Μ’ αρέσει πραγματικά να κοιτάζω την πράσινη κοιλάδα του Σπερχειού, τους γύρω ορεινούς όγκους, τη φιδίσια πορεία του ποταμού – τα νερά του τα φαντάζομαι να κινούνται ήρεμα χαμογελώντας σιωπηλά – τα πλατανοδάση που αναστενάζουν στον ανήσυχο ύπνο τους και την ακοίμητη περήφανη Οίτη – τα δικά μας Ιμαλάια – που μας κοιτάζει αφ’ υψηλού. Μ’ αρέσει να τα βλέπω σαν τα μέλη ενός έμψυχου κι αισθαντικού σύμπαντος. Το ολόγιομο φεγγάρι είναι ο νυχτερινός αφέντης του και ο αστραφτερός ήλιος ο ηγεμόνας της μέρας. Ένα έμψυχο «σύμπαν» που η ζωή του είναι η αιωνιότητα∙ που η σκέψη μας και το μυαλό μας δεν το χωρεί∙ που η γνώση μας, γι’ αυτό και το μέλλον του, χάνεται στην απεραντοσύνη του χρόνου.
Η νεράιδα
Καθώς ρέμβαζα στα νερά του Αγραφιώτη, με μισόκλειστα τα μάτια, κι ενώ ο ήλιος έδυε βιαστικά, άπνοες αύρες αγκάλιαζαν το τοπίο φέρνοντας στο ποτάμι φλούδες και σκιές από το κορμό των πλατάνων∙ φλούδες και σκιές που, χάρη στα χίλια σχήματά τους πάνω στο νερό, μια σπιρτόζα φαντασία θα ’φτιαχνε ό,τι ήθελε. Έτσι λοιπόν καθώς ρέμβαζα, μου φάνηκε ότι έκανε την εμφάνισή της η μορφή μιας απ’ αυτές τις νεράιδες, που μόλις πριν είχα στο νου μου και σου το έχω ξαναπεί. Μου φάνηκε σαν να γλίστρησε προς τα σκοτεινά βαθύσκιωτα της ανατολικής όχθης. Στεκόταν γυμνή και αμίλητη πάνω στις μικρές στρογγυλές πέτρες.
Μες απ’ τις ηλιαχτίδες που αργόσβηναν, η στάση της έδειχνε χαρά. Δίχως βιασύνη κολύμπησε με αργές κινήσεις στη μεγάλη βάθρα, ώσπου στο τέλος κάνοντας ένα γύρο φάνηκε πάλι στο φως, στην άκρη. «Η περιστροφή, που τώρα μόλις ολοκλήρωσα», μονολόγησε με τη γλυκιά τραγουδιστή φωνή της κοιτάζοντας σε μένα, «είναι ο κύκλος ενός σύντομου χρόνου της ζωής, είναι μια στιγμή. Δύσκολα να την ξαναζήσεις». Γλίστρησε ξανά μες στο νερό και μου φάνηκε σαν να μου έστελνε φιλιά. Το είδα καθαρά! Καθώς μπήκε στα σκοτεινά, η σκιά της γλίστρησε μες στα νερά του ποταμού, κάνοντας τα ακόμα πιο σκοτεινά. Κι εμένα ακόμα πιο δυστυχισμένο…