ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!

Καθημερινή συνέχεια στο αντιπολεμικό κίνημα, με το διεθνές μποϋκοτάζ διαρκείας κατά της κατοχής του Ιράκ. Ακόμη πιο επίκαιρος ο αγώνας
για ένα κόσμο πέρα από τον πόλεμο και τη βία.

Το περασμένο Σάββατο 20 Μαρτίου, ήταν η πρώτη επέτειος από την εισβολή των Η.Π.Α. στο Ιράκ αλλά και ένας νέος σταθμός για το αντιπολεμικό κίνημα, με μεγάλες συγκεντρώσεις κατά της κατοχής σε όλο τον κόσμο.
Ταυτόχρονα όμως ήταν και η αφετηρία μιας νέας διεθνούς εκστρατείας μποϋκοτάζ κατά των εταιριών που χρηματοδοτούν (με το αζημίωτο, φυσικά) τον πρόεδρο Μπους και το ρεπουμπλικανικό του κόμμα στις Η.Π.Α. Το πλαίσιο της εκστρατείας διαμορφώθηκε τον περασμένο Ιανουάριο στις συναντήσεις του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ της Βομβάης, ενώ τη σχετική έκκληση υποστηρίζουν προσωπικότητες όπως ο Ζοζέ Μποβέ και οι συγγραφείς Αρουντάτι Ρόυ (Ινδία) και Ναόμι Κλάιν (Καναδάς).

Πέρα από τον τερματισμό της κατοχής του Ιράκ, το μποϋκοτάζ απαιτεί επίσης από τις Η.Π.Α. να αναγνωρίσουν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και να επικυρώσουν το Πρωτόκολλο του Κιότο για το κλίμα και μια σειρά άλλες διεθνείς συνθήκες που σήμερα αμφισβητεί η επίσημη αμερικανική πολιτική. Περισσότερα στοιχεία υπάρχουν στην ιστοσελίδα www.boycottbush.org.

Οι 6 εταιρίες–στόχοι του μποϋκοτάζ επιλέχθηκαν με κριτήριο τις χρηματοδοτήσεις τους προς το ρεπουμπλικανικό κόμμα και τον Μπους:
– ALTRIA (KRAFT, PHILIP MORRIS, MARLBORO) 6.529.524 δολάρια
– EXXON-MOBIL 2.470.014
– CHEVRON-TEXACO: 2.213.241
– PEPSICo (PEPSI, PIZZA HUT, STARBUCKS) 1.938.141
– COCA COLA (και FANTA, SPRITE) 863.938
– McDONALD’s: 636.358

Η εκστρατεία ξεκίνησε στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων της 20ης Μαρτίου, με ταυτόχρονες εκδηλώσεις σε πάνω από 20 χώρες, από τον Καναδά και τις Η.Π.Α. μέχρι την Ινδία και από τη Δανία μέχρι την Αίγυπτο.

Παρεμβάσεις με ενημερωτικό υλικό έγιναν και στις εκδηλώσεις της δικής μας χώρας, από τους Οικολόγους Πράσινους. Τα συνθήματα «Όπλο μας η αγοραστική μας δύναμη. Ο πόλεμος να τους κοστίσει ακριβά! Μποϋκοτάζ στους χρηματοδότες του Μπους, κάθε μέρα», τόνιζαν τη δυνατότητα μιας καθημερινής συνέχειας των κινητοποιήσεων και συνάντησαν σημαντική απήχηση σε διαδηλωτές αλλά και περαστικούς. Σημαντική είναι τώρα η συστηματικότερη διοργάνωση του μποϋκοτάζ και η σύνδεσή του με το γενικότερο πνεύμα μη βίαιης δράσης που εκφράζουν τέτοιες πρωτοβουλίες

Το πνεύμα αυτό γίνεται δυστυχώς ακόμη πιο επίκαιρο, με τα πρόσφατα γεγονότα στη Μαδρίτη, το Κόσοβο και την Παλαιστίνη. Για μας ο αγώνας για την ειρήνη είναι ταυτόχρονα και αγώνας για ανοικτές κοινωνίες και για πλήρη σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Όπως ο πόλεμος και η ένοπλη βία δεν αποτελούν για μας αποδεκτά μέσα πολιτικής, έτσι και η δολοφονία αμάχων πολιτών (όπως στη Μαδρίτη ή, παλιότερα, στη Νέα Υόρκη) καμιά σχέση δε μπορεί να έχει με τη χειραφέτηση λαών ή την οικοδόμηση καλύτερου κόσμου.

