Οικολόγοι Πράσινοι – Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο

Σε όλη την Ευρώπη, η εβδομάδα που διανύσαμε ήταν εβδομάδα δράσεων και συζητήσεων για τις συγκοινωνίες και τη μετακίνηση των πολιτών. Εδώ το θέ-μα πέρασε στα ψιλά. Δεν μας αφορά άραγε;

ΕΠΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΜΕΣΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Ένας στους δύο κατοίκους της πόλης δεν μπορεί να οδηγήσει: Έφηβοι και μι-κρά παιδιά, ηλικιωμένοι, άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά και όσοι απλώς «δεν έχουν», υφίστανται όλο το κόστος της κυριαρχίας του ΙΧ χωρίς καν να το χρη-σιμοποιούν.
– Δοκιμάστε μια μέρα να κάνετε όλες τις δουλειές σας σπρώχνοντας απλώς ένα παιδικό καροτσάκι.
– Αναζητείστε συγκοινωνία για να γυρίσετε σπίτι ένα βράδυ που έχετε πιεί και δεν θέλετε να οδηγήσετε.
– Φανταστείτε τον εαυτό σας στη θέση ενός ανάπηρου που θέλει να βγει έξω (το 2003 υποτίθεται ότι είναι αφιερωμένο στα ¶τομα με Ειδικές Ανάγκες)
– Θυμηθείτε τι σκέψεις κάνατε την τελευταία φορά που είδατε κάποιον ποδη-λάτη στο δρόμο.
– Αναρωτηθείτε αν μπορείτε να αφήσετε το παιδί σας να παίξει ή να περπα-τήσει χωρίς επίβλεψη.

ΜΙΑ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑ ΜΕ ΝΕΦΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑ-ΖΥΓΑ: ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ;
* Σήμερα ξοδεύουμε πολύ περισσότερα χρήματα για να πηγαίνουμε στην δουλειά μας. Το αυτοκίνητό μας έχει εξελιχθεί σε «τρύπιο κουμπαρά», που συχνά κοστίζει περισσότερο από το φαγητό και την διασκέδαση μας
* χρειαζόμαστε διπλάσιο χρόνο για τις μετακινήσεις μας. Ο χρόνος αυτός αφαιρείται από την προσωπική ζωή, την ψυχαγωγία, την ξεκούραση, τη δου-λειά μας…
* Σε πολλές συνοικίες για να πάνε τα παιδιά μας στο μπάσκετ, τα αγγλικά ή στους φίλους τους, πρέπει ο γονιός να τα μεταφέρει με το αυτοκίνητο.
* Μετακομίσαμε μακριά από το κέντρο, γιατί μας είχε γίνει αφόρητο. Σήμε-ρα, όσα έκαναν αφόρητο το κέντρο, έχουν απλωθεί σε όλη σχεδόν την πόλη.

Η ΠΟΛΗ ΑΛΛΑΞΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ
Την δεκαετία του 80 οι συγκοινωνιολόγοι είχαν υπολογίσει ότι για να διπλα-σιαστεί η ταχύτητα των αυτοκινήτων, που κυκλοφορούσαν τότε, θα έπρεπε η επιφάνεια των δρόμων και των ανισόπεδων κόμβων, να ξεπεράσει την επιφά-νεια … ολόκληρης της Αττικής! Δεν πρέπει λοιπόν να απορούμε, που στους πολυδιαφημισμένους άξονες, που χρυσοπληρώσαμε τότε, σήμερα κυκλοφο-ρούμε με ρυθμό χελώνας. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις χώρες που δοκίμασαν παλιότερα τις ίδιες πολιτικές.
– Ο (μόλις πριν τρία χρόνια) μπαζωμένος Κηφισός είναι ήδη ο πρώτος δρό-μος ταχείας κυκλοφορίας… με άγριο μποτιλιάρισμα.
– Δεν χρειάζονται προφητικές ικανότητες για να φανταστούμε, πώς θα είναι η Αττική οδός σε λίγα χρόνια.
– Φυσικά και εδώ κάτι άλλαξε: Στις παλιές αρτηρίες το μποτιλιάρισμα είναι δωρεάν. Στις καινούργιες θα κοστίζει περισσότερο από 3 ευρώ

ΕΠΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ
Είμαστε θύτες και θύματα της πόλης, που θυσιάστηκε στην αυταπάτη ότι το αυτοκίνητο θα μας χαρίσει χρόνο και ταχύτητα. Στις άλλες ανεπτυγμένες χώ-ρες, το αδιέξοδο του αυτοκινήτου είχε γίνει αντιληπτό ήδη από την δεκαετία του ΄70. Η φενάκη όμως της οικοδομικής ανάπτυξης και η κοινωνική καταξίω-ση του ΙΧ, δεν επέτρεψαν στην ελληνική κοινωνία να αντιληφθεί έγκαιρα την χωροταξική καταστροφή, που προκαλεί η εξυπηρέτηση της ιδιωτικής αυτοκί-νησης.
20 χρόνια μετά, δε μπορούμε πια να μιλάμε για λάθος. Οι αρμόδιοι, που εξακολουθούν να σχεδιάζουν, να χρηματοδοτούν και να εγκαινιάζουν ανισό-πεδους κόμβους, αρτηρίες και διαπλατύνσεις, εγκληματούν ενσυνείδητα σε βάρος μας.
– Σκόπιμα κωλυσιέργησαν την κατασκευή του προαστιακού σιδηρόδρομου, για να μας αναγκάσουν να πληρώνουμε τους εργολάβους της Αττικής Οδού.
– Ψεύδονται όταν κάνουν λόγο για λύση του κυκλοφοριακού. Γνωρίζουν ότι χρηματοδοτούν το μελλοντικό μας μαρτύριο.
– Μιλούν για αντιμετώπιση του νέφους, την ώρα που η Ελλάδα παραπέμπε-ται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για ανεπαρκή νομοθεσία και μέτρα.
– Χρησιμοποιούν το πρόσφατο «κοινωνικό πακέτο» για να μας πουλήσουν μεγαλύτερα και ακριβότερα αυτοκίνητα, που η πόλη δεν μπορεί να χωρέσει.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ;
Ναι, μπορούμε, όπως σταματήσαμε το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Τα χρήματα των κόμβων, των καυσίμων, και το κόστος του χαμένου μας χρόνου ξεπερ-νούν κατά πολύ αυτά που θα χάναμε από την ασφάλισή μας.
Πρόκειται για δικά μας χρήματα και δικό μας χρόνο και δεν πρέπει να γίνουν τσιμέντο και τηλεοπτικές τελετές εγκαινίων.

Η ΠΟΛΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ
– Με ριζική αλλαγή πολιτικής, προσανατολισμένη στα δικαιώματα των πε-ζών, τη στήριξη του ποδηλάτου, την προώθηση μέσων σταθερής τροχιάς, τον σχεδιασμό μετακινήσεων και πόλης με άξονα τη δημόσια συγκοινωνία.
– Με αλλαγή και της δικής μας στάσης απέναντι στο ΙΧ, αξιοποιώντας κάθε ήπια εναλλακτική λύση που μπορούμε να βρούμε, ή να διεκδικήσουμε.