Σκοτώνονται στα σύνορα και για τα σύνορα. Ποια και γιατί σύνορα; Σύνορα και όρια πρέπει να υπάρχουν μόνο ως ηχομονωτικά παραπετάσματα στους αυτοκινητοδρόμους ταχείας κυκλοφορίας, στα γήπεδα και στα θεωρεία πολυτελείας για λόγους ασφάλειας από τους οπαδούς, στους χώρους απαγόρευσης του καπνίσματος, στις ζώνες ασφάλειας στα αεροδρόμια για τους πιθανούς αεροπειρατές…
Οπουδήποτε αλλού δημιουργούν και καλλιεργούν προνόμια και ανισότητες. Προνόμια στους κατέχοντες, φθόνο και μίσος στους μη κατέχοντες, ταραχή και αμηχανία, εκμετάλλευση και στρατοκρατία, μιλιταρισμούς και πολέμους.
Αυτό μου βγαίνει και… παρεξηγήστε με
Γράφει στο βιβλίο “ΣΥΝΟΡΑ. Ανθρώπινες ιστορίες από την άκρη των Βαλκανίων” η συγγραφέας Κάπκα Κασάμποβα: «Το ένα τρίτο των χωρών του κόσμου επιδίδονται στην ανέγερση των δικών τους εθνικών τειχών. Εκείνη την ελπιδοφόρα μέρα του Νοέμβρη (εννοεί η συγγραφέας την πτώση του Τείχους του Βερολίνου), τριάντα χρόνια πριν, υπήρχαν στον κόσμο δεκαέξι μεγάλα ενισχυμένα τείχη στον κόσμο. Σήμερα υπάρχουν εξήντα πέντε. Αυτά τα σύνορα είναι η εκδήλωση της συλλογικής άρνησης μπροστά στην επιταχυνόμενη παγκόσμια αλλαγή. Σε όλο τον κόσμο, μας χωρίζουν τείχη που είναι καταδικασμένα να καταλήξουν στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Μεγαλύτερη όμως σημασία έχει ότι μας συνδέει μεταξύ μας ένας αόρατος δεσμός, όπως συμβαίνει και με τα οικοσυστήματα της Γης. Κι έτσι συνδεδεμένοι στην αρχή της χιλιετίας, στεκόμαστε όλοι μας σ’ ένα κατώφλι οικολογικό, τεχνολογικό και πνευματικό. Από εμάς εξαρτάται ποιο δρόμο θα επιλέξουμε και είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτό. Η αλλαγή συντελείται ήδη μέσα μας και μέσα στον πλανήτη μας.»
Και ρωτάω εγώ: Συντελείται μέσα μας η αλλαγή ή επιμένουμε να φτιάχνουμε τείχη και «φράχτες»; Και ως πότε;