ΟΙΤΗ: Απο την μυθολογία στο σήμερα

Πολλά νερά πού κατεβαίνουν τις περισσότερες φορές απότομα, μέσα από τα απόκρημνα και πανέμορφα φαράγγια σχηματίζοντας καταρράκτες. Ο Γοργοπόταμος, ο Κάκαβος, η Βίστριζα. Πολλές πηγές, αρκετές καταβόθρες, οροπέδια φυσικά μπαλκόνια.

Πανάρχαια ιστορία. Oι Οιταίοι, οι Αινιάνες, η Τραχήνα, η Ηράκλεια, η Πυρά του Ηρακλέους, βυζαντινές αναφορές, ηρωικές μορφές του 1821 και της εθνικής μας αντίστασης, η Γέφυρα του Γοργοποτάμου, και το ολοκαύτωμα της Υπάτης, τραγικές στιγμές του εμφυλίου πολέμου κάθε ραχούλα και ένα μετερίζι, κάθε αντέρεισμα και μία μάχη.

Η ιστορία της κοιλάδας του Σπερχειού και της Οίτης είναι σημαντική. Η κοιλάδα, τόπος εύφορος και με πολλά νερά, κατοικήθηκε από πολύ νωρίς. Προϊστορικό οικισμό έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη 4 χιλ. βορειοανατολικά των Λουτρών Υπάτης κοντά στο χωριό Λιανοκλάδι. Στο συνοικισμό "Βαρκά" 2χιλ. δυτικά των Λ. Υπάτης ανακαλύφθηκε παλαιοχριστιανικός ναός βασιλικού τύπου με θαυμάσια ψηφιδωτά.

Ή Υπάτη, η πόλη των Αινιάνων στα κλασσικά χρόνια, τα Ύπατα στη Ρωμαική εποχή, Νέαι Πάτραι το Μεσαίωνα και Πατρατζίκι στην τουρκοκρατία, είναι περιοχή με σημαντική ιστορία αρκετών αιώνων, τα αρχαιολογικά ευρήματα είναι από όλες τις ιστορικές περιόδους.

Ανεβαίνοντας στα ψηλά της Οίτης και συγκεκριμένα στην τοποθεσία Πυρά ανακαλύφθηκαν ερείπια αρχαίου ναού, αφιερωμένου στον Ηρακλή. Στην κοιλάδα του Σπερχειού και γύρω απ’ αυτή κατοίκησαν στην αριστερή όχθη οι Δόλοπες, στην δεξιά οι Αινιάνες και στις πλαγιές της Οίτης οι Οιταίοι. Ακόμη οι Ιναχαίοι, οι οποίοι κατοίκησαν γύρω από τον ποταμό Ιναχο, που είναι γνωστός σήμερα με το όνομα Βίστριζα.

Τον 1ο μ.χ. αιώνα η περιοχή της Υπάτης θεωρείται η έδρα της Θεσσαλικής μαγγανείας. Υπήρχαν εκεί και δρούσαν οι Θεσσαλές γόησσες με ικανότητες υπερφυσικές. Μεταμόρφωναν τους ανθρώπους σε ζώα και αντίστροφα, θεράπευαν τις στειρώσεις και άλλα πολλά. Για την θεραπεία των διαφόρων παθήσεων χορηγούσαν μαγικά φίλτρα και βότανα και κυρίως το φυτό Ελλέβορον, κοινώς σκάρφη, το οποίο φύτρωνε σε μεγάλες ποσότητες στην Οίτη. Πολλοί αναφέρουν ότι οι μάγισσες χρησιμοποιούσαν και τα ιαματικά λουτρά της Υπάτης για τις θαυματουργικές τους ιδιότητες. Η πηγή υπήρχε τότε γιατί σύμφωνα με τις απόψεις γεωλόγων – ερευνητών τα ύδατα ανάβλυσαν το 427 π.χ με το μεγάλο σεισμό της Βόρειας Εύβοιας που αναφέρουν και ο Στράβων και ο Θουκυδίδης

Στη διάρκεια της Επανάστασης του ’21, το βουνό αποτέλεσε ορμητήριο αντίστασης στην Τουρκική στρατιά των Κιοσέ Μεχμέτ και Ομέρ Βρυώνη, όταν κατέβηκαν να πνίξουν την επανάσταση των Ελλήνων. Στην πλατεία των Κομποτάδων σώζονται τα πλατάνια που στη σκιά τους συσκέφθηκαν ο Δυοβουνιώτης, ο Γκούρας και ο Αθανάσιος Διάκος, πριν από την ηρωική του θυσία στη γέφυρα της Αλαμάνας (Σπερχειού).

