ΤΟ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ έχει πολλά ακόμη να πει και

Στις αρχές αυτής της χρονιάς, εκατομμύρια άνθρωποι είχαμε βγει στους δρόμους όλης της Γης, στο μεγαλύτερο αντιπολεμικό κίνημα της Ιστορίας. Όλοι μαζί ελπίσαμε, οργιστήκαμε, απογοητευτήκαμε που δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε την επίθεση.

ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΧΑΜΕΝΟ
Κι όμως, βάλαμε τη σφραγίδα μας στις εξελίξεις πιο πολύ απ’ ό,τι πιστεύαμε:
– Οι κατακτητές της Βαγδάτης αγωνίζονται τώρα για την πολιτική τους επιβίωση, καθώς πιέζονται από τους πολίτες τους να λογοδοτήσουν για την απάτη με τα όπλα μαζικής καταστροφής, και όχι μόνο.
– Το πετρέλαιο δεν ρέει, η αντίσταση των Iρακινών εντείνεται, η διαφορά ανάμεσα σε εκδημοκρατισμό και εισβολή φαίνεται όλο και πιο καθαρά, η κατοχή μετατρέπεται σε ανοικτή πληγή και για τις ίδιες τις Η.Π.Α.
– Σε όλο τον κόσμο, η εικόνα των μεγάλων αμερικανικών εταιρειών (και των προϊόντων τους) αρχίζει να ξεφτίζει, εκστρατείες μποϋκοτάζ τους κτυπούν εκεί ακριβώς που πονάνε.
– Οι προειδοποιήσεις του αντιπολεμικού κινήματος δικαιώνονται, δυστυχώς, μία προς μία, από την ανθρωπιστική κρίση και το απεμπλουτισμένο ουράνιο, μέχρι την ταπείνωση του ισλαμικού κόσμου που τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται.
Μόνη ανάσα για τις Η.Π.Α. η στάση των κυβερνήσεων, που σπεύδουν να συμφιλιωθούν με τους «νικητές». Η επίσημη Ευρώπη ευθυγραμμίζει το στρατηγικό της δόγμα με εκείνο των Η.Π.Α. και υπογράφει επικίνδυνες συμφωνίες έκδοσης υπόπτων, η Ελλάδα επεκτείνει τη βάση της Σούδας….

U.S.A. UEBER ALLES?
Η πολιτική που θέλει τις επιδιώξεις των Η.Π.Α. πάνω από κανόνες, δεσμεύσεις και αμοιβαιότητες, εφαρμόζεται και πέρα από το Ιράκ.
– Στα ανθρώπινα δικαιώματα και το Διεθνές Δίκαιο: με το Γκουαντανάμο και τις μαζικές παραβιάσεις στις ίδιες τις Η.Π.Α., αλλά και με την επιθετική αμφισβήτηση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
– Στο περιβάλλον: με την μονομερή αποδέσμευση από το Πρωτόκολλο του Κιότο για το κλίμα του πλανήτη και τη συστηματική υπονόμευση των διεθνών περιβαλλοντικών διασκέψεων.
– Στην επιθετική προώθηση των μεταλλαγμένων, με την άρνηση του Πρωτοκόλλου για τη Βιοασφάλεια, τις πιέσεις στις φτωχότερες χώρες και την προσφυγή στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου κατά της Ε.Ε.

