ΚΑΒΟ ΣΙΔΕΡΟ:ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Η ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΝΔΥΣΗ

όταν η εκκλησία, παραχωρεί χώρο 26.000 στρεμμάτων για την υλοποίηση μιας τέτοιας επένδυσης ως επιχειρηματίας και αποκλειστικός διαχειριστής ενός τόπου με χαρακτηριστικά που σε άλλες χώρες θα ήταν αρκετά για την ανακήρυξη του τόπου αυτού σε εθνικό πάρκο και χώρο-αποθέματος φυσικού πλούτου και που «η μετατροπή της περιοχής σε μονοπωλιακή τουριστική επιχείρηση αποτελεί κλοπή δημόσιου πλούτου, είναι αυτό που ονομάζει ο γεωγράφος David Harvey (2003) (1) «συσσώρευση δια της υφαρπαγής» δηλαδή ιδιοποίηση κέρδους μέσω της αποστέρησης πόρων από το κοινωνικό σύνολο.» (2)

όταν ένα υπουργείο, που αποκαλείται Χωροταξίας και Περιβάλλοντος,
• κρατάει μια Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη από το 1998 στο συρτάρι, χωρίς να προχωράει στην έγκρισή της, ούτε και στη σύσταση του Φορέα Διαχείρισης της περιοχής, όπως έχει την υποχρέωση να κάνει και όπως οι ίδιοι οι νόμοι που εισηγείται και ψηφίζονται από τη Βουλή προβλέπουν,
• θεωρεί μια τέτοια περιοχή οικόπεδο και επιτρέπει οικιστική ανάπτυξη, τουριστική και παραθεριστικής κατοικίας, με όρους εκτός σχεδίου δόμησης, μέσω μιας απλής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, και παρά τις αντίθετες προβλέψεις του Περιφερειακού Πλαισίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης, που το ίδιο έχει εγκρίνει,

όταν το παραπάνω και άλλα πέντε συναρμόδια υπουργεία υπογράφουν έγκριση Περιβαλλοντικών Όρων, όσο αυστηροί και να είναι αυτοί -άλλωστε ποιός θα τους ελέγξει-, αποδεχόμενα την υλοποίηση μιας παρέμβασης αυτού του χαρακτήρα σε ξηροθερμική περιοχή, ονομάζοντας, μάλιστα, παρέμβαση ήπιου χαρακτήρα την προοπτική να δημιουργηθούν σε ένα δήμο 2.500 κατοίκων, μόνο με τη συγκεκριμένη επένδυση, 7.000 κλίνες και ενώ προγραμματίζονται και άλλες μεγάλες επενδύσεις στην ίδια περιοχή,

όταν μια κυβέρνηση θριαμβολογεί ότι η επένδυση αυτή, θα συμβάλλει στην εθνική οικονομία δίνοντας θέσεις εργασίας σε τόπο όπου το ποσοστό ανεργίας είναι, σχεδόν, μηδενικό, και χωρίς ποτέ να έχει μελετήσει το πραγματικό όφελος από τέτοιου είδους επενδύσεις, τη στιγμή που, «δεν υπάρχει ούτε μία χώρα που να γνωρίζει με ακρίβεια το καθαρό κέρδος της ίδιας από τον διεθνή τουρισμό στο έδαφος της» και «το μερίδιο της τοπικής οικονομίας από τα συνολικά έσοδα μπορεί να περιοριστεί ακόμα και στο 10% όταν οι τουρίστες μετακινούνται με πτήσεις τσάρτερ ξένων συμφερόντων, όταν διαμένουν σε ξενοδοχεία ιδιοκτησίας διεθνών επιχειρηματικών αλυσίδων, όταν στον τόπο διακοπών επιλέγουν τις υπηρεσίες πρακτορείων που είναι εξαρτημένα από τους διεθνείς τουριστικούς πράκτορες… κ.ά.» (3)

τότε, οι πολίτες και οι φορείς τους δεν έχουν άλλη επιλογή από το να προσφύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Και αυτό ακριβώς έκανε μεγάλος αριθμός πολιτών και μεγάλος αριθμός περιβαλλοντικών οργανώσεων, ελπίζοντας ότι θα βρεθεί κάποιος σε αυτή εδώ τη χώρα να διατυπώσει το αυτονόητο: ότι όταν λέμε «βιώσιμη ανάπτυξη» δεν εννοούμε μόνο ανάπτυξη της οικονομίας τη στιγμή, μάλιστα, που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν και ο στόχος ανάπτυξης της οικονομίας εκπληρώνεται με τέτοιου είδους επενδύσεις και τέτοιου είδους ιδιοποίηση και συνάμα σπατάλη φυσικών και πολιτιστικών πόρων.

(1) Βλ. D. Harvey (2003) The New Imperialism, Oxford University Press, Oxford.
(2) Κ. Χατζημιχάλης, Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Τοπικής Ανάπτυξης, Τμήμα Γεωγραφίας, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο Ανακοίνωση στη 5η Παγκρήτια Συνάντηση Περιβαλλοντικών Οργανώσεων, Ηράκλειο 2006
(3) Δρ. Christine Richter, Οικονομολόγος, Ειδική στο Νομικό Καθεστώς του Τουρισμού και Γενική Γραμματέας της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ταξιδιωτικών Συντακτών & Ανταποκριτών

http://www.ecocrete.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1693&Itemid=85