Η υπόθεση της Χαλκιδικής
Σε σχέση με την πολιτική υπόθεση που δημιουργήθηκε πρόσφατα λόγω της τροπολογίας που ψηφίστηκε για την προώθηση της κατασκευής κατοικιών σε δασική έκταση στη Χαλκιδική, αξίζει κανείς να δει ορισμένα σημεία:
– Η προσπάθεια αυτή εξυπηρέτησης κρατικοδίαιτου επιχειρηματία είναι παράνομη τόσο με τον παλιό, όσο και με το νέο δασονόμο, τόσο με το παλιό όσο και με το νέο ¶ρθρο 24 του Συντάγματος. Πρόκειται για φωτογραφική τροπολογία, που δεν συζητήθηκε πουθενά και που ψηφίστηκε μέσα από πρωτοφανείς συνθήκες αδιαφάνειας, πλαστογραφίας και εξαπάτησης, αποδεικνύοντας τον πανικό των διαπλεκόμενων συμφερόντων στη χώρα μας.
– Η εν λόγω έκταση είναι δάσος, σύμφωνα με τον 998/79 αλλά και με το νέο δασονόμο, όπως πιστοποιεί και ο αρμόδιος Δασάρχης. Οι δικαιολογίες των πρωτεργατών για το μέγεθος της έκτασης, ή για το ιδιοκτησιακό της καθεστώς δεν μειώνουν το αξιόποινο της προσπάθειάς τους: πρόκειται για επιχείρηση αλλαγής χρήσης μιας περιοχής που προστατεύεται από το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους.
– Επιπλέον, ο δασικός και βιολογικός πλούτος της περιοχής είναι μοναδικός και συνθέτει ένα πολυδιάστατο και αρμονικό τοπίο βουνού και θάλασσας, που αποτελεί τον κυριότερο πόλο έλξης τουριστών. Η φυσική και (κατά το δυνατόν) αδιατάρακτη αυτή εικόνα αποτελεί σημαντικό παράγοντα μακροπρόθεσμης οικονομικής ανάπτυξης για όλους τους κατοίκους της περιοχής. Αντίθετα, η συγκεκριμένη τροπολογία προωθεί μια βραχυπρόθεσμη αναπτυξιακή δυνατότητα ενός ή ολίγων επιχειρηματιών, που γίνεται εις βάρος του μοναδικού αυτού τοπίου και καταστρέφει συνεπώς την αναπτυξιακή προοπτική των πολλών.
– Παραδείγματα άναρχης τουριστικής και οικιστικής ανάπτυξης, που τελικά κατέληξαν να απομακρύνουν τους τουρίστες και να υποβαθμίσουν δραματικά την ποιότητα ζωής των κατοίκων υπάρχουν πολλά στον τόπο μας.
– Τα δάση και οι δασικές εκτάσεις δεν είναι γη προς αξιοποίηση. Αποτελούν τη βασική συνιστώσα της ποιότητας ζωής των Ελλήνων και της μακροπρόθεσμης οικονομικής ανάπτυξης της περιφέρειας. Τα δάση συγκρατούν τα εδάφη και αποτρέπουν τις πλημμύρες, προστατεύουν τη γονιμότητα των εδαφών, εξασφαλίζουν τον κύκλο του νερού σε μια ιδιαίτερα ξηρή και απαιτητική (τουριστικά) περιοχή. Αποτελούν εθνικό κεφάλαιο και πόρο του ελληνικού λαού. Ένα τέτοιο αγαθό δεν μπορεί να παραχωρείται αβίαστα σε ιδιωτικά συμφέροντα και μάλιστα για ύποπτους ψηφοθηρικούς λόγους.
– Περιοχές δασικού χαρακτήρα μπορούν να αλλάξουν χρήση, όταν συντρέχουν λόγοι μεγάλου εθνικού συμφέροντος (π.χ. για την κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, αεροδρομίων, κλπ.), όπως λέει το Σύνταγμα και οι νόμοι. Μια τέτοια κίνηση όμως πρέπει να είναι προϊόν προσεκτικού και συνολικού σχεδιασμού, που να καλύπτει όλες τις τεχνικές και χωροταξικές παραμέτρους και να εντάσσεται στα σχέδια μιας ευρέως αποδεκτής πολιτικής. Πρέπει πρωτίστως να εξυπηρετεί αποδεδειγμένα το συμφέρον της κοινωνίας, έτσι ώστε η θυσία ενός τμήματος της φυσικής μας κληρονομιάς να έχει μακροχρόνιο αναπτυξιακό αντίκρισμα. Αυτό προφανώς δεν συμβαίνει στην περίπτωση αυτή.
– Θα μπορούσε ο ενδιαφερόμενος επιχειρηματίας να ακολουθούσε την υφιστάμενη νομοθεσία και να ζητούσε αλλαγή χρήσης με το σκεπτικό της ενίσχυσης της εθνικής οικονομίας, όπως έκαναν και κάνουν δεκάδες άλλοι επιχειρηματίες κάθε χρόνο. Γνωρίζοντας όμως το ανέφικτο μιας τέτοιας προοπτικής, λόγω της καταφανούς καταστρατήγησης του κοινού συμφέροντος, ο εν λόγω επιχειρηματίας προτίμησε την κομματική συναλλαγή. Αναρωτιέται μάλιστα κανείς για το αντίκρισμα που θα πλήρωνε ο επιχειρηματίας στην κυβερνητική παράταξη.
– Το οριστικό σταμάτημα του Κτηματολογίου (που δυστυχώς πέρασε στα ψιλά της επικαιρότητας) ματαίωσε για μια ακόμη φορά τις όποιες ελπίδες υπήρχαν για σωστό χωροταξικό σχεδιασμό για την χώρα, ενώ είναι δείγμα τόσο της κακής διαχείρισης του κοινοτικού και εθνικού χρήματος, όσο και της έλλειψης απόδοσης ευθυνών που παρατηρείται τελευταία.
Η τελευταία αυτή υπόθεση αποχαρακτηρισμού εκτάσεων δασικού χαρακτήρα με τη μέθοδο των τροπολογιών δεν είναι η πρώτη. Πέρα από σημάδι πολιτικού αμοραλισμού και στρέβλωσης του ρόλου του κοινοβουλίου, αποτελεί και απόδειξη μιας καθεστωτικής νοοτροπίας από την κυβέρνηση απέναντι στη φύση. Το δημόσιο αγαθό, η κοινή μας περιουσία και το μέλλον της χώρας θυσιάζεται στο βωμό μιας στρεβλής και κακοσχεδιασμένης αναπτυξιακής φιλοσοφίας, που μόνο σκοπό έχει την εξαπάτηση των ψηφοφόρων στο πλαίσιο ενός απελπισμένου προεκλογικού αγώνα.
Ορεστιάδα, 25/1/2004
Αριστοτέλης Παπαγεωργίου