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ: ΜΙΑ ΚΑΤΟΧΗ ME ΓΕΥΣΗ ΑΠΟ ΑΠΑΡΤΧΑΝΤ
Όχι πολύ μακριά από το Ιράκ, οι Η.Π.Α στηρίζουν εδώ την ισραηλινή πλευρά όσο πιο ενεργά μπορούν. Τα φώτα της δημοσιότητας καλύπτουν συνήθως τα θύματα από τις επιθέσεις αυτοκτονίας, όμως οι Παλαιστίνιοι που σκοτώνονται είναι σταθερά 3-4 φορές περισσότεροι.
– Η ίδια η ισραηλινή κυβέρνηση φέρεται όλο και περισσότερο σαν απλή τρομοκρατική οργάνωση, κλιμακώνοντας συνειδητά τη βία.
– Η απειλή για απαγωγή ή δολοφονία του Γ. Αραφάτ, δεν αποτελεί μόνο προσβολή προς το Διεθνές Δίκαιο (εκτοπίσεις από κατεχόμενα εδάφη αποτελούν έγκλημα πολέμου), αλλά και έμμεση προειδοποίηση για την «τελική λύση», με αιματηρή εκδίωξη από τα εδάφη τους όλων των Παλαιστινίων.
– Με την κλιμάκωση της βίας το Ισραήλ επιδιώκει συνειδητά να υποβαθμίσει το ζήτημα της κατοχής σε απλό πρόβλημα ασφάλειας των ισραηλινών πολιτών. Η επανασύνδεση της αντίστασης με τη Μη Βία, όπως στην πρώτη Ιντιφάντα, μπορεί να ανατρέψει το κλίμα αυτό.
– Σοβαρό ρόλο έχει εδώ και το Διεθνές Κίνημα Αλληλεγγύης, με εικόνες όπως αυτή της Ρέιτσελ Κόρι, της νεαρής Αμερικανίδας ακτιβίστριας που δολοφονήθηκε πριν λίγους μήνες από μπουλντόζα του Ισραηλινού στρατού προσπαθώντας να σώσει ένα παλαιστινιακό σπίτι από κατεδάφιση.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΧΕΙ ΤΩΡΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΜΕΤΩΠΑ
Το αντιπολεμικό κίνημα δεν μπορεί να περιορίζεται στην πίεση για τερματισμό της κατοχής του Ιράκ και την Παλαιστίνη. Δεν αρκούν πια ούτε οι παραδοσιακές καταγγελίες για τον ιμπεριαλισμό, ούτε η απλή διοργάνωση διαδηλώσεων.
– Η επόμενη εισβολή μπορεί να είναι στο πιάτο μας, με τα μεταλλαγμένα.
– Η εμμονή μας στο πετρέλαιο ανοίγει τον δρόμο και για νέους πολέμους
– Αυτά που αγοράζουμε μπορεί να χρηματοδοτούν την πολεμική μηχανή
Το πραγματικό στοίχημα είναι να οικοδομήσουμε ένα κίνημα που να αγγίζει και την καθημερινή μας ζωή, μια κοινωνία πραγματικά πέρα από τον πόλεμο.

ΚΑΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ
Ο πειρασμός να αντιπαρατεθούμε συνολικά με τη χώρα του «εχθρού» είναι όντως μεγάλος. Μια τέτοια αντίληψη θα μας εγκλώβιζε όμως στην ίδια τη λογική του πολέμου.
Είναι ανάγκη λοιπόν να θυμόμαστε ότι εχθρός μας είναι πάντα κυβερνήσεις, συμφέροντα και πολιτικές. Δίνουμε τον ίδιο αγώνα που δίνουν, με πολύ μεγαλύτερο κόστος και δυσκολίες, εκατομμύρια πολίτες στα κινήματα ειρήνης στις Η.Π.Α. και το Ισραήλ. (μόλις αυτές τις μέρες είχαμε την ομαδική άρνηση Ισραηλινών πιλότων για νέες επιθέσεις στα κατεχόμενα). Πορευόμαστε μαζί τους στο ίδιο παγκόσμια κίνημα και έχουμε κάθε λόγο να τους βοηθήσουμε να πείσουν την πλειοψηφία των συμπολιτών τους ώστε να απομονωθούν και να καταρρεύσουν οι πολιτικές που αντιμαχόμαστε.

ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΣΤΙΣ 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
– Για τον τερματισμό της κατοχής στο Ιράκ και την Παλαιστίνη, για δημοκρατική μετάβαση χωρίς τους υπεύθυνους της εισβολής.
– Για την κατάργηση των πραγματικών όπλων μαζικής καταστροφής.
– Για γέφυρες αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας και επικοινωνίας στη θέση του «πολέμου των πολιτισμών»
– Για ένα κόσμο πέρα από το πετρέλαιο και τον πόλεμο.