μέλος του ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
www.ecogreens.gr email: ecogreen@otenet.gr
Αθήνα: Κολοκοτρώνη 31, 10562, τηλ. 210.3241001, fax 210 3241825
Θεσσαλονίκη: Φιλίππου 51, 54631, τηλ. 2310.222503, fax 2310.421196
15.10.2004
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ,
ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
Η διαφορά της δημοκρατίας από ένα ολοκληρωτικό, αυταρχικό ή αυθαίρετο καθεστώς είναι ότι σέβεται τους κανόνες δημοκρατίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αρχές δικαίου και δεν έχει διαφορετικό καθεστώς αντιμετώπισης για επιμέρους κατηγορίες πολιτών. Το καθεστώς δικαίου αναγνωρίζει ότι ακόμα και ο μεγαλύτερος εγκληματίας έχει δικαιώματα και αυτά τα δικαιώματά του γίνονται σεβαστά και δεν αναστέλλονται με όποιες δικαιολογίες.
Οι καταδικασθέντες για τη 17 Νοέμβρη αντιμετωπίζονται σήμερα με «ειδικές συνθήκες» κράτησης χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ζητούν την άρση των ειδικών συνθηκών κράτησης και το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των κρατουμένων αυτών αλλά και όλων των κρατουμένων στις Ελληνικές φυλακές, υπενθυμίζοντας όπως έκανε πρόσφατα και ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας όσο και καθηγητές Πανεπιστημίου, ότι το κράτος δικαίου δεν εκδικείται, δεν φέρεται απάνθρωπα και δεν κάνει διακρίσεις, αλλά διασφαλίζει όμοιες συνθήκες κράτησης για όλους τους κρατουμένους, σύμφωνα με όσα προβλέπει ο σωφρονιστικός κώδικας.
Ζητάμε από τον υπουργό Δικαιοσύνης να αναλάβει πρωτοβουλία και να σταματήσει την απομόνωσή τους -κατά την κυβέρνηση για «λόγους ασφαλείας»- σε ειδικά κελιά και την κατάργηση του ειδικού κλωβού που έχει τοποθετηθεί στο προαύλιό τους. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κατασκευαστεί, ειδικά γι’ αυτούς, μια φυλακή μέσα στη φυλακή.
Συμφωνούμε με την τοποθέτηση του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας ότι «οι συνθήκες κράτησης των καταδικασθέντων μελών της 17Ν δεν πρέπει να διαφέρουν από τις συνθήκες κράτησης των άλλων κρατουμένων» όπως και με τη θέση του καθηγητή του Ποινικού Δικαίου Γ.-Α. Μαγκάκη, ότι «η έκτιση μιας ποινής πρέπει να γίνεται υπό συνθήκες που σέβονται την ανθρώπινη αξία, διαφορετικά εμπίπτουν στην έννοια των βασανιστηρίων και συνιστούν διασυρμό της δημοκρατίας». Η απαίτηση για σεβασμό των δικαιωμάτων των κρατουμένων της 17 Νοέμβρη αλλά και όλων των κρατουμένων σε τίποτε δεν σημαίνει ότι δεν κατανοούμε τον πόνο και τη θλίψη των ατόμων που έχασαν συγγενικά τους πρόσωπα, ως αποτέλεσμα μια αδιέξοδης πολιτικής αντίληψης και μιας ανάλυσης της ιστορίας στη βάση της θεωρίας των συνομωσιών. Θέλουμε να υπενθυμίσουμε ότι συγγενείς θυμάτων ανάλογων φαινομένων στη Γερμανία συμμετείχαν σε πρωτοβουλίες υπέρβασης του πόνου και του αίματος, ώστε να μην επαναληφθούν ποτέ ανάλογα φαινόμενα βίας.
Ακόμα και όταν μια κοινωνία αντιμετωπίζει σοβαρή κρίση από τη δράση ένοπλων ομάδων, τρομοκρατικών οργανώσεων, εγκληματικών συμμοριών δεν είναι η περιστολή των ανθρωπίνων και δημοκρατικών δικαιωμάτων που μπορεί να δώσει λύση αλλά αντίθετα η διατήρηση του ανοικτού και δημοκρατικού χαρακτήρα της κοινωνίας που μπορεί να σταματήσει αυτά τα φαινόμενα (Ισπανία, Σουηδία). Σε όσες περιπτώσεις ακολουθήθηκαν διαφορετικές πορείες (Ιταλία, Γερμανία τέλη δεκαετίας ‘70 και αρχές ‘80, Ιράκ μετά την εισβολή, Μέση Ανατολή, Τσετσενία) αυξήθηκε η ένταση και η αντιπαράθεση.
