“Ζωή: ή θα τη φας ή θα σε φάει”: 90+1 βιωματικά μαθήματα, στο βιβλίο της Μ.Σ. Κατσαϊτη, που κυκλοφορεί Ύστερα από πολλές συζητήσεις με πολλούς ανθρώπους σ’ αυτό τον πλανήτη, στην Αμερική, την Αγγλία, την Αυστραλία, την Ινδία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Ιταλία, τη Γερμανία, και φυσικά την Ελλάδα,
Σπίτια καμένα κατεστραμμένα Παιδιά κάτω από ερείπια θαμμένα Δεν προφταίνουν να θρηνήσουν οι μητέρες γιατί πρέπει να τρέξουνε να θάψουν Άνθρωποι χωμένοι στα συντρίμμια Άνθρωποι θαμμένοι στη σιωπή με μάτια άδεια Κάθε αυγή μια νέα κραυγή Κάθε νύχτα εκατοντάδες αγκαλιές λιγότερες Όταν η ζωή ισοπεδώνεται όταν το νερό, το ρεύμα,
Τρέχω Σε μονοπάτια δύσβατα και σε άγνωστους δρόμους Τις στροφές ζαλίζοντας και τις ευθείες Στα όρια της ουτοπίας και της ελευθερίας Αφήνω πίσω μου στροφές – και μια στροφή εμπρός μου είναι Ανάρια ανάρια οι δρασκελιές χωρίς χειροκροτήματα και ζήτω Ο χρόνος μου ασταμάτητα κυλάει σαν το ποτάμι Και με
…Περνάμε κάτω από το λούκι που έπεφταν παλιά -τότε- οι πέτρες από το λατομείο μαρμάρου του Ντζούνου και κολυμπώντας στις ανοιχτές βάθρες συνεχίζουμε απολαμβάνοντας το τοπίο. Συναντάμε τον μικρό καταρράκτη του ρέματος της Αγίας Παρασκευής με τα νερά του Κεφαλόβρυσου και του Γαλάζιου, εκεί που τότε ήταν το Γεφύρι του
Τις σκιές αγάπησα στα δειλινά της βροχής το πρωινό το δάκρυ Την ομίχλη στα δάση τα πυκνά Και τις απόμερες των δρόμων άκρες Κι όταν το σκοτάδι φτάνει σκοτεινό είναι η ώρα της σιωπηλής αλήθειας Γι’ αυτό τον αφέγγαρο λατρεύω ουρανό Την ακεφιά μες στη σιωπή του κρύβω
Κι αυτά μου αρέσουν… Μου αρέσει να ακούω τη βροχή στα φύλλα τής βελανιδιάς Το σιγανό αεράκι το μεσημέρι στα έλατα Το ξαφνικό χαμηλό πέταγμα της πέρδικας, όταν ανεβαίνω στο γυμνό βουνό Το γλυκό απόβραδο του χειμώνα, πριν τη χιονοθύελλα Τα πουλιά που ξεκουράζονται στο σύρμα Οι γραμμές των αεροπλάνων
Στις ισκιωμένες ρεματιές, στα καθαρά ποτάμια με το αιώνιο μουρμουρητό, με τις βαθιές τις βάθρες λένε πως χορεύουνε, νεράιδες στα πλατάνια σε ονειρεμένο, ερωτικό, και ποθητό χορό μεσάνυχτα τον Αύγουστο, με τα πολλά φεγγάρια πολύχρωμα μεταξωτά, ανεμίζοντας μαντήλια Νυχτερινές σκιές, των δέντρων – οι νεράιδες με τ’ αεράκι
Ζούμε στιγμές ιστορικές Στην εποχή της θύελλας και των τεράτων ζούμε Συγκρούσεις, πόλεμοι, λοιμοί Κρίσεις οικονομικές Ταραχές κοινωνικές Παγκόσμια α-ταξία Παράλογη Τεχνητή α-Νοημοσύνη Ξηρασίες, πλημμύρες, πανδημίες Κραυγές που σβήνουν στο κενό Χαμόγελα με δάκρυα… Χωρίς πυξίδα ο κόσμος, χωρίς προορισμό Καράβι σε θάλασσα φουρτουνιασμένη Συνειδήσεις που ανέχονται σκιές
Άνθισε ξανά η πρώτη παπαρούνα Άγρια σαν τον άνεμο Τρυφερή σαν τη σιγανή βροχή Περήφανη σαν την ελευθερία Την περίμενα … και ήρθε σαν την Άνοιξη Τώρα κοκκινίζω αμήχανα Συνεσταλμένα Το σύμπαν άνθισε Αγάπησα το μυστικό της Έμαθα πως η αγάπη δεν χωρά σε γλάστρες Κι εγώ τρέχοντας, τη θαυμάζω
Το χιόνι αγάπησα και τη γλυκιά βροχή πάνω στα βουνά, τους δυνατούς βοριάδες τα παγωμένα διάσελα και τη γυμνή κορφή τις ρεματιές και τις απότομες τις ανηφόρες Μ’ αυτές τις πολύπλοκες της μνήμης μυρωδιές ονειρευόμαστε βαδίζουμε και τραγουδάμε Σαν τους παράξενους του κόσμου οδοιπόρους Που δεν θέλησαν ποτέ να
