Τρέχεις
Ανηφορίζοντας μ’ ανοιγμένα τα φτερά
Στα σκιερά τα μονοπάτια
Τις σκοτούρες, χαϊδεύοντας τα άνθη ακουμπάς
Όταν ο ήλιος τη γη βάλει σε τάξη
Λουφάζουν τα πουλιά σαν σ’ ακούνε να περνάς
Εξαγνισμένες άφωνες σειρήνες
Κι ενώ πανάλαφρα πετάς
Με φορμαρισμένες τις αισθήσεις
Την Ελεύθερη Φύση χαιρετάς
Λαχτάρα του μοναχικού δρομέα
Φορτώνεται τα λουλούδια της η γη
Κι η ώρα φορτώνεται τα χρώματά της
Τα ανθισμένα όνειρα έτοιμη να τα δεχθεί
Τα όνειρα ανθίζουνε όταν πολύ το θέλεις
Τι μπορούν να φέρουνε αυτές οι μαγικές στιγμές
Στους γεμάτους στεναγμούς ανήφορους;
Σκέψεις και μνήμες τρυφερές, τη θύμησή της
Του αέρα ο ψίθυρος στο διάσελο με τις βελανιδιές
Του ρυακιού το γάργαρο που καθρεφτίζεσαι νερό
Του κότσυφα το πέταγμα από κέδρο σε κέδρο
Του δέντρου η σκιά που τρέμει στον ορίζοντα
Στου ανέμου το ανάλαφρο το φύσημα
[20.6.2024]
3 σκέψεις για το “Ανηφορίζοντας μ’ ανοιγμένα τα φτερά”
“Τα όνειρα ανθίζουνε όταν πολύ το θέλεις”
Υπέροχο ποίημα ,ύμνος στις ομορφιές της φύσης.
Γεια σου ποιητή!!!!
“Τα όνειρα ανθίζουνε όταν πολύ το θέλεις”
Υπέροχο ποίημα ,ύμνος στις ομορφιές της φύσης.
Γεια σου Στέφανε !και ποιητής!!!!
“Τα όνειρα ανθίζουνε όταν πολύ το θέλεις”
Υπέροχο ποίημα ,ύμνος στις ομορφιές της φύσης.
Μπράβο Στέφανε !και ποιητής!!!!