Το μεγαλύτερο λάθος στις ορεινές και στις ημιορεινές περιοχές γίνεται, όταν δεν λαμβάνονται μέτρα για την προστασία του δάσους, που είναι κοντά και πάνω από τα χωριά. Το λεγόμενο "κεφαλάρι", το μαξιλάρι του κάθε χωριού, από αρχαιοτάτων χρόνων είχε ιδιαίτερη φροντίδα και προστασία, ήταν ιερό, γιατί υπήρχε πάντα η απειλή της νεροποντής, των πλημμυρών και των κατολισθήσεων. Στη σύγχρονη εποχή οι ασφάλτινοι δρόμοι και η αγροτική οδοποιία, που κατασκευάζονται χωρίς να ληφθεί υπόψη αυτή η απειλή, έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στη συνέχεια του εδάφους, με χειμαρρικά και πλημμυρικά φαινόμενα, που τα βλέπουμε να πολλαπλασιάζονται τα τελευταία χρόνια. Αυτό το ζήτημα επιτείνεται και γίνεται αντικειμενικά πιο επικίνδυνο στις περιοχές που κατασκευάζονται ή προβλέπεται να κατασκευαστούν αιολικοί σταθμοί και να μεταφερθούν οι ανεμογεννήτριες…
Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο «ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΡΟΥΜΕΛΗΣ» του Ξενοφώντα Γ. Αναγνωστόπουλου (ΑΘΗΝΑ 1955) που αναφέρεται στο κεφαλάρι του χωριού του, τον Πύργο Υπάτης:
«… Η μεγαλυτέρα όμως καταστροφή δάσους υπήρξεν η γενομένη κατά το έτος 1908 του προστατευτικού δάσους της κοινότητος (κεφαλάρι), οπότε οι κάτοικοι, εκ πείσματος διότι ο Αθαν. Χριστακόπουλος έκοψε πρίνους δια καυσόξυλα, μετέβησαν συν γυναιξί και τέκνοις και εντός 15 ημερών δεν άφησαν ίχνος δένδρου. Την τελείαν καταστροφήν του δάσους αυτούς ησθάνθησαν οι κάτοικοι το επόμενον φθινόπωρον οπότε κατόπιν μιας καταρρακτώδους βροχής τα ύδατα λόγω της κατωφερείας του εδάφους παρασύροντα κλάδους δένδρων, χώματα, λίθους κλπ. κατέκλυσαν τας οικίας και επέφερον μεγάλας καταστροφάς εις τα οικίας και κήπους φονεύσαντα και ζώα ακόμη. Τότε εκ της πλημμύρας υπέστη καθίζησιν το έδαφος εις τα οικίας των Θαναίων και κατεστράφη η οδός από την Κάτω Βρύσην, η οποία κατΆ ευθείαν από την βρύσην έφθανεν εις την οικία του Ανδρέα Θανοπούλου και σήμερον κατέρχεται προς το ρεύμα και εκείθεν ανέρχεται. Από τότε οι Θαναίοι, δια να υποστηρίξωσι το έδαφος, εφύτευσαν τα σήμερον υπάρχοντα εντός του ρεύματος δένδρα (καρυάς, μορέας, δρεις, λεύκας κλπ) τα οποία αναπτυχθέντα εστερέωσαν το έδαφος και παραμένουσιν ακόμη οι οικίαι των στεραιαί. Η εκ της πλημμύρας ταύτης καταστροφή ηνάγκασε τους κατοίκους της κοινότητος να ζητήσωσι την υπό της δασικής υπηρεσίας απαγόρευσιν της βοσκής και υλοτομίας του πρώην δάσους «κεφαλάρι» το οποίον εν διαστήματι 5 ετών ανεπτύχθη και πάλιν και τα δένδρα έκτοτε εμεγάλωσαν και επυκνώθησαν τόσον πολύ ώστε ούτε κύων κυνηγετικός να δύναται να εισέλθει εντός αυτού και το σπουδαιότερον από τότε (1910) εξησφαλίσθησαν τελείως αι οικίαι της κοινότητος εκ πλημμυρών. Το δάσος τούτο ονομάζεται «Αστυνομισμένον», εκ του ότι απηγορεύθη εις αυτό υπό της αστυνομίας η βοσκή ζώων και η ξύλευσις».