Στη χώρα μας η ένοπλη βία μετά τη μεταπολίτευση δεν απέκτησε ποτέ μαζικό χαρακτήρα και ήταν ο απόηχος των ευρωπαϊκών εξελίξεων με χρονική υστέρηση σε μια εποχή μάλιστα όπου αποδεικνύονταν το αδιέξοδο αυτών των επιλογών στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Δυστυχώς, ποτέ δεν άνοιξε μια σοβαρή πολιτική συζήτηση για τον πολιτικό τρόπο αντιμετώπισης των φαινομένων βίας και ιδιαίτερα της ένοπλης βίας, αν και τελικά οι οργανώσεις αυτές αυτοδιαλύθηκαν και πάντως έμειναν στο περιθώριο. Ούτε άνοιξε συζήτηση για τα αδιέξοδα των δύο «στρατοπέδων». Από τη μία, δεν αναγνωρίστηκαν τα λάθη και οι αντιδράσεις που προκαλεί ένας έντονος αυταρχισμός και η άσκηση βίας από τη μεριά του κράτους (ουδέποτε καταδικάστηκε, για παράδειγμα, κάποιος για τα θύματα μιας παράλογης κρατικής βίας, π.χ. εναντίον διαδηλωτών, ενώ με περισσή ευκολία χρησιμοποιήθηκαν συχνά οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας). Από την άλλη, ποτέ δεν ξεσηκώθηκε η κοινωνία εναντίον μιας πολιτικής αντίληψης (ένοπλης ή επαναστατικής βίας) που σκοτώνει «στο όνομα της κοινωνίας», ποδοπατώντας τους σκληρούς αγώνες πολλών χρόνων για να καταργηθεί η θανατική καταδίκη, η αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής (με όποια δικαιολογία) και η χωρίς δίκη «καταδίκη» ανθρώπων. Στην πράξη η ένοπλη βία αντιτίθεται στους αγώνες ανάπτυξης μιας κουλτούρας διαλόγου και ειρηνικής επίλυσης των διαφορών και των αντιπαραθέσεων (περιλαμβανομένων των αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό των κοινωνιών).
Οι Οικολόγοι σε πανευρωπαϊκό επίπεδο γεννήθηκαν την ταραγμένη δεκαετία του ‘60 και του ’70 (στη χώρα μας τη δεκαετία κυρίως του ‘80) και αποτέλεσαν το αντίπαλο δέος απέναντι σε κάθε λογική βίας (είτε προέρχονταν από την πλευρά του κράτους είτε από την πλευρά των «επαναστατικών οργανώσεων»). Δεν παρέμειναν μόνο, όμως, σε μια θεωρητική προσέγγιση στα θέματα αυτά αλλά ανέπτυξαν μια εναλλακτική στρατηγική και πρακτική που επηρέασε τις κοινωνικές εξελίξεις στην Ευρώπη. Η μη βία στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, η εμβάθυνση της δημοκρατίας, η εμμονή στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η προώθηση του διαπολιτισμικού διαλόγου, η ενεργή στάση της κοινωνίας αποτελούν και σήμερα την μόνη διέξοδο απέναντι τόσο στην κλιμακούμενη τρομοκρατία από την πλευρά των φανατικών ισλαμιστών όσο και απέναντι σε μια «αντιτρομοκρατική» υστερία που ροκανίζει βήμα – βήμα τα επιτεύγματα της δημοκρατίας στο όνομα της ασφάλειας, χωρίς πάντως να πετυχαίνει την απόλυτη ασφάλεια που διακηρύσσει.
Οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ πιστεύουμε ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα όσο οι πολίτες –ακόμα και μετά από αδιανόητα γεγονότα, όπως η επίθεση στους δίδυμους πύργους, η βομβιστική επίθεση στη Μαδρίτη ή η εισβολή στο Ιράκ – παραμένουν ενεργοί και δεν κλειδο-αμπαρώνονται στα σπίτια τους, όσο απαιτούν ενεργά να σταματήσει η βία.