Μπροστά στις φριχτές εικόνες της Πάρνηθας….

Μετά τον εφιάλτη, ή πριν τον επόμενο εφιάλτη;

Γιατί πέρα από κροκοδείλια δάκρυα και υποκριτικά λόγια που περίσσεψαν τις προηγούμενες ημέρες, υπάρχει μια πραγματικότητα που προελαύνει ραγδαία, μια πραγματικότητα που μόνο οι τυφλοί και οι βλάκες (… και, όπως είναι γνωστό, μπροστά στη βλακεία ακόμη και οι Θεοί είναι ανίσχυροι), επιμένουν να την αγνοούν. Ή όσοι είναι τόσο πολύ αφοσιωμένοι στην εμπορευματοποίηση του αναπνεύσιμου αέρα και του πόσιμου νερού, που αγνοούν τις συνέπειες της πολιτικής που εφαρμόζουν στο περιβάλλον.

Γιατί την Πάρνηθα, το Πήλιο, τα άλλα δάση, δεν τα έκαψαν οι όποιοι εμπρηστές, αλλά όσοι δημιούργησαν εκείνα τα συμφέροντα που ανέμεναν κέρδη από τον εμπρησμό των δασών. Όσοι, τώρα ή παλαιότερα, φρόντισαν να νομιμοποιούν τα αυθαίρετα, να αποδέχονται μέσα από νομικίστικα λαβυρινθώδη μονοπάτια, διεκδικήσεις των καταπατητών, των διαφόρων ποικιλώνυμων μονών ή μοναστηριών, (που για να μην ξεχνιόμαστε υλοποιούν προτροπές της ηγεσίας τους για αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας), όσοι τώρα ή παλιότερα προωθούσαν προτάσεις τύπου αναθεώρησης του άρθρου 24 και 100 του Συντάγματος, όσοι σχεδίαζαν και χρηματοδοτούσαν έργα όπως η περιφερειακή του Υμηττού, η περιφερειακή του Ποικίλου, η επέκταση του Μον Παρνές κ.λ.π., ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Γιατί στην πραγματικότητα το περιβάλλον είναι ένα μέσον προσπορισμού κερδών για τους κύκλους που ασκούν ή επηρεάζουν ποικιλοτρόπως, τα όποια όργανα ασκούν εξουσία. Γιατί αυτά τα όργανα (οι κυβερνήσεις, οι αρμόδιες υπηρεσίες κ.λ.π.), αδιαφόρησαν για την απορρόφηση των κονδυλίων για την δασοπροστασία την περίοδο 2000 – 2006, από την Ε.Ε.

Αυτό πρέπει ν’ αλλάξει.

Αλλά τι σημαίνει αυτό το πρέπει. Όλοι όσοι ασκούν πολιτική μιλούν για «πρέπει» ή για «θα». Όμως τώρα υπάρχει κάτι διαφορετικό.

Μπροστά στο σκήνωμα του δάσους της Πάρνηθας και του Πηλίου, οφείλουμε να αναλογισθούμε μερικά αυτονόητα:

• Τα δάση που κάηκαν, ήταν οι ζωντανοί μας σύνδεσμοι με ένα πολιτισμό για τον οποίο είμαστε υπερήφανοι, πλην όμως θλιβεροί απόγονοι και διαχειριστές. Γιατί αυτά τα δάση ανήκαν σ’ ένα παρελθόν αρχαιότερο της Ακρόπολης και ομήλικο της ανακάλυψης της γραφής. Ήταν μνημεία πολιτισμού της φύσης (κατά τον ορισμό της UNESCO), ισότιμα με την Αφροδίτη της Μήλου και τον Ερμή του Πραξιτέλη. Από την συγκεκριμένη οπτική, οι υπεύθυνοι, όσο και αν προσπαθούν να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, είναι υπόλογοι μιας εθνικής πολιτισμικής τραγωδίας.
• Τα δάση που κάηκαν ήταν φυσικό καταφύγιο χιλιάδων έμβιων όντων, φυτών και ζώων, πλασμάτων όμορφων και αθώων, που έχουν τα ίδια δικαιώματα στη γη με μας. Από την οπτική αυτή, οι υπεύθυνοι είναι υπόλογοι μιας ηθικής τραγωδίας.
• Τα δάση που κάηκαν αποτελούσαν χώρο επίσκεψης και αισθητικής – οικολογικής απόλαυσης, καταφύγια ψυχής, χιλιάδων παιδιών και ενηλίκων, που εύρισκαν εκεί το χαμένο κρίκο της ζωής τους με τη φύση, την επαφή τους με κάτι, που το δομημένο κακόγουστο περιβάλλον τους είχε στερήσει. Οι υπεύθυνοι της καταστροφής είναι υπόλογοι για πληγές, μη μετρήσιμες αλλ’ όμως υπαρκτές, επώδυνες, και πιθανόν όχι ιάσιμες.
• Τα δάση που κάηκαν, θα πυροδοτήσουν κλιματικές μεταβολές, που θα ενισχύσουν ακόμη περισσότερο τις ήδη δυσοίωνες προβλέψεις για αλλαγή του κλίματος, για ερημοποίηση της χώρας, για ακραία καιρικά φαινόμενα. Και αυτά δεν είναι λόγια του αέρα, αλλά έγκυρες επιστημονικές διαπιστώσεις. Οι υπεύθυνοι όσο και αν προσπαθούν να αποποιηθούν τις ευθύνες τους είναι υπόλογοι ολιγωρίας μπροστά σ’ ένα μέλλον που δεν μπορεί να περιμένει.

