Εξοικονόμηση και ανανεώσιμες μορφές ενέργειας…..

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε με ιδιαίτερη προσοχή τις εξελίξεις στο Ενεργειακό, δηλαδή τις επιπτώσεις από την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, τα προβλήματα που προκύπτουν από την απροθυμία μας να εφαρμόσουμε σχέδιο διαχείρισης και μείωσης των αερίων θερμοκηπίου, την ενεργειακή πολιτική της Κυβέρνησης, που κινείται στα ίδια περίπου χνάρια μ’ εκείνα της προηγούμενης, καθώς και το «ομόθυμο» – υποτίθεται – αίτημα της περιοχής μας να γίνουν κι άλλες λιγνιτικές μονάδες στο λεκανοπέδιο.
Και ειλικρινά εκείνο που δεν μπορούμε να καταλάβουμε είναι πως μπορεί ορισμένοι φορείς (Νομαρχία, σωματεία, κλπ) μπορούν να διεκδικούν νέες μονάδες της ΔΕΗ και να δηλώνουν ταυτόχρονα υπέρ της εξοικονόμησης ενέργειας, των ανανεώσιμων μορφών και της μείωσης των εκπομπών CO2 .
Και εξηγούμαστε χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα απλής αριθμητικής : Αν υποθέσουμε (για λόγους ευκολίας υπολογισμών) ότι έχουμε μια ισχύ 10.000 MW και αποφασίζουμε να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα εξοικονόμησης της τάξης π.χ του 3%, δηλ 300 MW, και αυξήσουμε τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) κατά 10 %, δηλ κατά 1000 ΜW, αυτό σημαίνει ότι θα πέσουμε στα 9700 λόγω εξοικονόμησης, ενώ για τα νέα 1000 MW των ΑΠΕ θα πρέπει να αφαιρέσουμε ισόποσα 1000 «παλιά» ΜW, (τα οποία θα αντικατασταθούν από τις ΑΠΕ). Από πού λοιπόν θα κοπούν αυτά τα 1000 +300 = 1300 ΜW; Από τα Υδροηλεκτρικά τα οποία πάμε να αυξήσουμε ; Όχι. Προφανώς η μείωση θα πρέπει γίνει στις λιγνιτικές μονάδες, που έχουν τη μερίδα του λέοντος σε ισχύ, και κατά δεύτερο λόγο στις πετρελαϊκές μονάδες.
Πρέπει λοιπόν να είμαστε καθαροί στις απαντήσεις μας και να διαλέξουμε :
® ή θέλουμε καθαρές πηγές ενέργειας, προγράμματα εξοικονόμησης και μείωση των εκπομπών CO2
® ή συνεχίζουμε τον παλιό δρόμο ζητώντας κι άλλες λιγνιτικές μονάδες.
Και τα δυο δεν γίνονται.

Όσοι λοιπόν υπερασπιζόμαστε την πρώτη λύση οφείλουμε θαρρετά και χωρίς υπεκφυγές και τοπικισμούς να δηλώσουμε πως ήρθε η ώρα – έστω και με σημαντική καθυστέρηση – της σταδιακής απεξάρτησης από το λιγνίτη. Πράγμα που για το νομό μας σημαίνει μείωση στην παρούσα φάση της εγκατεστημένης ισχύος κατά 300 MW.
Είναι τελείως αδιέξοδο, αντι-περιβαλλοντικό και αντι-οικονομικό (σε εθνική κλίμακα) να διεκδικούμε νέες λιγνιτικές μονάδες, όπως πολύ αναλυτικά εξηγήσαμε σε προηγούμενη ανακοίνωση μας. Και είναι καθαρό τοπικιστικό να διαγκωνιζόμαστε με το Αλιβέρι ή το Λαύριο για το ποιος θα πάρει καινούρια μονάδα ορυκτών καυσίμων, όταν όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να μπει ένα STOP στη μονοκρατορία του λιγνίτη και του πετρελαίου.
Όσο για το υπαρκτό πρόβλημα της ανεργίας ισχύει στο ακέραιο και στο Αλιβέρι και στο Λαύριο, οι κάτοικοι των οποίων αντιμετωπίζουν επίσης το ενδεχόμενο να κλείσουν οι πετρελαϊκές μονάδες της ΔΕΗ (300 + 450 ΜW ). Τι ανακοινώσεις θα έβγαζαν οι εκπρόσωποι των τοπικών μας φορέων αν ζούσαν εκεί ; Προφανώς θα ζητούσαν οι νέες μονάδες να γίνουν εκεί.
Τελικά, απέναντι στην ανεργία, που καλπάζει και συνεχώς αυξάνεται στη Δυτική Μακεδονία, η μόνη λύση είναι η ΔΕΗ ; Πότε θα πάψουμε να ζούμε με όραμα μια θέση στη ΔΕΗ ή έναν …γαμπρό ΔΕΗτζή ;