Πιστεύουμε όμως ότι η βία και η τρομοκρατία είναι πάντα χειρότερες όταν ασκούνται ως επίσημη πολιτική κρατών και κυβερνήσεων: όχι μόνο γιατί εκθέτουν τους πολίτες τους σε αιματηρά αντίποινα, όχι μόνο γιατί ανοίγουν ένα φαύλο κύκλο που μετά είναι δύσκολο να κλείσει αλλά και γιατί οι συνέπειες για την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πάντα ασύγκριτα βαρύτερες και διαρκέστερες.

– Στο πλαίσιο αυτό αποδεικνύεται ότι η στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία το 1999 δεν άνοιξε μόνο το δρόμο για νέους «προληπτικούς» πολέμους χωρίς τον Ο.Η.Ε. αλλά τελικά απομάκρυνε και την ίδια την προοπτική για πολυεθνική συνύπαρξη στα Βαλκάνια. Ο πρόσφατος νέος γύρος εντάσεων στο Κόσοβο (με τους διωγμούς των σέρβων αυτή τη φορά)

– δικαιώνει δυστυχώς τη μεγάλη πλειοψηφία των πράσινων κομμάτων της Ευρώπης που (μαζί με ολόκληρο το οικολογικό κίνημα της χώρας μας) είχαν έντονα καταδικάσει την επέμβαση του 1999.

– Στη Μέση Ανατολή, η δολοφονία του παραπληγικού ιδρυτή της Χαμάς σχεδιάστηκε για να ωθήσει τους Παλαιστίνιους στα άκρα, καθώς στον μουσουλμανικό κόσμο ο φόνος θρησκευτικού ηγέτη αποτελεί τη βαρύτερη δυνατή προσβολή και επισύρει τα μεγαλύτερα αντίποινα. Η κλιμάκωση της βίας βοηθά τον Αριέλ Σαρόν να εγκλωβίζει την ισραηλινή κοινωνία στην πολιτική του και να υποβαθμίζει την κατοχή των Παλαιστινιακών Εδαφών σε απλό ζήτημα ασφάλειας των ισραηλινών πολιτών.

Η κατηγορηματική καταδίκη μας για τη βία όλων των πλευρών και η συμπαράσταση στο κίνημα ειρήνης του Ισραήλ και το κίνημα ανυπακοής των Παλαιστινίων, αναγνωρίζει ταυτόχρονα ότι η κατοχή είναι εξίσου εγκληματική με τη βία, ότι οι νεκροί των Παλαιστινίων είναι πολλαπλάσιοι από εκείνους των Ισραηλινών και ότι μια οργανωμένη και πάνοπλη κρατική εξουσία έχει πολύ λιγότερα ελαφρυντικά από μια εξτρεμιστική οργάνωση που αντλεί υποστήριξη από απελπισμένους.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι ζητούν διεθνή διπλωματική και οικονομική πίεση προς την κυβέρνηση του Ισραήλ για τερματισμό της κατοχής, κατάργηση του τείχους που κατασκευάζεται στη Δυτική Όχθη και αποδοχή των πρόσφατων «συμφωνιών της Γενεύης».

Από την άλλη πλευρά επισημαίνουν ότι οι μη βίαιες μορφές αντίστασης προσφέρουν στην υπόθεση των Παλαιστινίων πολύ περισσότερα: Δίπλα στην πρώτη Ιντιφάντα, ας θυμηθούμε και τη Ρέιτσελ Κόρι, την αμερικανίδα ακτιβίστρια που δολοφονήθηκε πριν ένα χρόνο, προσπαθώντας να εμποδίσει την κατεδάφιση παλαιστινιακού σπιτιού.

Η Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων