Αναρωτιέσαι
Πώς να την κρίνεις άραγε την εποχή ετούτη…
– Ένα του ανεμόβροχου του φθινοπώρου φύλλο
Σαν μεθυσμένο να γυρνά στο μάτι του κυκλώνα
Σε τούτον τον περίεργο κι απρόβλεπτο αιώνα
Σκέψεις που σε ταράζουνε πριν κοιμηθείς το βράδυ…
Κι αναρωτιέσαι
Τι στα κομμάτια κάθομαι και σπαταλιέμαι τώρα
Γι’ αυτά που μεθοδεύονται από τις εξουσίες
– Όσο αντέχουν τα σχοινιά στο νου μου, τα τεντώνω
Νιώθοντας μια διαστροφή μες στο μυαλό μου να’ χω
Και για τις συνέπειες φάσκελα να μοιράζω
Καινούργια στέκια μια ζωή φτιάχνω και συνταρμώνω
Τη συνείδησή μου ελεύθερη ωθώντας να πετάει
Πάνω απ’ τους ορίζοντες του ξάστερου ουρανού μου
Δεν την αποδέχεσαι αγόρι μου τη λούφα…
Μα η άνοιξη σαν αστραπή όλο περνά και φεύγει
Της κουρασμένης σου καρδιάς ακούγονται οι χτύποι
Μακρινοί και υπόκωφοι παμπάλαιου τυμπάνου
Ήχοι της πέτρας π’ ατίθασα κατρακυλάει
Στο δύσβατο μοναχικό δικό σου μονοπάτι
Τα σύννεφα αγναντεύοντας πάνω από την Οίτη
Στην φοβισμένη απόγνωση της δυνατής βροχής
Κι αναρωτιέσαι
Της νιότης η επανάσταση γιατί να ξεθωριάζει
Σαν ξεχασμένο όνειρο, κομμάτι από τραγούδι
Σαν το ρολόι το παλιό με σκουριασμένους δείκτες
Σ’ έναν διάδρομο μακρύ παλιές φωτογραφίες
Κι όπως βαρύ αργογυρνά το κάτω μυλολίθι
Στους ανεμόμυλους που δεν φυσά τ’ αγέρι
Κι αναρωτιέσαι
Γιατί κοιμούνται οι εραστές κοντά κοντά στο κύμα
Τα ίχνη στην άμμο αφήνοντας με τα γυμνά κορμιά τους
Βότσαλα από ερωτική διάθεση πετώντας…
– Και η δική μου η καρδιά θε να ανθίζει πάντα
Στον μεγάλο κήπο του έρωτα και στο γλυκό του στρώμα
Η δική μας επανάσταση δεν έχ’ αρχή και τέλος
Μου έλεγε μια φίλη προχθές: «όλο ποιητικά εκφράζεσαι τελευταία». Της απαντώ: «Είναι σαν αυτό που έλεγε κάποτε ο μαθηματικός, ο Μπουργανός, στο Γυμνάσιο: Αν δεν μπορείς να το πεις, καν’ το με νοήματα». Έτσι κι εγώ τώρα. Για πράγματα που δεν μπορώ να πω πολλά, προσπαθώ να τα πω με νοήματα.