Εναλλακτικές λύσεις στην ανεργία.
Τι θα μπορούσε λοιπόν να γίνει ;
Εγκατάσταση αιολικών πάρκων
Σύμφωνα με τον Αιολικό χάρτη της χώρας στο Νομό Κοζάνης υπάρχει διαθέσιμη περιοχή 2.36 τετρ. χιλιομέτρων για την ανάπτυξη αιολικών πάρκων. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορούμε αξιοποιώντας τον άνεμο να πάρουμε εγκατεστημένη ισχύ μέχρι 80 MW (φτηνά και καθαρά) με συντελεστή χρησιμοποίησης 21 %, και να δημιουργήσουμε 30 περίπου θέσεις εργασίας στο Ν. Κοζάνης.
Λαμβάνοντας υπόψη 1) ότι η επένδυση μπορεί να ενταχτεί στο νέο αναπτυξιακό νόμο με επιχορήγηση 30 %, φοροαπαλλαγή 100 % κλπ και 2) ότι ουσιαστικά υπάρχει έτοιμο δίκτυο μεταφοράς, η επένδυση αυτή φαντάζει ιδιαίτερα ελκυστική

Ειδική στήριξη του Ν. Κοζάνης και γενικότερα των περιοχών όπως στις οποίες θα κλείσουν λιγνιτικές μονάδες.
Πρέπει να υπάρξει ένα σχέδιο γενναίας οικονομικής ενίσχυσης των περιοχών αυτών και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ν. Κοζάνης, ο Ν. Φλώρινας, η Μεγαλόπολη, κλπ λεηλατήθηκαν σε φυσικούς πόρους (κάρβουνο, νερά και παραγωγικά εδάφη) προκειμένου να εξασφαλίσουν τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας κατά 70 %. Χρειάζονται λοιπόν ένα ειδικό αναπτυξιακό σχέδιο και μεγάλες επενδύσεις κυρίως σε έργα ανάταξης του φυσικού κεφαλαίου (διαχείρισης του υδάτινου δυναμικού, αποκατάστασης γαιών, ενίσχυσης και προστασίας των δασών και των ορεινών όγκων, διαχείρισης και προστασίας των περιοχών φυσικού κάλλους και αξίας, Natura, κλπ) καθώς επίσης και ανάλογες πρόσθετες επιδοτήσεις σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα.
Η επιδότηση μπορεί να έχει τη μορφή ενός πρόσθετου Τοπικού Πόρου, ο οποίος θα είναι μια «αντιπαροχή» ανάλογη με την ισχύ η οποία περικόπτεται. Δηλαδή θα είναι ένα εφάπαξ Ειδικό τέλος ανά λιγνιτικό ΜW που δεν αντικαθίσταται.
Η περιοχή μας λοιπόν θα πρέπει με ομοθυμία και αποφασιστικότητα να διεκδικήσει, από την Πολιτεία αυτή τη φορά, το Ειδικό τέλος μείωσης ισχύος και να προχωρήσει σε πραγματικά παραγωγικές και περιβαλλοντικά φιλικές επενδύσεις. Έτσι
§ θα υπερκαλυφθούν οι απώλειες θέσεων εργασίας από τη μείωση της ηλεκτροπαραγωγής
§ θα επανέλθει ο Πόρος Ανάπτυξης που καταβάλει η ΔΕΗ στην αρχική του κοίτη, δηλαδή κυρίως στην πραγματοποίηση έργων προστασίας περιβάλλοντος και ποιότητας ζωής.

Δουλειά δεν είναι μόνο η ΔΕΗ
Ανάπτυξη δεν είναι μόνο ο λιγνίτης

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΟΖΑΝΗΣ
ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ

Υ.Γ. Το 1993 η συντριπτική πλειοψηφία των φορέων της Κοζάνης, αντιτάχτηκε στην ίδρυση νέας μονάδας της ΔΕΗ 300 MW. Σήμερα «κόβονται» 300 ΜW, επανερχόμαστε δηλαδή στα επίπεδα ισχύος του 1993 και συνεπώς το αίτημα εκείνο «ικανοποιείται», φυσικά για άλλους λόγους. Τι λένε λοιπόν τώρα εν λόγω φορείς ; Γιατί ορισμένοι άλλαξαν θέση, τη στιγμή μάλιστα που τα δεδομένα για τις λιγνιτικές μονάδες έχουν διεθνώς χειροτερέψει (φόρος CO2, κλπ), ενώ για τις ΑΠΕ έχουν καλυτερέψει ; Θα μας ενδιέφερε η θέση του Δημάρχου Κοζάνης και των δημοτικών παρατάξεων, του ΤΕΕ του ΓΕΩΤΕΕ και όσων άλλων ήταν μαζί μας το 1993 στον αγώνα εναντίον της 5ης μονάδας της ΔΕΗ στον ¶γιο Δημήτριο.