Κάποτε το Κίνημα Ειρήνης ήταν πιο ζωντανό, πιο δραστήριο, τοπικά και παγκόσμια…

Κλείνει δύο χρόνια ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ένας αδυσώπητος πόλεμος μέχρις εξάντλησης των πάντων. Ένας σύγχρονος πόλεμος, με όλες τις νέες και τις παλιές μεθόδους καταστροφής. Μια απέραντη κρεατομηχανή. Δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί εκατέρωθεν. Εξαντλήθηκαν, λένε οι ειδικοί, οι εφεδρείες της Ουκρανίας. Εκατοντάδες στρατιώτες σκοτώνονται καθημερινά, νέα παιδιά. Στις μάχες στο Μπαχμούτ έστελναν 19άρηδες και 20άρηδες στην πρώτη γραμμή χωρίς καμιά εκπαίδευση, με μέσο όρο ζωής στις μάχες 4-6 ώρες…

Οι ειδικοί λένε ότι οι Ρώσοι ρίχνουν καθημερινά 25.000 βλήματα πυροβολικού, ενώ οι Ουκρανοί κρατιούνται στις 5.000 βλήματα  -από αυτά τα 155άρια που τους στείλαμε κι εμείς-  γιατί εξαντλούνται τα αποθέματά τους. Η δυτική πολεμική βιομηχανία εξάντλησε τις δυνατότητες παραγωγής πολεμοφοδίων, λόγω της μεγάλης παγκόσμιας ζήτησης. Δεν προλαβαίνουν να καλύψουν την ζήτηση…

Το ίδιο και χειρότερα γίνεται φυσικά στην Γάζα, στην Υεμένη και αλλού και αλλού… σε κάπου 200 εστίες πολέμου σε όλον τον κόσμο. Και ο ΟΗΕ εξαντλεί το σθένος του και την πυγμή του σε άλλα πράγματα πιο ανώδυνα. Δεν αξίζει όμως η ΕΙΡΗΝΗ ένα παγκόσμιο φόρουμ, έστω μια φορά τον χρόνο; Θα μου πείτε ποιος ΟΗΕ… δυστυχώς.

Μην περιμένετε να κάνω φιλοσοφική και πολιτική ανάλυση των αιτιών του πολέμου, όλοι λίγο πολύ ξέρουμε ή έχουμε την άποψή μας. Όμως με πιάνει ώρες ώρες μια νευρικότητα με το ερώτημα: και τι κάνουμε όλοι εμείς για να αποτρέψουμε όλα αυτά που γίνονται; Τι κάνουμε για να εμποδίσουμε αυτούς που μαγειρεύουν καθημερινά σενάρια πολέμου και ρίχνουν λάδι στις φωτιές;

Κάποτε το Κίνημα Ειρήνης ήταν πιο ζωντανό, πιο δραστήριο, τοπικά και παγκόσμια. Τώρα γιατί;; μήπως τα σύννεφα του πολέμου δεν πυκνώνουν;