Του χρόνου είμαι νοσταλγός
Ήρθε πάλι σαν όνειρο, να θυμηθώ
– κάποια έτη πριν ηλεκτρονικού φωτός-
στη σκιά της παπαρούνας
Προσδοκίες που χάθηκαν στο διάβα
Τώρα βλέπω να στέκομαι στο πλάι
Πέφτουν ολόγυρα τα φύλλα
Το χιόνι στα μαλλιά μου.
Κοιτώντας το παράθυρο χαμογελώ
Η ανάσα μου βγαίνει σύννεφο λευκό
γυρνά και φεύγει, την παίρνει
ο αγέρας που φυσά ανάμεσα στα δέντρα
Του χρόνου ’γινα χορηγός
Πες μου μια λέξη και γι’ αυτό
Εσύ που ’σαι με τα λόγια τόσο καλός
κι ελεύθερα τα πράγματα κρατάς
Η ώρα τι χρειάζεται τη χορηγία;
Χρυσή χιονοστιβάδα σκόνης
Καθρέφτης ολισθηρός της μοναξιάς
Φάντασμα που παραμονεύει
Στη φύση έγινα ναυαγός
Ρουφώ απ’ τα στήθη της δροσιά
Δεν είναι μιαν απλή συνήθεια
Ούτε που το φεγγάρ’ είναι γεμάτο
Η ελευθερία μού στενάζει και βρυχάται
Θεριό ανήμερο μπρος στο ολόγιομο φεγγάρι.
Σκιές που μεγαλώνουνε
στο φάντασμα του χρόνου!
Η ποίησή μου δεν είναι άθλια, κατάλαβα
Η αυτοπεποίθηση κερδήθηκε
– δώρ’ αναπάντεχο κι απρόσμενο
Θα μπορούσε να μείνει για πάντ’ αλώβητη