Από τις κορυφές της Οίτης αρχίζει ο ονομαστός παραπόταμος του Σπερχειού, ο Γοργοπόταμος, που έγινε σύμβολο της αντίστασης του έθνους στις μέρες της Γερμανικής κατοχής

Ο κύριος ασβεστολιθικός όγκος της Οίτης, με την τοπική της ιδιαιτερότητα που την χαρακτηρίζουν φαραγγώδεις χαραδρώσεις, αμβλύνεται στο νότιο τμήμα του Δρυμού όπου η εμφάνιση του αργιλικού σχιστόλιθου διαμορφώνει λοφώδη υψίπεδα με απαλές καμπύλες γραμμές και ανοιχτό ορίζοντα.

Η Πυρά του Ηρακλέους
Στη θέση αυτή κατά τη Μυθολογία ο Ηρακλής αποφάσισε να τελειώσει την ζωή του
μη υποφέροντας το μαρτύριο στο οποίο τον υπέβαλλε η σκληρή Δηιάνειρα φορώντας του τον ποτισμένο με το αίμα του Κένταυρου Νέσσου, χιτώνα. Ο δηλητηριασμένος χιτώνας του ξέσκιζε και του κατέκαιγε τις σάρκες. Μάζεψε λοιπόν ξύλα και παρακάλεσε τον αγαπημένο του φίλο Φιλοκτήτη να ανάψει τη φωτιά.

Ο Φιλοκτήτης άναψε τη φωτιά και ο ημίθεος, αφού δώρισε στο φίλο του
το τόξο με τα δηλητηριώδη βέλη του, τυλίχτηκε στις φλόγες.
Κατά την πρώτη εκδοχή του Μύθου ο Δίας μη αντέχοντας να βλέπει το γιο του να υποφέρει τον τύλιξε στα σύννεφα (νεφελεγερέτας γαρ) και τον ανέβασε στον Όλυμπο, όπου ο Ηρακλής παντρεύτηκε την όμορφη Ήβη τη θεότητα της νιότης.
Κατά μία άλλη εκδοχή ο Δίας έριξε τον κεραυνό του και στο σημείο που έπεσε ανέβλυσε ο Γοργοπόποταμος που δρόσισε τον καιγόμενο Ήρωα.

Σήμερα στο σημείο αυτό διατηρούνται σπόνδυλοι κιόνων, τμήματα του θριγκού και τριγλύφων, οι οποίοι ανήκουν σε πρόστυλο δωρικό ναό του 3ου αιώνα π.Χ. με πρόδρομο και σηκό εν παραστάσει. Νοτίως του ναού υπάρχει ο βωμός, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε συνεχώς από την αρχαϊκή εποχή μέχρι την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας, οπότε και έγινε επέκταση του αρχικού περιγράμματος και οριοθέτησή του με λιθόπλιθους.

Kατά τα έτη 1919 – 20 διεξήχθη ανασκαφική έρευνα από τον Ν. Παπαδάκη. Καθαρίστηκε το εμφανές τμήμα του ναού και ανασκάφηκε η Πυρά. Από το 1988 επαναλήφθηκε η ανασκαφή στο χώρο της Πυράς με περαιτέρω διερεύνηση των ήδη αναμοχλευμένων επιχώσεων αυτής.

