Στις ισκιωμένες ρεματιές, στα καθαρά ποτάμια
με το αιώνιο μουρμουρητό, με τις βαθιές τις βάθρες
λένε πως χορεύουνε, νεράιδες στα πλατάνια
σε ονειρεμένο, ερωτικό, και ποθητό χορό
μεσάνυχτα τον Αύγουστο, με τα πολλά φεγγάρια
πολύχρωμα μεταξωτά, ανεμίζοντας μαντήλια
Νυχτερινές σκιές, των δέντρων – οι νεράιδες
με τ’ αεράκι το ελαφρύ, κουνιούνται, αντανακλώνται
στης άκρης τις γυαλιστερές τις κάτασπρες τις πλάκες
Πέντε λεβέντες, είπανε, πως πέρασαν, διαβήκαν
Κι ένας απ’ όλους πρόκαμε, να πάρει ένα μαντήλι
Μες στο μπαούλο το ’κρυψε, το φώλιασε βαθιά
τη νεράιδα να την παντρευτεί, δική του να την κάμει
Μα σαν η νεράιδα του, το βρήκε το μαντήλι
Πήρε τα ματάκια της, κι επήγε στα ποτάμια
να τραγουδάει αιώνια, το ερωτικό της άσμα…
Κι εκείνος ψάχνει να τη βρει, στα ξάγναντα, στ’ αλώνια
Την όμορφη νεράιδα του, τη δροσερή ναϊάδα
Ένα πουλί που κελαηδεί, να σμίξει τη φωνή της
Κι έτσι κυλούνε τα νερά, τα χρόνια σαν ποτάμι
Αυτός ακόμα καρτερεί, μήπως και τη θωρήσει
στις σκιερές τις ρεματιές, που ξέρει πως χορεύει
Και κάθε αυγή ψηλά πετά, ένα πουλί μονάχο
μες στ’ ασημένια σύννεφα, στο πρωινό το φέγγος
και σμίγει το κελάηδισμα, με τον βαθύ καημό του
Γιατί οι νεράιδες τραγουδούν, μα όποιονε μαγέψουν
θα μείνει μόνος μια ζωή, το όνειρο να ψάχνει
[14.3.2025]
[Άλλοι με τους ανα-σχηματισμούς, κι άλλοι με τις νεράιδες
Έκαστος εφ’ ω ετάχθη. Πάμε κι όπου βγει…]