Παρηγοριέμαι πως, μες στην μετριότητα του άγονου τοπίου της καθημερινότητας, θα υπάρχει πάντα ένα λουλούδι που πεισματάρικα θα σώζει την κατάσταση. Θα σώσει την ψυχολογία, το συναίσθημα, την διάθεση. Κάποιες φορές δεν τις αντέχω τόσες πέτρες, θέλω να φύγω. Και φεύγω ελευθερώνοντας τον χρόνο, τη σκέψη, τις σελίδες, τα χιλιόμετρα, ελευθερώνοντας το χώμα κι αυτό που δεν θέλει να απολογείται στο ΓΙΑΤΙ. Γιατί έτσι… Ναι, εξουδετερώνοντας τη φθορά!
