ταξιδέψτε μαζί μας σε

Λογοτεχνία – Ποίηση

Ήρεμη βροχή

Λένε πως στερέψαν τα ποτάμια της οικολογικής επανάστασης Τα ποτάμια που ακολούθησαν αθόρυβα τα βήματά μας Μια διαλυμένη διαδήλωση, όταν περικυκλώθηκαν οι φίλοι Λιγότερο φωτεινό το φως της μέρας και πιο σκοτεινές οι νύχτες Περισσότερη ομίχλη το πρωί και σκόνη της ερήμου Κρατήσου και δες πόσο πράσινο είναι από την

Μια ιδιαίτερα όμορφη πεζοπορία σε μια ιστορική διαδρομή στα πρώτα σύνορα της Ελλάδας

Μια ξεχωριστή μέρα σήμερα και μια ιδιαίτερα όμορφη πεζοπορία σε μια ιστορική διαδρομή στα πρώτα σύνορα της Ελλάδας, που διοργανώθηκε από το Δίκτυο Μουσείων Νομού Καρδίτσας και την ΚοινΣΕΠ – Πολιτιστική Περιβαλλοντική Ομάδα «ΟΞΥΓΟΝΟ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ» με τίτλο «Ανάμεσα σε λιθοσωρούς και μνήμες…»   Η πεζοπορία περιλάμβανε ένα βατό και

Όμορφη μέρα

Όμορφη μέρα Στου άσπρου κρόκου την πλαγιά βρέθηκα ξανά να περπατώ Στη σκιά της γέρικης βελανιδιάς είπα να πάω να ξαποστάσω Στου χρυσαετού τις φτερούγες μέσα να κρυφτώ Πηγή να γίνω και ρυάκι    Ηλιαχτίδα πάνω απ’ το βουνό  Σύννεφο, καπνός, φωτιά στον ουρανό   Αν συναντήσω έν’ αγριόγιδο να του

Στην αφετηρία του αγώνα θέλω ξανά να μπερδευτώ

Στην αφετηρία του αγώνα θέλω ξανά να μπερδευτώ Τους άπληστους με το γινάτι μου τους μυς να κοροϊδεύω Στα μονοπάτια του βουνού τα χιλιόμετρά τους να μαζεύω   σαν τα κίτρινα καφέ του φθινοπώρου φύλλα Το μετάλλιο του δρομέα στο λαιμό μου να φορώ Μέχρι του ιδρώτα οι πηγές να

Τρέχω, μη με σταματάς

Τρέχω Σε μονοπάτια δύσβατα και σε άγνωστους δρόμους Τις στροφές ζαλίζοντας και τις ευθείες Στα όρια της ουτοπίας και της ελευθερίας Αφήνω πίσω μου στροφές – και μια στροφή εμπρός μου είναι Ανάρια ανάρια οι δρασκελιές χωρίς χειροκροτήματα και ζήτω Ο χρόνος μου ασταμάτητα κυλάει σαν το ποτάμι Και με

Εκεί να τρέχω θα με βρεις

Εκεί να τρέχω θα με βρεις Εκεί που το βουνό συναντά τον ουρανό Στα δύσβατα μονοπάτια της ζωής Και πέρα από τα σύνορα της λογικής Μια μοναχική φωνή μεσ’ στον αγέρα Μια σιωπή μεσ’ στη σιωπή Μονοπάτι μέσ’ στα μονοπάτια Παραμερίζοντας φωνές και λέξεις, που το φράξαν Άλλοτε στην κόψη της αυγής και

Ανηφορίζοντας μ’ ανοιγμένα τα φτερά

Τρέχεις Ανηφορίζοντας μ’ ανοιγμένα τα φτερά Στα σκιερά τα μονοπάτια Τις σκοτούρες, χαϊδεύοντας τα άνθη ακουμπάς Όταν ο ήλιος τη γη βάλει σε τάξη Λουφάζουν τα πουλιά σαν σ’ ακούνε να περνάς Εξαγνισμένες άφωνες σειρήνες Κι ενώ πανάλαφρα πετάς Με φορμαρισμένες τις αισθήσεις Την Ελεύθερη Φύση χαιρετάς Λαχτάρα του μοναχικού

Κάτι μου κρύβεις θάλασσα και δεν μιλάς καθόλου

Κάτι μου κρύβεις θάλασσα και δεν μιλάς καθόλου Μάλλον μου λες να μείνουμε κι οι δυο μας σιωπηλοί Εγώ αγναντεύοντας από ψηλά το παρελθόν το γκρίζο Κι εσύ για το δικό σου μέλλον πασχίζοντας κάθε στιγμή Δεν θέλω να’ μαστε εχθροί, το νιώθω πως το ξέρεις Μα συ σηκώνεις εχθρικά

Ναι, εξουδετερώνοντας τη φθορά!

Παρηγοριέμαι πως, μες στην μετριότητα του άγονου τοπίου της καθημερινότητας, θα υπάρχει πάντα ένα λουλούδι που πεισματάρικα θα σώζει την κατάσταση. Θα σώσει την ψυχολογία, το συναίσθημα, την διάθεση. Κάποιες φορές δεν τις αντέχω τόσες πέτρες, θέλω να φύγω. Και φεύγω ελευθερώνοντας τον χρόνο, τη σκέψη, τις σελίδες, τα χιλιόμετρα,

Τρέχοντας

Τρέχοντας σε μεγάλα και μικρά υψόμετρα Με διπλωμένες τις σημαίες και άγραφα ακόμα τα πανό Φτάνοντας στα ζαλισμένα ύψη αυτού του ονειρεμένου κόσμου φορτωμένοι με επιθυμίες και πολλές φιλοδοξίες Μα υπάρχει ακόμα μια αλατισμένη δίψα Μάτια λαίμαργα που καρφώνονται ατενίζοντας τον μακρινό ορίζοντα των νεανικών μας χρόνων Τρέξε! Τρέχουμε πριν

Δεν υπάρχυον άλλα άρθρα
Scroll to Top