Τις σκιές αγάπησα στα δειλινά
της βροχής το πρωινό το δάκρυ
Την ομίχλη στα δάση τα πυκνά
Και τις απόμερες των δρόμων άκρες
Κι όταν το σκοτάδι φτάνει σκοτεινό
είναι η ώρα της σιωπηλής αλήθειας
Γι’ αυτό τον αφέγγαρο λατρεύω ουρανό
Την ακεφιά μες στη σιωπή του κρύβω
Σφράγισα το στόμα μου να μην φωνάξω
Θύελλα η ψυχή
Άνεμος που την ηρεμία σαρώνει
Ανεμοστρόβιλος συναισθημάτων