ΕΘΝΙΚΟΙ ΔΡΥΜΟΙ
ΚΑΙ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΡΥΜΟΣ ΟΙΤΗΣ

Εθνικός δρυμός είναι μία γεωγραφική περιοχή με εξαιρετική φυσική ομορφιά, που συγκεντρώνει σπάνια και υπό εξαφάνιση είδη φυτών και ζώων. Όταν το κράτος ανακηρύσσει μία έκταση εθνικό δρυμό, αναλαμβάνει την προστασία του οικοσυστήματός της από καταστροφικές επεμβάσεις και τη διάσωση της ενδημικής χλωρίδας και πανίδας. Σύμφωνα με την ελληνική και τη διεθνή νομοθεσία, κάθε εθνικός δρυμός αποτελείται από τον πυρήνα (ζώνη απόλυτης προστασίας), όπου απαγορεύεται κάθε δραστηριότητα που θα μπορούσε να διαταράξει το οικοσύστημα (κυνήγι, ψάρεμα, βοσκή και υλοτομία), και την περιφερειακή ζώνη (ζώνη περιορισμένης προστασίας), όπου επιτρέπονται ορισμένες δραστηριότητες.

Ο Εθνικός Δρυμός της Οίτης είναι ένας από τους 10 Εθνικούς Δρυμούς της Ελλάδας και αποτελεί ένα σημαντικό βιότοπο πλούσιο σε χλωρίδα και πανίδα Ιδρύθηκε το 1966 με το ΒΔ 218/1966 και έχει έκταση πυρήνα 3.010 εκτάρια και έκταση περιφερειακής ζώνης 4.200 εκτάρια. Ο ορεινός όγκος της Οίτης και ο Εθνικός Δρυμός υποβαθμίζεται συνεχώς από τις ποικίλες ανθρώπινες δραστηριότητες Είναι σίγουρο ότι χρήζει ιδιαίτερης προστασίας, τέτοια, όπως προκύπτει από τη σχετική νομοθεσία και το Προεδρικό Διάταγμα, που ορίζει το καθεστώς λειτουργίας του Δρυμού

Ανήκει στο νομό Φθιώτιδας και απλώνεται πάνω στο βουνό Οίτη, απέναντι από τον κάμπο της Λαμίας και την κοιλάδα του ποταμού Σπερχειού. Ο πυρήνας του εθνικού δρυμού εντοπίζεται στα δυτικά των χωριών Υπάτη, Καστανιά και Νεοχώρι, έχει συνολική έκταση 14.000 στρεμμάτων και περιλαμβάνει τη δεύτερη σε ύψος κορυφή της Οίτης, το Γρεβενό (2.116 μ.), τις κορυφές Σέμπει (2.086 μ.) και Αλύκαινα (2.056 μ.), το οροπέδιο Λιβαδιές και τις πηγές του Γοργοπόταμου.

Εξαιρετικό δάσος που σπάει τη μονοτονία με απίστευτα όμορφα λιβάδια, χωριά που ακουμπούν στην καρδιά του βουνού, μοναστήρια και εκκλησιές, σπάνια αγριολούλουδα, μικρές λίμνες που ξαφνιάζουν. Η Οίτη δεν ανακηρύχθηκε τυχαία Εθνικός Δρυμός.

Η προσπέλαση γίνεται από το δρόμο που συνδέει τα χωριά Παύλιανη και Κουμαρίτσι με το χωριό Καστανιά Υπάτης και διασχίζει το Δρυμό στα νότια υψίπεδα, ενώ στις βόρειες απότομες πλαγιές υπάρχουν μονοπάτια που ξεκινούν από τα χωριά Υπάτη, Μεξιάτες και Κομποτάδες. Μέσα στον πυρήνα υπάρχει καταφύγιο του Ορειβατικού Συλλόγου Λαμίας, όπου προσφέρεται φιλοξενία κατόπιν συνεννόησης με το Σύλλογο.

