μέλος του ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
www.ecogreens.gr email: ecogreen@otenet.gr
Αθήνα: Κολοκοτρώνη 31, 10562, τηλ. 210.3241001, fax 210 3241825
Θεσσαλονίκη: Φιλίππου 51, 54631, τηλ. 2310.222503, fax 2310.421196
08.09.2004
Από το Ιράκ ως την Τσετσενία,
ίδιος είναι ο θάνατος, ίδια η εξουσία
Αυτό ήταν το σύνθημα που φώναζαν οι Οικολόγοι Πράσινοι στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις του 2003, όταν για άλλους φάνταζε ως εκτός θέματος. Τώρα συνειδητοποιούν οι πολλοί τη δραματική του επικαιρότητα.
Δυστυχώς, το Σαββατοκύριακο, την ίδια στιγμή που εμείς βουλιάζαμε στο ρατσιστικό παροξυσμό εναντίον των Αλβανών μεταναστών, η ανθρωπότητα συγκλονιζόταν από τη δολοφονία των εκατοντάδων αμάχων και ιδιαίτερα των παιδιών στο Μπεσλάν. Είχε προηγηθεί η ισοπέδωση του Γκρόσνυ, της πρωτεύουσας της Τσετσενίας, και η τυφλή εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Τσετσένων από τις ρωσικές δυνάμεις καταστολής. Είχε προηγηθεί η επιλογή των ρωσικών κυβερνήσεων να εξαφανίσουν βιολογικά όσους αντιδρούν στην ενσωμάτωση της πετρελαιοφόρας περιοχής στον έλεγχο του Κρεμλίνου. Είχε προηγηθεί η ουσιαστική ρωσική υποστήριξη της επέμβασης των ΗΠΑ στο Ιράκ, με αντάλλαγμα τη σιωπή της για τις εκκαθαρίσεις της στην Τσετσενία.
Ως απάντηση, πολλοί Τσετσένοι έχουν επιλέξει την ένοπλη βία και μάλιστα εναντίον αμάχων. Έχουμε, εκτός από την πρόσφατη τραγωδία στο σχολείο του Μπεσλάν και παλιότερα στο μετρό και στο θέατρο της Μόσχας, σε συναυλία ροκ, σε νοσοκομείο, με δράστες ένοπλους Τσετσένους.
Παρακολουθούμε λοιπόν την κλιμάκωση της βίας από τις δυο πλευρές που, για να δικαιολογήσουν τη βαρβαρότητα των πράξεων τους, οι μεν Τσετσένοι επικαλούνται το δίκιο τους ενώ οι ρωσικές δυνάμεις την ανάγκη αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Οι πράξεις φυσικά δεν συμψηφίζονται ούτε δικαιολογούν στο ελάχιστο τις ενέργειες βίας. Είναι όμως οι ίδιες αδιέξοδες πρακτικές, που δεν υπολογίζουν τις ανθρώπινες ζωές. Το αποτέλεσμα είναι να «πληρώνουν τη νύφη» παιδιά, γυναίκες και γενικά ο άμαχος πληθυσμός, είτε είναι Ρώσοι είτε Τσετσένοι.
Και βέβαια, ο τρόπος που η κυβέρνηση Πούτιν «τακτοποιεί» τις κρίσεις ομηρίας των ίδιων της των πολιτών, είναι μέσα στις ένδοξες παραδόσεις του σοβιετικού –ίσως και τσαρικού- μοντέλου: εκκαθάριση των μειονοτήτων και των διαφωνούντων, αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή, κουλτούρα βίας και όχι διαπραγματεύσεων, αδιαφάνεια, ψέματα, παραπληροφόρηση.
Απαράδεκτη είναι και η «επιείκεια» που δείχνουν και οι Ευρωπαίοι προς τον Πούτιν και τις ενέργειες του Κρεμλίνου στη μπαρουταποθήκη του Καυκάσου. Μόλις η προεδρεύουσα της Ε.Ε. Ολλανδία τόλμησε να ψελλίσει μερικές επιφυλάξεις και να ζητήσει εξηγήσεις για τη διαχείριση της κρίσης, ο Πούτιν το θεώρησε θανάσιμη προσβολή και η προεδρία της Ε.Ε. έκανε πίσω. Πρόσφατα οι Σιράκ και Σρέντερ χαιρέτησαν ως δημοκρατικό βήμα για την Τσετσενία την εκλογή του εγκάθετου του Πούτιν (επίσης πρώην αρχηγού των μυστικών υπηρεσιών όπως και το αφεντικό του). Όσο για την κυβέρνηση Μπλερ, ευκαιρία δεν χάνει να «δικαιώνεται» σε σχέση με την ατλαντική εκδοχή του αντιτρομοκρατικού αγώνα. Μπροστά σε όλα τα αθώα θύματα, στα σκοτωμένα παιδιά, τους αποκεφαλισμένους δημοσιογράφους και άλλους εργαζόμενους, στις δεκάδες θύματα μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων, όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, ο Ερυθρός Σταυρός, τα μέλη του Ο.Η.Ε., μπροστά στα χιλιάδες θύματα των βομβαρδισμών, των βασανιστηρίων, των βιασμών, των καμικάζι στο Ιράκ, την Τσετσενία, τη Ρωσία, το Ισραήλ, την Παλαιστίνη, το Σουδάν, τη Μαδρίτη, το Μπαλί, την Ν. Υόρκη, την Καζαμπλάνκα και ακόμα πιο πριν τη Βοσνία, το Κόσοβο και τη Σερβία, πρέπει να αναλογιστούμε πως μπορεί να βγει η ανθρωπότητα από αυτήν την κλιμάκωση του παραλογισμού και της βίας. Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες και τα παλιά κλισέ δεν ισχύουν πια. Βιώνουμε τη διάλυση των ορίων μεταξύ εμπόλεμης κατάστασης και ειρήνης, την τυφλή βία ενάντια συνήθως σε αμάχους γιατί είναι «άλλοι». Η λειτουργία των κρατών, των εθνών, της θρησκείας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των συμμαχιών, του αναπτυξιακού μοντέλου πρέπει να επανεξετασθούν.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι θέλουν να κοιτάνε το μέλλον, κρατώντας ότι πολύτιμο έχει κατακτήσει η ανθρωπότητα στο παρελθόν, θέλουν να διαφυλάξουν τις ανθρωπιστικές αξίες και απορρίπτουν τη λογική της βίας, της μισαλλοδοξίας και της απομόνωσης. Μόνο μια κινητοποίηση των πολιτών σε ολόκληρο των πλανήτη για την επικράτηση του διαλόγου, της μη βίας στην επίλυση των συγκρούσεων και κρίσεων, της συνύπαρξης μέσα από τη διαφορετικότητα μπορεί να δημιουργήσει ένα μέλλον πιο ασφαλές όπου οι πολίτες δεν θα φοβούνται να κυκλοφορήσουν, τα παιδιά δεν θα τρέμουν όταν πηγαίνουν στο σχολείο, η δημοκρατία δεν θα είναι υπό συνεχή επιτήρηση και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα περιορίζονται μόνο σε ιλουστρασιόν έντυπα.
Κι αυτά δεν είναι ρομαντισμός αλλά αναγκαιότητα.