Η κοινωνία
στην χειμωνιάτικη ασθματική της νύχτα του Γενάρη
Μισοκοιμισμένη, χωρίς αναισθητικό
με τις αισθήσεις της σε απορρύθμιση
μηρυκάζει την κατάρρευση του αξιακού συστήματος
– αξιοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη, δημοκρατία
Η γεύση της νιώθει μόνο την υγρασία του ιδρώτα της μιζέριας
Η όσφρηση της δεν θυμάται πια την υπέροχη της αλληλεγγύης ευωδιά
Η όρασή της αδιάφορα βλέπει τους πρόσφυγες να πνίγονται
στα ανελέητα της Μεσογείου κύματα, και
οραματίζεται -με μισόκλειστα μάτια και δέος εθνικό-
του πολέμου τον «σιδερένιο ουρανό»
Η αφή της φιλήδονα χαϊδολογά
τις άκρες των σκουριασμένων κυττάρων της εξουσίας
Η ακοή της ατάραχα γροικά
την πολεμική βοή του παλιού μας χρόνου, που απομακρύνεται
Και όλοι φωνάζουν: ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! Καλύτερη ζωή!!
Κερδοσκόποι και Εξουσιαστές Πολιτικοί
Παράγοντες Αγύρτες, Γραφειοκράτες Κολαούζοι Βοηθοί
Αυτοί που μας κάνουν τη ζωή «γαλέρα ρωμαϊκή»
Κι εμείς στου χρόνου τη γαλέρα κωπηλάτες
ταξιδιώτες σ’ αχαρτογράφητα νερά
μαστιγωμένοι απ’ του ρολογιού τους δείκτες
Πιο γρήγορα! πιο γρήγορα η ζωή τελειώνει
Ναύτες και κουρσάροι πειρατές, αγκαλιασμένοι…
Πού πηγαίνουμε; και γιατί μυρίζει έτσι,
όπως μυρίζει;
Από τους αόρατους κήπους ακούγονται φωνές αρωμάτων
Για την ατέρμονη αστείρευτη αναζήτηση
του τρυφερού ερωτικού εναγκαλισμού της ελευθερίας
Κοντά κάπου ακούγεται η ζωή, υπάρχεις!
Γιατί πρέπει να υπάρχεις… θρυμματίζοντας τον ύπνο τους
Freedom! Viva La liberta! ζήτω η ελευθερία!