Κάτι μου κρύβεις θάλασσα και δεν μιλάς καθόλου

Μάλλον μου λες να μείνουμε κι οι δυο μας σιωπηλοί

Εγώ αγναντεύοντας από ψηλά το παρελθόν το γκρίζο

Κι εσύ για το δικό σου μέλλον πασχίζοντας κάθε στιγμή

Δεν θέλω να’ μαστε εχθροί, το νιώθω πως το ξέρεις

Μα συ σηκώνεις εχθρικά τα φουσκωμένα σου νερά

Μου λες συνοδοιπόροι να’ μαστε, να είμαστε δυο φίλοι

Μέσα στην στροβιλιζόμενη του χρόνου την αχλή

Εγώ να σε λέω θάλασσα κι εσύ να με λες ποτάμι

Οι αναμνήσεις οι γλυκές έρχονται συχνά και ηχούν

Η γκρίζα η ομίχλη σου τους ορίζοντές μου κρύβει

Η ομίχλη αυτή που σκέπασε πέρα και τα βουνά

Πάνω κι αλάργα στέκομαι θέλω να σ’ αγναντεύω

Να νιώσω θέλω την υγρή τη δροσερή σου αγκάλη

Ζηλεύω την ελευθερία σου το θαλασσινό σου πάθος

Τις γαλανόστηθες ξεστήθωτες νεράιδες νηρηίδες

Όσο κι αν τη φύση διώχνουμε καλπάζοντας θα έρθει…

[10.6.2024]