Ενίοτε μιλώντας για εχθρούς εκτός των συνόρων, λησμονούμε όσους απεργάζονται την καταστροφή δίπλα μας. Ή διστάζουμε να τους ονομάσουμε. Έτσι ξοδεύουμε τεράστια ποσά, σε ανούσιες ή ανόητες δαπάνες, που δεν έχουν κάποια χρησιμότητα.
Δεν είμαστε αισιόδοξοι, (το παρελθόν δεν μας επιτρέπει κάποια αισιοδοξία) όμως θέλουμε να επιτρέψουμε στους αρμόδιους μια ευκαιρία να αποδείξουν την ευαισθησία τους στο περιβάλλον. Αυτό θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα πάρουν μέτρα ή όχι για την αντιστροφή της κατάστασης. Αναμφίβολα η ευθύνη για την καταστροφή της Πάρνηθας και του Πηλίου βαρύνει την σημερινή κυβέρνηση, όπως άλλωστε οι προηγούμενες βαρύνουν τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Από την σημερινή κυβέρνηση λοιπόν, και μπροστά στο σκήνωμα των νεκρών δασών, πρέπει να αποφασιστούν σοβαρές αποφάσεις. Αποφάσεις που θα υπερβαίνουν την μικροπολιτική και συμφεροντολογική διάσταση του γεγονότος καθαυτού.

Ο Περιβαλλοντικός και Φυσιολατρικός Σύλλογος Περιστερίου, χωρίς να πιστεύει στο μονοπώλιο των ιδεών, προτείνει τα παρακάτω άμεσα μέτρα:

1 Αμεση αναδάσωση και προστασία των καμένων περιοχών, με συγκεκριμένες ενέργειες από αύριο, και με χρησιμοποίηση του έμψυχου δυναμικού των Ενόπλων Δυνάμεων. Επίσης των υπόλοιπων ορεινών όγκων της Αττικής, αλλά και σταδιακά της χώρας. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η αναγέννηση του δάσους είναι δυνατή μόνο υπό προϋποθέσεις (μη ανθρώπινης παρέμβασης, προστασία του εδάφους, προστασία από την βόσκηση κ.λ.π.). Σημειώνουμε ότι το μοντέλο της φυσικής αναγέννησης που εφαρμόστηκε στην Χαλκιδική, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί στην Πάρνηθα, κυρίως λόγω των ασφυκτικών πιέσεων «αξιοποίησης», από τον παρακείμενο αστικό ιστό, αλλά και λόγω της ιδιομορφίας αναγέννησης της ελάτης. Λόγω της εθνικής διάστασης πρέπει να τεθεί σε άμεση προτεραιότητα, παράλληλα με τα ανωτέρω, η κατάρτιση Εθνικού Δασολογίου.

2 Το πράσινο και η επιρροή του στο περιβάλλον, πρέπει να θεωρηθεί σαν ενιαίο σύνολο. Με την έννοια αυτή η καταστροφή του δάσους της Πάρνηθας είναι αναλογικά ισοβαρής, με την καταστροφή που θα προκαλέσει η επέκταση της περιφερειακής στον Υμηττό, το γήπεδο του Παναθηναϊκού στον Ελαιώνα, την οικοδόμηση των στρατοπέδων στο Χαϊδάρι, την καταστροφή 25 πλατειών αλλά και τον αποχαρακτηρισμό από πράσινου του χώρου του Εκθεσιακού Κέντρου στο Περιστέρι, τα έργα στο αεροδρόμιο Ελληνικού και τον Ιππόδρομο, κ.λ.π. Προτείνουμε την αναστολή όσων έργων επιβαρύνουν το περιβάλλον ή αποστερούν ελεύθερους χώρους που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την βελτίωση του. Με προτεραιότητα και έμφαση στις υποβαθμισμένες περιοχές της Δυτικής Αθήνας, να υλοποιηθεί μετά από προγραμματισμό σύνολο έργων φύτευσης υψηλού πράσινου, που θα μετατρέψει σε βιώσιμη την Αθήνα.

3 Αμεση εισαγωγή της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στα Σχολεία όλων των βαθμίδων, με μεθόδους που θα εγγυώνται την ανάπτυξη του σεβασμού των αυριανών πολιτών στο περιβάλλον.

Γνωρίζουμε ότι είναι εύκολο να γίνονται προτάσεις και δύσκολο να υλοποιούνται, ιδιαίτερα όταν όλα οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι η πολιτική βούληση απουσιάζει. Όμως, σαν Σύλλογος θεωρήσαμε καθήκον μας, να κάνουμε αυτή την παρέμβαση-έκκληση, πριν είναι πολύ αργά.
Ευχόμαστε τα γεγονότα να μας διαψεύσουν.

Γιατί όταν ο εφιάλτης επιστρέψει, τότε πλέον θα γνωρίζουν όλοι ότι απλώς είναι θέμα χρόνου, πριν τον επόμενο εφιάλτη. Και πόσους άραγε εφιάλτες είναι διατεθειμένοι να υπομείνουν οι πολίτες;

ΠΕΡΙΣΤΈΡΙ 01/07/07
Για το ΔΣ

Δημήτρης Κούνδουρος
Πρόεδρος.

Επικοινωνία E-mail persyper@Yahoo.gr