Βλάστηση-χλωρίδα

Το μεγαλύτερο μέρος του Δρυμού καλύπτεται από ελατόδαση κεφαλληνιακής ελάτης (Abies cephalonica) που διακόπτονται από μικρά ή μεγάλα διάκενα με λιβαδική βλάστηση. Στα ελατοδάση συναντά κανείς το θαυμάσιο κόκκινο κρίνο (Lilium chalcedonicum) και μια μεγάλη ποικιλία από πλατύφυλλα δέντρα και θάμνους όπως μελιό (Fraxinus ornus), γαύρο (Carpinus sp.), σφενδάμια (Acer sp.), κράταιγους (Crataegus sp.), προύνους (Prunus sp.), πλατάνια (Platanus sp.), ιτιές (Salix sp.), κ.λ.π., σε μικρές συδενδρίες ή μεμονωμένα άτομα. Ιδιαίτερο φυτοκοινωνικό ενδιαφέρον παρουσιάζει μια μικρή συστάδα από μαυρόπευκα (Pinus nigra), που βρίσκεται σε μια βόρεια στενή ράχη, σε υψόμετρο 1.300 μ. Χαμηλότερα στα 800 μ. εκτείνονται συστάδες φυλλοβόλων δρυών (Quercus sessiliflora, Q conferta) και στα βόρεια όρια του Δρυμού, πυκνοί θαμνώνες από σκληρόφυλλα είδη, όπως πουρνάρι (Quercus coccifera), αριά (Quercus llex), κουμαριές (Arbutus unedo), ρούδια (Phus coriaria), άρκευθοι (Junipers sp.) και πικροδάφνη (Nerium oleander), κύρια μέσα στα ρέματα.

Στο Ν.Δ τμήμα του Δρυμού απλώνεται ένα εντυπωσιακό οροπέδιο, οι Λιβαδιές, με πλούσια υπαλπική βλάστηση, όπου κυριαρχεί η αγροστώδης μαραβίτσα ή τούφα (Festuca sp.), είδη αστράγαλου (Astragalus sp.), γκενίστας (Cenista sp.), παλαμονίδας (Cnonis sp.) και πολλά ενδημικά των βουνών της Ελλάδας, όπως ο νάρκισσος (Narcisus poeticus), Diospytos lotus, Asperula oetaea, Hieracium sp., Daphne. Στους υψηλούς βράχους φυτρώνει ο Sideritis romana, είδη sempervirum, sedum κ.α.

Στις περιοχές με χαμηλό υψόμετρο η βλάστηση αποτελείται κυρίως από διάφορους θάμνους (μεσογειακή μακία), πουρνάρια, κέδρα και πικροδάφνες. Στις Λιβαδιές, στο ΝΔ τμήμα του Δρυμού, κυριαρχεί η αγροστώδης μαραβίτσα ή τούφα και πολλά ενδημικά φυτά της χώρας μας. Στις περιοχές με μεγαλύτερο υψόμετρο υπάρχουν τεράστια δάση με έλατα (Abies Cephalonica), ενώ κατά μήκος των ρεμάτων υπάρχει υδρόβια βλάστηση.

Η χλωρίδα της Οίτης περιλαμβάνει πλήθος σπάνιων φυτών (λ.χ. Lilium Chalcedonicum, Viola Poetica, Gentiana Lutea, Viola Aetolica, Asperula Oetaea, Narcissus Poeticus) και αρκετά τοπικά ενδημικά, όπως Thlaspi Kotshyanum, Allium Phthioticum, Veronica Oetaea.

Πανίδα

Η πανίδα της Οίτης, αν και είναι πλούσια σε ποικιλία ειδών και πληθυσμό, περιλαμβάνει μάλλον κοινά και ευρέως διαδεδομένα είδη. Ενα μικρό κοπάδι από αγριόγιδα (Rupicapra rupicapra) είναι πιθανόν ο νοτιότερος πληθυσμός του είδους στην Ελλάδα, ενώ ο λύκος (Canis lupus) μπορεί περιστασιακά να εμφανισθεί το χειμώνα.

