Η δύναμη του πόθου όλα τα παρασέρνει Δεν έκανα ποτέ τίποτα άλλο Από το να περιμένω μπροστά στην κλειστή πόρτα Της ελευθερίας Στην διακριτική ευγένεια των ονείρων Παγιδευμένος Δεν έμαθα τίποτα παρά να κοιτάζω το δάσος Ένιωσα την ψυχρότητα του χειμώνα μου Αλλά νόμισα ότι σε άκουσα να τραγουδάς Αυτές
Ψιλή βροχή μέσα στα όνειρα τα πρωινά Γκρίζα ψιλή βροχή του μανιταριού η λατρευτή Επίμονη βροχή Στην κάθε χαραμάδα ξέρει να κρυφτεί Σε κολλάρα και σε τσάντες φαντεζί Ήρεμη βροχή Να σκουριάσει που μπορεί την κάθε τσίγκινη σκεπή Χωρίς φασαρία να κάνει την παραμικρή Βροχή φθινοπωρινή Με της
Λένε πως στερέψαν τα ποτάμια της οικολογικής επανάστασης Τα ποτάμια που ακολούθησαν αθόρυβα τα βήματά μας Μια διαλυμένη διαδήλωση, όταν περικυκλώθηκαν οι φίλοι Λιγότερο φωτεινό το φως της μέρας και πιο σκοτεινές οι νύχτες Περισσότερη ομίχλη το πρωί και σκόνη της ερήμου Κρατήσου και δες πόσο πράσινο είναι από την
Μια ξεχωριστή μέρα σήμερα και μια ιδιαίτερα όμορφη πεζοπορία σε μια ιστορική διαδρομή στα πρώτα σύνορα της Ελλάδας, που διοργανώθηκε από το Δίκτυο Μουσείων Νομού Καρδίτσας και την ΚοινΣΕΠ – Πολιτιστική Περιβαλλοντική Ομάδα «ΟΞΥΓΟΝΟ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ» με τίτλο «Ανάμεσα σε λιθοσωρούς και μνήμες…» Η πεζοπορία περιλάμβανε ένα βατό και
Όμορφη μέρα Στου άσπρου κρόκου την πλαγιά βρέθηκα ξανά να περπατώ Στη σκιά της γέρικης βελανιδιάς είπα να πάω να ξαποστάσω Στου χρυσαετού τις φτερούγες μέσα να κρυφτώ Πηγή να γίνω και ρυάκι Ηλιαχτίδα πάνω απ’ το βουνό Σύννεφο, καπνός, φωτιά στον ουρανό Αν συναντήσω έν’ αγριόγιδο να του
Στην αφετηρία του αγώνα θέλω ξανά να μπερδευτώ Τους άπληστους με το γινάτι μου τους μυς να κοροϊδεύω Στα μονοπάτια του βουνού τα χιλιόμετρά τους να μαζεύω σαν τα κίτρινα καφέ του φθινοπώρου φύλλα Το μετάλλιο του δρομέα στο λαιμό μου να φορώ Μέχρι του ιδρώτα οι πηγές να
Τρέχω Σε μονοπάτια δύσβατα και σε άγνωστους δρόμους Τις στροφές ζαλίζοντας και τις ευθείες Στα όρια της ουτοπίας και της ελευθερίας Αφήνω πίσω μου στροφές – και μια στροφή εμπρός μου είναι Ανάρια ανάρια οι δρασκελιές χωρίς χειροκροτήματα και ζήτω Ο χρόνος μου ασταμάτητα κυλάει σαν το ποτάμι Και με
Εκεί να τρέχω θα με βρεις Εκεί που το βουνό συναντά τον ουρανό Στα δύσβατα μονοπάτια της ζωής Και πέρα από τα σύνορα της λογικής Μια μοναχική φωνή μεσ’ στον αγέρα Μια σιωπή μεσ’ στη σιωπή Μονοπάτι μέσ’ στα μονοπάτια Παραμερίζοντας φωνές και λέξεις, που το φράξαν Άλλοτε στην κόψη της αυγής και
Τρέχεις Ανηφορίζοντας μ’ ανοιγμένα τα φτερά Στα σκιερά τα μονοπάτια Τις σκοτούρες, χαϊδεύοντας τα άνθη ακουμπάς Όταν ο ήλιος τη γη βάλει σε τάξη Λουφάζουν τα πουλιά σαν σ’ ακούνε να περνάς Εξαγνισμένες άφωνες σειρήνες Κι ενώ πανάλαφρα πετάς Με φορμαρισμένες τις αισθήσεις Την Ελεύθερη Φύση χαιρετάς Λαχτάρα του μοναχικού
Κάτι μου κρύβεις θάλασσα και δεν μιλάς καθόλου Μάλλον μου λες να μείνουμε κι οι δυο μας σιωπηλοί Εγώ αγναντεύοντας από ψηλά το παρελθόν το γκρίζο Κι εσύ για το δικό σου μέλλον πασχίζοντας κάθε στιγμή Δεν θέλω να’ μαστε εχθροί, το νιώθω πως το ξέρεις Μα συ σηκώνεις εχθρικά
