Picture of sstamellos

sstamellos

Από τον Παγασητικό έως τον Αμβρακικό, ένα οδοιπορικό στα πρώτα σύνορα της Ελλάδας

“Το μαλλί πετάει αχτένιστο και η φρέσκια πρωινή διάθεση αγγίζει τα όρια του διαλογισμού. Και σκέφτομαι: ο άνθρωπος διαθέτει αστείρευτες δυνάμεις, αρκεί να έχει διάθεση και πείσμα. Είναι γεγονός ότι έκανα ώρες ολόκληρες μελετώντας τους χάρτες για να μπορέσω να χωρέσω στο μυαλό μου τη διαδρομή και τις δυσκολίες της. Η απόφαση για την μοναχική πορεία είχε πολλές παραμέτρους, όπως το ότι έπρεπε να εξασφαλιστεί ευελιξία και στην περίπτωση εξάντλησης των ορίων, να αξιοποιηθούν πλήρως οι κανόνες του βουνού και η εμπειρία. Και η ευθύνη ήταν προσωπική, για ό,τι και να συνέβαινε…

 

Τα λέω αυτά επισημαίνοντας το πρόβλημα της ενυδάτωσης, γιατί η εξασφάλιση νερού με ταλαιπώρησε σε όλη τη διαδρομή των έντεκα ημερών. Σε κάποιες περιπτώσεις μου έγινε εφιάλτης. Το νερό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και το πιο κρίσιμο στοιχείο για το οδοιπορικό και γενικά το μεγαλύτερο πρόβλημα για το βουνό το καλοκαίρι. Δεν συναντάς εύκολα πηγές και τα παγούρια στεγνώνουν γρήγορα. Ο κίνδυνος είναι η αφυδάτωση. Όταν η ζέστη χτυπάει 42 βαθμούς κι εσύ πρέπει να ανεβαίνεις, οι απώλειες είναι μεγάλες. Όταν περπατάς 12-14 ώρες μέσα στη ζέστη, χρειάζεσαι τουλάχιστον πέντε λίτρα νερό. Πήρα 1,5 λίτρο. Πόσο να σηκώνεις, έγινε ασήκωτο το σακίδιο. Πήρα και φακελάκια ηλεκτρολυτών almora που ενισχύουν την ενυδάτωση του οργανισμού. Όμως κάθε στιγμή πρέπει να σκέφτεσαι πού θα βρεις νερό. Οι πηγές, ειδικά στα αλπικά της Όθρης, είναι ελάχιστες. Και πού να τις βρεις.

 

Στο ανέβασμα βρήκα την ποτίστρα – της κακιάς ώρας – στην Παναγιά της Παλιάς Γαύριανης και στη συνέχεια τη βρύση στο χωριό Αη Γιάννη. Εκεί το ευχαριστήθηκα. Με το 1,5 λίτρο πέρασα όλο το ανέβασμα∙ και τη νύχτα. Την άλλη μέρα με έπιασε πανικός. Πού θα βρω νερό! Κάτι θυμόμουνα για μια πηγή κάτω από το Γερακοβούνι, αλλά πολύ αμυδρά. Και συνεχώς αναρωτιόμουνα: τόσες αγελάδες, πού πίνουν νερό; Ο Μπάμπης Τ., που τον βρήκα αργότερα παρακάτω, μου είπε ότι κατεβαίνουν χαμηλότερα.

 

Βρίσκω κατά τις 10 το πρωί κάτω από το Γερακοβούνι, εκεί που έβοσκαν οι αγελάδες, λίγο νερό να κατεβαίνει σε μια ρεματιά. Αλλού να βγαίνει κι αλλού να χάνεται. Έ, εδώ γέμισα τα παγούρια με το κυπελάκι του θερμός και ήπια αρκετό μαζί με τις αγελάδες! Τελικά μετά από τριακόσια μέτρα συνάντησα την Περδικόβρυση, λίγο πάνω και στο ξεκίνημα του δασικού δρόμου, κάτω από το βράχο!! Ήταν μια σωτήρια συνάντηση. Γέμισα και ξαναγέμισα και ήπια τον αγλέορα, που λένε. Λίγο μετά, στα δύο χιλιόμετρα περίπου έχει βρύση κάτω από μια καλύβα τσοπάνη, στο δρόμο, πάνω απ’ το Δροσούνι. Η επόμενη πηγή είναι κάτω από τον Προφήτη Ηλία και τις ανεμογεννήτριες. Σ’ αυτή την πηγή με πήγαν ο Γιώργος με την Τασία, που είχαν ανέβει για τσάι. Με το νερό αυτό έφθασα στο Νεοχώρι. Και μετά ήρθαν οι μπύρες…. που δεν τις χόρταινα.

 

Μετά το Νεοχώρι συνάντησα μια ποτίστρα μέσα στο δάσος της Σαναϊλας, ίσα που έσταζε, ύστερα τη Σάββα Βρύση με μπόλικο νερό κάτω από την καζάρμα του Νεοχωρίου προς το Λιμογαρδιώτικο, και στα Διβριώτικα κτήματα μου έδωσε 1,5 λίτρο κρύο νερό η κυρία Μπλέτσα. Διαφορετικά θα έπινα από τα μπεκ του ποτίσματος! Μ’ αυτό έφθασα στην Μονή Αντίνιτσας, αφού κατά λάθος δεν είδα έγκαιρα την ποτίστρα πάνω από τη Μονή της Αγίας Τριάδας, κοντά στη Δραμάλα. Την προσπέρασα και την είδα μετά.

 

Στους χάρτες θα δει κανείς σημεία που εμφανίζονται ως “πηγές”. Όμως δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι έτσι. Πολλές από τις φερόμενες πηγές δεν υπάρχουν πια και κάποιες ποτίστρες είναι στεγνές. Επίσης, ορισμένα στοιχεία στους χάρτες είναι πλημμελώς περασμένα, δεν είναι πάντα ακριβή. Ακόμα, δεν ξέρω πόσο χρόνο έχει κανένας να ψάχνει, όταν δεν υπάρχει «αξιοπρεπής» σήμανση. Εκεί είναι το μυστικό. Το ερώτημα είναι, αν μας ενδιαφέρει η σήμανση των πρώτων συνόρων της Ελλάδας του 1832. Αν ναι, αυτή την υποχρέωση μπορεί να την αναλάβουν οι Δήμοι ή οι Περιφέρειες και να το κάνουν με κάποια ασφάλεια για τους πεζοπόρους/επισκέπτες ως μια ιστορική διαδρομή με πολλά, ναι πολλά, ιστορικά και πολιτιστικά στοιχεία.”

[απόσπασμα από το βιβλίο “Από τον Παγασητικό έως τον Αμβρακικό, ένα οδοιπορικό στα πρώτα σύνορα της Ελλάδας”]

2 σκέψεις για το “Από τον Παγασητικό έως τον Αμβρακικό, ένα οδοιπορικό στα πρώτα σύνορα της Ελλάδας”

  1. Αθανάσιος Ματσούκας

    Εξαιρετικο το οδοιπορικό και το επιλεγμένο απόσπασμα. Μακάρι και η εκάστοτε εξουσία να ήταν τόσο συγκροτημένη όσο η σκέψη σου. Καλημέρα Στεφανε

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Scroll to Top