Η πτηνοπανίδα της περιοχής είναι τυπική των ορεινών οικοσυστημάτων και περιλαμβάνει κυρίως δασόβια είδη. Υπάρχει επίσης ικανοποιητική ποκιλία σε ερπετά, αμφίβια και έντομα που πλουτίζουν το ζωικό κόσμο του βουνού.
Στον εθνικό δρυμό της Οίτης ζουν ζαρκάδια, λιγοστά ελάφια, αγριογούρουνα, λαγοί, αλεπούδες, σκίουροι και ασβοί. Το σπανιότερο είδος θηλαστικού που απαντά εκεί είναι το αγριόγιδο (Rupicaper Balcanicus). Από τα ερπετά και τα αμφίβια ιδιαίτερη αξία έχει ο αλπικός τρίτωνας, μικρό αμφίβιο, και η βομβίνη.
Η ορνιθοπανίδα περιλαμβάνει χρυσαετούς, φιδαετούς, μπούφους, δεντρογέρακες, πέρδικες, δρυοκολάπτες, τσαλαπετεινούς κ.λπ. Αναπαραγόμενα είδη είναι ο Σφηκιάρης Pernis apivorus, ο Φιδαετός Circaetus gallicus, ο Χρυσαετός Aquila chrysaetos, ο Πετρίτης Falco peregrinus, η Πετροπέρδικα Alectoris graeca, ο Μπούφος Bubo bubo, η Σταχτοτσικλιτάρα Picus canus, η Μαυροτσικλιτάρα Dryocopus martius, η Μεσοτσικλιτάρα Dendrocopos medius και ο Λευκονώτης Dendrocopos leucotos. Επίσης είναι σημαντική περιοχή για τα Όρνια που φωλιάζουν έξω από το Δρυμό.

ΔΡΑΣΕΙΣ – ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ

Σήμερα γίνονται πράγματα για την Οίτη χωρίς την γνώμη της τοπικής κοινωνίας και των οικολογικών οργανώσεων. Αυτό ίσως αποτελεί ένα από τα βασικότερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας στη διαχείριση των κοινών. Οφείλουμε να σεβαστούμε την αγωνία και τις προτάσεις της τοπικής κοινωνίας, που θέλει την Οίτη συνολικά (και όχι μόνο τον Εθνικό Δρυμό) σαν χώρο παραγωγικής ανάπτυξης και πηγή απασχόλησης με ήπιες παρεμβάσεις στα πλαίσια του οικοτουρισμού και της προστασίας της φύσης. Τον σχεδιασμό ενός μακροπρόθεσμου προγράμματος ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής και των ορεινών οικισμών της Οίτης με όρους και προϋποθέσεις ΟΙΚΟΤΟΥΡΙΣΜΟΥ και άξονα την οικολογική προσέγγιση της πλούσιας χλωρίδας και πανίδας με μελέτη, παρατήρηση, τις ομορφιές της φύσης, την ιστορία και τα μνημεία της περιοχής, την παράδοση και τα παραδοσιακά προϊόντα

ΟΙΤΗ – ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΤΕ:

Κλασικές "πύλες" τα χωριά Παύλιανη στα νότια και Υπάτη στα βόρεια, στο νομό Φθιώτιδας, δύο περίπου ώρες από την Αθήνα μέσω Εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας. Για την Παύλιανη ακολουθείτε την αριστερή παράκαμψη στο ύψος της γέφυρας Αλαμάνας, ενώ για την Υπάτη συνεχίζετε μετά τη Λαμία και στρίβετε αριστερά στο Λιανοκλάδι.

ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ: Η διάσχιση του βουνού από Παύλιανη μέχρι Υπάτη. Βατός χωματόδρομος που μπορεί να γίνει μια υπέροχη ημερήσια εκδρομή. Πανεύκολη για όλους. Στάσεις οπωσδήποτε στη Μονή Αγάθωνος και στο πάρκο που φιλοξενεί άγρια ζώα κοντά στο μοναστήρι.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ: Βελανιδιές και καστανιές, ελατοδάση και πανέμορφα λιβάδια με κρόκους, κολχικά και νάρκισσους. Η Οίτη φημίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους "βοτανικούς κήπους" -έχει άλλωστε ανακηρυχθεί Εθνικός Δρυμός- και αποτελεί στέκι για τους βοτανολόγους που αναζητούν το σπάνιο ενδημικό είδος Veronica Oetea.

