Τρέχω
Σε μονοπάτια δύσβατα και σε άγνωστους δρόμους
Τις στροφές ζαλίζοντας και τις ευθείες
Στα όρια της ουτοπίας και της ελευθερίας
Αφήνω πίσω μου στροφές
– και μια στροφή εμπρός μου είναι
Ανάρια ανάρια οι δρασκελιές
χωρίς χειροκροτήματα και ζήτω
Ο χρόνος μου ασταμάτητα κυλάει
σαν το ποτάμι
Και με του χρόνου βαριά φορτωμένος τις ρυτίδες
Αναζητώ τον άπιαστο τον στόχο ολοχρονίς
Μην μου ζητάς εξηγήσεις στη χιμαιρική αυτή συνήθεια
Διχάζονται -και διχάζουν- τα μονοπάτια της ζωής
Δεν έχω να μιλήσω παρά γι’ αγώνες
με όρους αντοχής
Στην κόψη της ημέρας πήρα μια βαθιά ανάσα
Το πρόσωπο μου ξέπλυνα στις φυλλωσιές
Κλέβοντας απ’ τη δροσιά της νιότης και της χαραυγής
Ο χρόνος πάντα ράθυμος κι αφιλοκερδής
Παραδόθηκα ολημερίς στον ερωτικό σφυγμό της φύσης
Και του αγώνα
Στη σκιά παραδόθηκα της γέρικης φτελιάς
Ο δρόμος κυλάει όμορφα – μη με σταματάς
Κι ας φάνηκε ο ρόδινος ο ορίζοντας της δύσης
[8.9.2024]