Είναι μια καλή ευκαιρία να αναστοχαστούμε, διαβάζοντας ξανά αυτό το βιβλίο της Naomi Klein, ένα από τα καλύτερα οικονομικά βιβλία του 21ου αιώνα, όπως είναι γνωστό. Να αναστοχαστούμε, να σκεφθούμε πού βρισκόμαστε και γιατί ως χώρα, και να συντονίσουμε τις ιστορικές συνέχειες και διαδρομές προσανατολισμένοι σε επαγρύπνηση. «”Το Δόγμα του
Χτυπάνε σ’ ένα κομμάτι γης, στην πόλη Και οι αρετές του κάστρου στην άμμο γκρεμίζονται όλες Παλιρροϊκή καταστροφή Κούνα το κεφάλι σου και πες πως είναι κρίμα Και πες πως είναι ψέμα Τα λόγια μου ένας ψίθυρος Η σιωπή μου μια κραυγή Να σε κάνω να νιώσεις δεν μπορώ
Αναρωτιέσαι Πώς να την κρίνεις άραγε την εποχή ετούτη… – Ένα του ανεμόβροχου του φθινοπώρου φύλλο Σαν μεθυσμένο να γυρνά στο μάτι του κυκλώνα Σε τούτον τον περίεργο κι απρόβλεπτο αιώνα Σκέψεις που σε ταράζουνε πριν κοιμηθείς το βράδυ… Κι αναρωτιέσαι Τι στα κομμάτια κάθομαι και σπαταλιέμαι τώρα Γι’
Στάχτη το δέντρο του κόσμου Στάχτη, λάσπη και φονική βροχή Στο ελαφρύ τερέτισμα του ανέμου Η μυρωδιά του καμένου Σύννεφα καπνού παντού Κι έπειτα μια μάζα από λευκή άσπρη σκόνη Που κρατάει το σχήμα της για ένα απειροελάχιστο λεπτό Μονάχος ζωγραφίζω μαύρες κηλίδες Όχι, δεν μπορώ Όλα αναβοσβήνουν Παντού σπιθίσματα
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΤΗΝ «ΕΞΟΧΗ» Τα έρημα πέτρινα σπίτια σωριάζονται σαν τα άδεια τα σακιά Με τις ξυλοδεσιές τους, δε ζουν πολλές ζωές Στο διάβα του χρόνου κάποτε πεθαίνουν Καταρρέουν αθόρυβα και βασανιστικά μαζί με τα δάκρυα Μια νύχτα ή μια μέρα του Γενάρη ή του Αυγούστου –
Εδώ φουρφούρια ΔΕΝ χωρούν, φουρφούρια δε φυτρώνουν… * Τρία μεγάλα σύννεφα γέρνουν προς τη Ρεντίνα Το’ να σέρνει αστραπόβροντο, τ’ άλλο χαλαζοβρόχι Το τρίτο το μαυρότερο, τα νέα απ’ τη Βουλγάρα Οι εταιρείες θέλουνε να σπείρουνε φουρφούρια**! Στα Κόκκαλα, στον Κόμπολο, στη Γάβραινα, στο Βάλτο Στην Τούρλα, στα Τρία Σύνορα,
Ατέλειωτος της προσφυγιάς κι ανείπωτος ο πόνος τραγικός ανήφορος ενός ακόμα Γολγοθά! Γολγοθάδες πέρασες πολλούς, να τριγυρνάς σαν το αδέσποτο σκυλί, χρόνια ξεσπιτωμένος Άνθρωπος είσαι – και όχι πέτρα και θες βοήθεια – στη δίνη του κυκλώνα ζεις της άπληστης πολεμικής βιομηχανίας – γι’ αυτό σωπαίνεις ο πόλεμος σε
“Το μαλλί πετάει αχτένιστο και η φρέσκια πρωινή διάθεση αγγίζει τα όρια του διαλογισμού. Και σκέφτομαι: ο άνθρωπος διαθέτει αστείρευτες δυνάμεις, αρκεί να έχει διάθεση και πείσμα. Είναι γεγονός ότι έκανα ώρες ολόκληρες μελετώντας τους χάρτες για να μπορέσω να χωρέσω στο μυαλό μου τη διαδρομή και τις δυσκολίες της.
“Καλωσήρθατε στα σύνορα” της Κάπκα Κασάμποβα, συγγραφέα του ΣΥΝΟΡΑ. Ανθρώπινες ιστορίες από την άκρη των Βαλκανίων Τα σύνορα είναι πως όλοι οι απαγορευτικοί «φράχτες» που χτίζει ο άνθρωπος καταλήγουν στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Ακόμη κι αυτοί που δίνουν την αίσθηση ότι θα μείνουν για πάντα, όπως το σιδηρούν παραπέτασμα. Ακόμη
Οδυσσέας Ελύτης ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ Πάει καιρός που ακούστηκεν η τελευταία βροχή Πάνω από τα μυρμήγκια και τις σαύρες Τώρα ο ουρανός καίει απέραντος Τα φρούτα βάφουνε το στόμα τους Της γης οι πόροι ανοίγουνε σιγά σιγά Και πλάι απ’ το νερό που στάζει συλλαβίζοντας Ένα πελώριο φυτό κοιτάει κατάματα