ΨΗΛΟΤΕΡΗ ΚΟΡΥΦΗ: Ο Πύργος (2.150 μ.) με θέα σε Γκιώνα και Βαρδούσια. Φτάνετε σε 4 περίπου ώρες από μονοπάτι που ξεκινά πάνω από την Παύλιανη, διασχίζοντας το δάσος και την καταβόθρα. Για τους "τεμπέληδες" υπάρχει βατός χωματόδρομος μέχρι την καταβόθρα. Από εκεί η κορυφή απέχει μόλις δυόμισι ώρες. Έτσι κερδίζετε χρόνο, απολαμβάνετε την οδήγηση και περνάτε από τα Πυρά του Ηρακλή, όπου σώζονται λείψανα αρχαίου δωρικού ναού.

ΠΕΖΟΠΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Πρόσβαση στον Πύργο υπάρχει και από την Υπάτη, στην άλλη πλευρά του βουνού. Αρκεί να πάρετε το σηματοδοτημένο μονοπάτι για το καταφύγιο και να συνεχίσετε μέχρι την κορυφή, προσπερνώντας τις Λιβαδιές, μια περιοχή όπου περιοδικά σχηματίζονται αλπικές λίμνες. Στα ανατολικά είναι το φαράγγι του Ασωπού. Το καλοκαίρι αποτελεί υπέροχη επιλογή για περπάτημα και μπάνιο μέσα στο ποτάμι. Όλο το χρόνο μπορείτε να το απολαύσετε διασχίζοντας το Μονοπάτι των Σιδηροδρομικών, τμήμα του οποίου είναι λαξευμένο στο βράχο, από τη γέφυρα Παπαδιάς μέχρι το σταθμό Ασωπού κατά μήκος των σιδηροτροχιών και στη συνέχεια από στη βράχινη διαδρομή του μέχρι τη γέφυρα του Ασωπού και το χωριό Ηράκλεια. Για όλους, όσοι προτιμούν τα πολύ εύκολα, καλή επιλογή αποτελεί η βόλτα στην κατάφυτη ρεματιά-πάρκο που ενώνει την πάνω και κάτω Παύλιανη.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΘΕΑ: Από το Γρεβενό, την κεντρική κορυφή της Οίτης, ατενίζετε τα βουνά Όθρη, Γκιώνα, Βαρδούσια, τις εκβολές του Σπερχειού και τον Ευβοϊκό. Πιάτο η πεδιάδα της Λαμίας και από τη θέση Καρίτσα, όπου φτάνετε από ανηφορικό μονοπάτι από τα Λουτρά Υπάτης.

ΔΙΑΜΟΝΗ: Στους ξενώνες Κατερίνα (2231083009) και Πέτρινο (2231083111) στην καταπράσινη Παύλιανη και στον ξενώνα του Ζιάκα στην Υπάτη (στο χωριό, όχι στα Λουτρά).

ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ: Σε πανέμορφο τοπίο, πάνω σε βράχο, στη θέση Τράπεζα, είναι το πέτρινο και κεραμοσκεπές καταφύγιο, που ανήκει στον ΕΟΣ Λαμίας, τηλέφωνο 2231026786.

ΧΑΡΤΕΣ: Καλό είναι να έχετε μαζί σας χάρτη. Όλοι οι καινούργιο χάρτες, εκτός από το οδικό δίκτυο και όλα τα χωριά του βουνού, έχουν σηματοδοτημένα πεζοπορικά μονοπάτια, διαδρομές για ποδήλατο, αρχαιολογικούς χώρους.

