Χθες άκουσα δρομέα να με λένε
Και είπα να τους πω:
Εγώ, παιδιά, είμαι μόνο ένα κινούμενο σώμα
Ένας ανήσυχος εραστής των εύκολων μονοπατιών
με μια φωτιά στην αβόλευτη καρδιά του
Που κυνηγάει την άπληστη, τη βιαστική σκιά του
Η σκιά μου, που με το μαύρο της άυλο κορμί
στο ρείθρο του δρόμου ανθίζοντας πάντα θα με καρτερεί
Την βλέπω ακούραστα να τρέχει
Φεύγει, ελεύθερη κι ασύλληπτη
Κι εγώ τρέχω ξοπίσω της
Κοντανασαίνοντας κι ευγνωμονώντας την τρυφερά
Κρατάω αποστάσεις κι αυτή με περιμένει
Τρέχω ξοπίσω της με την σκέψη πάντα ότι υπάρχω
Ότι μπορώ να συμπληρώσω και σήμερα τον στόχο
Τα γλυκά, ανηφορικά χιλιόμετρα της προπόνησης
Συνεχίζω με το άλλοθι της μακροζωίας
Κι εγώ, που λάτρευα τόσο πολύ την περιπέτεια
Και την ελευθερία
Την καρδιά μου έδωσα σε μια σκιά…
[23.12.2024]