…Περνάμε κάτω από το λούκι που έπεφταν παλιά -τότε- οι πέτρες από το λατομείο μαρμάρου του Ντζούνου και κολυμπώντας στις ανοιχτές βάθρες συνεχίζουμε απολαμβάνοντας το τοπίο. Συναντάμε τον μικρό καταρράκτη του ρέματος της Αγίας Παρασκευής με τα νερά του Κεφαλόβρυσου και του Γαλάζιου, εκεί που τότε ήταν το Γεφύρι του
Τις σκιές αγάπησα στα δειλινά της βροχής το πρωινό το δάκρυ Την ομίχλη στα δάση τα πυκνά Και τις απόμερες των δρόμων άκρες Κι όταν το σκοτάδι φτάνει σκοτεινό είναι η ώρα της σιωπηλής αλήθειας Γι’ αυτό τον αφέγγαρο λατρεύω ουρανό Την ακεφιά μες στη σιωπή του κρύβω
Κι αυτά μου αρέσουν… Μου αρέσει να ακούω τη βροχή στα φύλλα τής βελανιδιάς Το σιγανό αεράκι το μεσημέρι στα έλατα Το ξαφνικό χαμηλό πέταγμα της πέρδικας, όταν ανεβαίνω στο γυμνό βουνό Το γλυκό απόβραδο του χειμώνα, πριν τη χιονοθύελλα Τα πουλιά που ξεκουράζονται στο σύρμα Οι γραμμές των αεροπλάνων
Στις ισκιωμένες ρεματιές, στα καθαρά ποτάμια με το αιώνιο μουρμουρητό, με τις βαθιές τις βάθρες λένε πως χορεύουνε, νεράιδες στα πλατάνια σε ονειρεμένο, ερωτικό, και ποθητό χορό μεσάνυχτα τον Αύγουστο, με τα πολλά φεγγάρια πολύχρωμα μεταξωτά, ανεμίζοντας μαντήλια Νυχτερινές σκιές, των δέντρων – οι νεράιδες με τ’ αεράκι
Ζούμε στιγμές ιστορικές Στην εποχή της θύελλας και των τεράτων ζούμε Συγκρούσεις, πόλεμοι, λοιμοί Κρίσεις οικονομικές Ταραχές κοινωνικές Παγκόσμια α-ταξία Παράλογη Τεχνητή α-Νοημοσύνη Ξηρασίες, πλημμύρες, πανδημίες Κραυγές που σβήνουν στο κενό Χαμόγελα με δάκρυα… Χωρίς πυξίδα ο κόσμος, χωρίς προορισμό Καράβι σε θάλασσα φουρτουνιασμένη Συνειδήσεις που ανέχονται σκιές
Άνθισε ξανά η πρώτη παπαρούνα Άγρια σαν τον άνεμο Τρυφερή σαν τη σιγανή βροχή Περήφανη σαν την ελευθερία Την περίμενα … και ήρθε σαν την Άνοιξη Τώρα κοκκινίζω αμήχανα Συνεσταλμένα Το σύμπαν άνθισε Αγάπησα το μυστικό της Έμαθα πως η αγάπη δεν χωρά σε γλάστρες Κι εγώ τρέχοντας, τη θαυμάζω
Το χιόνι αγάπησα και τη γλυκιά βροχή πάνω στα βουνά, τους δυνατούς βοριάδες τα παγωμένα διάσελα και τη γυμνή κορφή τις ρεματιές και τις απότομες τις ανηφόρες Μ’ αυτές τις πολύπλοκες της μνήμης μυρωδιές ονειρευόμαστε βαδίζουμε και τραγουδάμε Σαν τους παράξενους του κόσμου οδοιπόρους Που δεν θέλησαν ποτέ να
Απόβραδο όμορφες στιγμές Στο άπειρο οι σκέψεις αιωρούνται Πάνω μου γλιστράει το βιβλίο Τα λουλούδια ολόγυρα Στο βουνό απέναντι ο ήλιος σπαρταράει Στιγμές στα όρια της ελευθερίας Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές της κουμαριάς Τα τραγουδιάρικα πουλιά πετάνε ενοχλημένα Από του δέντρου τη ρίζα ο παλμός της γης χτυπάει
Είπα να αναρτήσω μια φορά ακόμα ίσως -δεν θυμάμαι αν το έχω κάνει για όλα μαζί- τα οπισθόφυλλα των βιβλίων μου, με την σειρά που έχουν εκδοθεί. Το πρώτο μου βιβλίο είναι το «Από τον Παγασητικό έως τον Αμβρακικό. Ένα οδοιπορικό στα πρώτα σύνορα της Ελλάδας»: Ιστορικός δεν είμαι
Η κοινωνία στην χειμωνιάτικη ασθματική της νύχτα του Γενάρη Μισοκοιμισμένη, χωρίς αναισθητικό με τις αισθήσεις της σε απορρύθμιση μηρυκάζει την κατάρρευση του αξιακού συστήματος – αξιοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη, δημοκρατία Η γεύση της νιώθει μόνο την υγρασία του ιδρώτα της μιζέριας Η όσφρηση της δεν θυμάται πια την υπέροχη της αλληλεγγύης
