον Μιχάλη Τρεμόπουλο ως συντάκτη, επειδή δημοσίευσαν την ανακοίνωση των Οργανώσεων.
· Τρίτη με κατηγορούμενο και πάλι τον Μιχάλη Τρεμόπουλο για σχετική δήλωσή του στα ΜΜΕ.
Ως μάρτυρες υπεράσπισης είχαν καταθέσει πρωτόδικα η βουλευτής του Συνασπισμού κ. Μίνα Ξυροτύρη, ο καθηγητής Νομικής του ΑΠΘ κ. Κώστας Σταμάτης, ο δημοτικός σύμβουλος κ. Τάσος Κουράκης, ο δημοσιογράφος Όμηρος Ταχματζίδης, η πρόεδρος της ΠΕΕΚΠΕ Κ. Μακεδονίας κ. Δέσποινα Σουβατζή, ο δασολόγος κ. Η. Μαστρογιαννάκης κ.α., που θα καταθέσουν και στο Εφετείο.
Να σημειωθεί ότι μάρτυρες κατηγορίας ήταν μεταξύ άλλων ο -τότε- νεοεκλεγείς Νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης (απουσίαζε «εκτάκτως» στο εξωτερικό) και ο αποτυχών δήμαρχος Χορτιάτη Θ. Χριστοδούλου.
Για το θέμα αυτό ο Μιχάλης Τρεμόπουλος είχε κάνει την ακόλουθη δήλωση:
"Τα συμφέροντα τώρα αποκαλύπτονται ξεκάθαρα. Κανείς δεν πρέπει να έχει αμφιβολία ότι, παρόλο που τώρα η Νατάσα Γερασιμίδου δεν βρίσκεται στη ζωή, κάποιοι θέλουν να συνεχίσουν το σήριαλ των δικών ώστε να καταφέρουν να χτίσουν στο δάσος. Πρόκειται για δίκες των οργανωμένων συμφερόντων και των πολιτικών υποστηρικτών τους, εναντίον όσων υπερασπίζονται το συλλογικό συμφέρον και την ποιότητα της ζωής όλων των κατοίκων. Επαναλαμβάνουμε ότι όσοι έχουν επίσημους τίτλους ιδιοκτησίας θα πρέπει να αγωνιστούν μαζί μας για την οριστική επίλυση του ιδιοκτησιακού με απαλλοτρίωση ή με ανταλλαγή σε άλλη έκταση".

Τι υποστηρίζει ο κατηγορούμενος
Εξαρχής ο Μιχάλης Τρεμόπουλος είχε μια σταθερή γραμμή, που προκύπτει και από το παρακάτω απόσπασμα του υπομνήματος που κατέθεσε:
«Μετά την κατάθεση της από 1-11-2001 έγκλησής της εναντίον του συντονιστικού οργάνου των οικολογικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων, όπου είναι γνωστό σε όλους ότι είμαι στέλεχος, και τη συνέντευξή της στους τηλεοπτικούς σταθμούς, μου ζητήθηκε να σχολιάσω και εγώ την έγκληση αυτή. Στον σχολιασμό μου αυτό, δεν είπα τίποτα περισσότερο από τα αυτονόητα, στηρίζοντας για ακόμη μια φορά την άποψη που εκφράσαμε και στην ανακοίνωση, για την οποία με εγκαλεί: ότι η κ. Γερασιμίδου χρησιμοποιεί την συμπάθεια που προκαλεί με την ασθένειά της, για να προβάλει κατά τρόπο προκλητικό ιδιωτικές διεκδικήσεις, που μάλιστα επιδιώκουν να παρακάμψουν αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Επιπλέον, δήλωσα ότι, με τις εξυβρίσεις («είναι από αγελάδα μία κουράδα», «είσαι χουντικός», «Τρεμούλιακα» κλπ) και τις μηνύσεις, έχει εισβάλει στην προσωπική μας ζωή, τόσο την δική μου, όσο και άλλων στελεχών οικολογικών οργανώσεων. Για του λόγου το αληθές -εκτός των άλλων- ενάγομαι για το ποσό των 300.000.000 δρχ. και ζήτησε και την συντηρητική κατάσχεση της περιουσίας μου.