Λίγα για τη μυθολογία
και την Πυρά του Ηρακλή

……Δεν είναι τυχαίο που ο Hρακλής λατρεύεται στο βουνό. Στα N.A του σημερινού χωριού Bαρδάτες, υπήρχε η αρχαία πόλη Tραχίς ιδρυτής της οποίας θεωρείται ο Hρακλής, ο οποίος είχε εγκαταστήσει εκεί τη σύζυγό του Δηιάνειρα. Kατά τη μυθολογία, η Δηιάνειρα, θέλοντας να αποτρέψει τον Hρακλή από νέες απιστίες, έστειλε στον σύζυγό της τον επίσημο χιτώνα που της είχε ζητήσει για να κάνει θυσία στους θεούς. Ο χιτώνας όμως ήταν ποτισμένος με το αίμα του Kένταυρου Nέσσου, ο οποίος πεθαίνοντας από δηλητηριασμένο βέλος του Hρακλή, σύστησε στη Δηιάνειρα να τον δώσει στον άνδρα της για να αναθερμάνει την αγάπη τους.

O Hρακλής ανύποπτος, φόρεσε τον χιτώνα, που του έφερε ο υπηρέτης του Λίχας, και αμέσως φρικτοί πόνοι τον συγκλόνισαν. Ξερίζωνε με τα χέρια του αιωνόβια δένδρα και βράχους από την Oίτη και παρακαλούσε τον Δία να τον λυτρώσει. Mάταια, όμως. Aρπαξε τον Λίχα με θυμό και τον εκσφενδόνισε στον Eυβοϊκό κόλπο όπου από τα μέλη του φύτρωσαν τα Λιχαδονήσια. H Δηιάνειρα, βλέποντας τι προκάλεσε άθελά της, αυτοκτόνησε.

H Oίτη που συγκλονιζόταν από το μαρτύριο του ήρωα, σχίστηκε στα δύο και από τη σχισμή ξεπήδησε ο ποταμός Δύρας, ο σημερινός Γοργοπόταμος, για να τρέξει σε βοήθεια του Hρακλή. Tο Mαντείο των Δελφών έστειλε τότε χρησμό: "Aνεβάστε τον στην κορυφή της Oίτης, μαζέψτε ξύλα για μεγάλη φωτιά και στο σωρό να ανέβει ο Hρακλής. Tα υπόλοιπα θα τα φροντίσουν οι θεοί". Kανείς όμως δεν έβαζε φωτιά στα ξύλα. Tότε ο Φιλοκτήτης, τον συμπόνεσε κι έβαλε φωτιά. Aπό ευγνωμοσύνη ο Hρακλής του χάρισε το τόξο και τα βέλη του, με τα οποία αργότερα κυριεύτηκε η Tροία. Oταν άναψε η φωτιά, ένα σύννεφο άρπαξε τον Hρακλή και τον ανέβασε στον Όλυμπο. Tο μέρος όπου άναψαν την πυρά λέγεται μέχρι σήμερα Πυρά του Hρακλέους.

κι έτσι
…….Το τελευταίο κατόρθωμα του Ηρακλή ήταν ο φόνος του κενταύρου Νέσσου, που προσπάθησε να κλέψει τη γυναίκα του ήρωα, την όμορφη Δηιάνειρα.
Τη στιγμή που ο Νέσσος πέθαινε από τα δηλητηριασμένα βέλη του Ηρακλή εκμυστηρεύθηκε στη Δηιάνειρα ότι ο σύζυγός της δεν την αγαπούσε πια και ότι για να ξανακερδίσει την αγάπη του, έπρεπε να του δώσει να φορέσει ένα χιτώνα, αφού τον βουτήξει πρώτα μέσα στο αίμα του πεθαμένου κενταύρου.

Η Δηιάνειρα, που δεν ήξερε ότι το αίμα του Νέσσου ήταν δηλητηριασμένο από τα βέλη, έδωσε το χιτώνα στον ήρωα. Οι πόνοι του Ηρακλή ήταν τόσο φριχτοί, ώστε τρελάθηκε και, ανάβοντας φωτιά πάνω στην κορφή του βουνού Οίτη, κάηκε ζωντανός. Ακόμα και σήμερα, η υψηλότερη κορυφή αυτού του βουνού ονομάζεται Πυρά

κι έτσι
…….Ο Ηρακλής πήρε τη Δηιάνειρα και ξεκίνησε για τη χώρα των Τραχίνων όπου αποφάσισε να αυτοεξοριστεί. Καθοδόν έπρεπε να περάσει από τον ποταμό Εύηνο στην Αιτωλία.