Είχα καθήκον, λόγω της ιδιότητάς μου ως νομαρχιακού συμβούλου, επικεφαλής της παράταξης «Οικολογία-Αλληλεγγύη /Συνασπισμός των πολιτών», να πάρω θέση στα γεγονότα αυτά, όπου μία γυναίκα γνωστή λόγω του επαγγέλματός της, που επιπλέον βασανίζεται από μία σοβαρότατη ασθένεια και έτσι προκαλεί την συμπάθεια όλων, κατάφερε να μονοπωλήσει τα ΜΜΕ και να δημιουργήσει ένα κλίμα παραπληροφόρησης ως προς τον δασικό χαρακτήρα του Δάσους-Πάρκου. Είχα καθήκον και ως ενεργό μέλος του οικολογικού κινήματος και ως νομαρχιακός σύμβουλος να εκφράσω την αντίθεση κάθε πολιτισμένης κοινωνίας σε εκδηλώσεις χειραγώγησης των ΜΜΕ και παραπληροφόρησης. Το έχω υποστηρίξει και στο παρελθόν και το υποστηρίζω συνέχεια ότι δεν πρέπει το δάσος να γίνει οικόπεδα.
Μίλησα για «ασυλία» και για «αναξιοπρεπή στάση», γιατί είναι η πρώτη φορά στα παγκόσμια δεδομένα που μία απεργία πείνας δεν χρησιμοποιείται για κάποιο ιδανικό σκοπό αλλά για την απόκτηση από κάποιους τεράστιας ακίνητης περιουσίας («100 εκατομμύρια το στρέμμα») σε βάρος του γενικού συμφέροντος.
Η αιτούσα, όντως, φρόντισε ιδιαίτερα να γίνει γνωστή η ασθένειά της και ο κίνδυνος για την υγεία της από την «απεργία πείνας» σε όλα τα ΜΜΕ. Και ο πλέον αδαής σχημάτιζε την εντύπωση ότι μόνος λόγος μίας τέτοιας απεργίας πείνας (ενός καρκινοπαθούς) ήταν η προβολή και η μέσω αυτής πίεση προς τους παράγοντες της πολιτειακής εξουσίας να άρουν την αναδάσωση του δάσους-πάρκου. Η επικαλούμενη αυτή ασθένεια δεν εξασφαλίζει βέβαια σε κανέναν το δικαίωμα να προσβάλει το δημόσιο συμφέρον και να κτίζει μέσα στο πολύπαθο δάσος, το οποίο έχει καεί κατά το ήμισυ το 1997 και έχει ανάγκη ιδιαίτερης επιμέλειας και φροντίδας για να αναγεννηθεί.
Η συνέντευξή μου αποτελεί εκδήλωση δικαιολογημένου ενδιαφέροντος λόγω του βέβαιου κινδύνου για την υπόσταση και ενότητα του καμένου δάσους και θεμιτή έκφραση του δικαιώματος προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, που έχει ανατεθεί σε κάθε πολίτη κατά το άρθρο 24 παρ. 1 του (αναθεωρημένου) Συντάγματος [που ορίζει ότι η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός].
Εν τέλει όλες οι δηλώσεις μου υπερασπίζονται το συμφέρον και την ποιότητα ζωής του ενός εκατομμυρίου των κατοίκων της Θεσσαλονίκης και των γύρω οικισμών, στο οποίο συμφέρον είναι αντίθετο το ατομικό συμφέρον των άνω ιδιοκτητών. Σε περίπτωση διαφύλαξης νόμιμου δικαιώματος, όχι μόνο δεν στοιχειοθετείται άδικη πράξη αλλά αντιθέτως επιτρέπεται και η οξεία κριτική, η οποία εν προκειμένω δεν έγινε για να πλήξει προσωπικά την αιτούσα αλλά για την προστασία του δασικού χαρακτήρα του Σέιχ Σου.
Είναι κατάδηλο ότι οι φράσεις που επικαλείται η κ. Γερασιμίδου στην αίτησή της («αναξιοπρεπής στάση ελεήστε τον αόμματο», «η εμπορευματοποίηση της ασθένειάς της, κάτι που κανείς καρκινοπαθής μέχρι τώρα δεν το έχει κάνει») δεν αποτελούν ούτε είδηση, ούτε ισχυρισμό γεγονότος αλλά αξιολογική κρίση και μόνον. Και μάλιστα αξιολογική κρίση που γίνεται από τον επικεφαλής νομαρχιακής παράταξης και εντάσσεται σε σχολιασμό αντιδράσεων που απασχόλησαν την κοινή γνώμη και στόχευαν να την αποπροσανατολίσουν από την ανάγκη προστασίας του καμένου δάσους.
Συνάγεται λοιπόν και από το ίδιο το περιεχόμενο της απάντησής μου και από τις περιστάσεις υπό τις οποίες δόθηκε, ότι η φράση αυτή δεν εμφορείται από συκοφαντική διάθεση, δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει παράνομη ή υπαίτια συμπεριφορά, παρά μόνο ασκεί κριτική στην στάση που η ίδια η αιτούσα επέλεξε».