Εκεί είχε καταφύγει ο Κένταυρος Νέσσος μετά από την εξόντωση των υπόλοιπων Κενταύρων από τον Ηρακλή στο επεισόδιο στη Φολόη της Αρκαδίας. Ο Νέσσος εκτελούσε χρέη πορθμέα του ποταμού, δηλαδή περνούσε απέναντι όποιον ήθελε να διαβεί το ποτάμι. Ο Ηρακλής βέβαια δεν είχε ανάγκη από κάτι τέτοια και πέρασε μόνος του το ποτάμι. Υπήρχε όμως και η Δηιάνειρα. Αυτήν πήρε στη ράχη του ο Νέσσος και την πέρασε απέναντι. Μόλις τελείωσε το έργο του απαίτησε αμοιβή. Επιτέθηκε με ανήθικους σκοπούς στη Δηιάνειρα, οι δυνατές φωνές της οποίας κινητοποίησαν τον Ηρακλή, ο οποίος με μια σαϊτιά έκοψε το νήμα της ζωής του Νέσσου.

Πεθαίνοντας ο Νέσσος συμβούλεψε τη Δηιάνειρα να αναμίξει το σπέρμα του με το αίμα που έρεε από την πληγή του για να φτιάξει ένα φίλτρο που θα έδενε τον Ηρακλή για πάντα κοντά της. Στο αίμα του όμως είχε εισχωρήσει το δηλητήριο της Λερναίας ύδρας από το βέλος του Ηρακλή. Ο Ηρακλής θυμόταν ακόμα την ασυνέπεια του βασιλιά της Οιχαλίας Εύρυτου και από την Τραχίνα με πολλούς άλλους εκστράτευσε εναντίον του. Τον κατανίκησε σκοτώνοντας αυτόν και τους γιους του και απαγάγοντας την Ιόλη. Ακούγοντας η Δηιάνειρα την απαγωγή της Ιόλης ζήλεψε τόσο πολύ που θυμήθηκε το φίλτρο του Νέσσου και εμπότισε μ’ αυτό το χιτώνα του Ηρακλή. Όταν ο ήρωας φόρεσε το ρούχο, το ένιωσε να κολλά επάνω του και επιχειρώντας να το βγάλει έσκιζε μαζί και τις σάρκες του. Η Δηιάνειρα αυτοκτόνησε και ο Ηρακλής, αφού όρκισε το γιο του Ύλλο να παντρευτεί την Ιόλη, άναψε μεγάλη πυρά και μπήκε μέσα για να καεί. Ένα σύννεφο όμως τον άρπαξε και τον μετέφερε κοντά στους θεούς όπου έγινε αθάνατος, συμφιλιώθηκε με την Ήρα και παντρεύτηκε την κόρη της από τον Δία, την Ήβη

Επίσης δες κι αυτά τα site για τον Εθνικό Δρυμό

http://www.in.gr/Reviews/article.asp?lngReviewID=1668&lngChapterID=23421&lngItemID=23424
http://www.pezoporia.gr/pez/routes_mounts.asp?vID=1&regID=27&vContent=1
http://www.traveldailynews.gr/makeof.asp?central_id=1169&permanent_id=52
http://www.netrino.gr/tourism/d.asp?l=0&s=0&a=34&d=2
http://kpe-kastor.kas.sch.gr/dasos/b10/national_parks.htm
http://www.oreivatein.com/page/mountains/m_o/oiti/oiti.htm
http://www.minagric.gr/greek/agro_pol/dasika/drymoi/Oiti.htm
http://www.eot.gr/pages.php?pageID=317&langID=1
http://gym-ypatis.fth.sch.gr/favorite.htm

Τα παραπάνω κείμενα αντλήθηκαν και επεξεργάστηκαν από διάφορες πηγές, ιδιαίτερα από το internet, πάντα με την πρόθεση να δώσουμε, και μέσα από το www.e-ecology.gr, περισσότερα στοιχεία για τον επισκέπτη