Θα ‘ναι τώρα πάνω από δυο βδομάδες, που τα κουφάρια δυο σκυλιών κείτονται και σαπίζουν στην άκρη του δρόμου, κάπου ανάμεσα Λιανοκλάδι και Αμούρι. Και παραπάνω, στο δρόμο προς τη Μακρακώμη κάποια άλλα, μα και σ’ όποιο δρόμο και να ταξιδέψεις στη Φθιώτιδα και σ’ όλη την Ελλάδα, πάντα και παντού, η ίδια Θλιβερή εικόνα. Και δεν είναι μόνο σκυλιά μα και ασβοί,αλεπούδες,κουνάβια κι άλλα άγρια ζώα, μέχρι και σπάνιες και αυστηρά προστατευόμενες Βίδρες, που χτυπιούνται από αυτοκίνητα. Τις περισσότερες φορές, βέβαια, οι οδηγοί δεν προλαβαίνουν ν΄ αντιδράσουν, γιατί τα ζώα πετάγονται ξαφνικά και δεν είναι σπάνιες οι φορές, που έχουν υπάρξει και ανθρώπινα θύματα από τέτοιες συγκρούσεις. Αναπόφευκτα, τέτοια ατυχήματα είναι δύσκολο να εκλείψουν στη χώρα μας με την πληθώρα των αδέσποτων, την ανεπάρκεια της ελληνικής νομοθεσίας και θεσμών, και κυρίως, με την αδιαφορία μέχρι σκληρότητας, που δείχνει η ελληνική κοινωνία απέναντι στα δικαιώματα των ζώων.
Γιατί, πώς αλλιώς να εξηγήσω το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι ανεχόμαστε να βλέπουμε, έστω και φευγαλέα μέσα απ΄ το αυτοκίνητό μας, πολλές φορές μάλιστα και καθημερινά, ένα σκοτωμένο ζώο στην άσφαλτο και μοναδική μας αντίδραση είναι ένας ελιγμός για να το αποφύγουμε; Συχνά μάλιστα το θέαμα είναι αποκρουστικό, όταν το ζώο σαπίζει ή είναι ξεκοιλιασμένο και παραμορφωμένο από τη σύγκρουση, και βιαζόμαστε να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω του, ή γυρίζουμε αλλού το βλέμμα μας. Τα όποια συναισθήματά μας εξαντλούνται εκείνη τη στιγμή, από κει και πέρα τίποτα. Ούτε μια διαμαρτυρία, έστω μια κίνηση να ζητήσουμε από κάποιον υπεύθυνο, από μια αρμόδια υπηρεσία, να φροντίσει να το απομακρύνουν από κει. Ελπίζουμε πάντα πως κάποιος άλλος θα το κάνει, κάποια υπηρεσία θα το φροντίσει, όπως συνήθως κάνουμε, εκτός αν πρόκειται για προσωπικό μας, ατομικό συμφέρον!
Πώς να ερμηνεύσω το γεγονός ότι η τοπική αυτοδιοίκηση αδρανεί εγκληματικά και δεν μπαίνει στον κόπο ούτε να απομακρύνει τα νεκρά ζώα απ’ τους δρόμους, όταν μάλιστα δεν είναι και πολύ μακριά απ’ τα σπίτια των δημοτών της; Σκέφτηκαν ποτέ οι Δήμαρχοι και οι υπόλοιποι τοπικοί άρχοντες, ότι τέτοιες εικόνες στους δρόμους μας προσβάλουν τον πολιτισμό μας , βάζουν σε κίνδυνο την υγεία μας, και δεν τιμάνε τους ίδιους, που δε χάνουν την ευκαιρία να διατυμπανίζουν πόσο ενδιαφέρονται για τους δημότες τους και πόσο προσπαθούν να τους εξασφαλίσουν καλύτερη ποιότητα ζωής; Και ας μη βιαστούν να δικαιολογηθούν ότι δεν τους γίνονται ανάλογες καταγγελίες και υποδείξεις απ τους πολίτες, αφού όλοι τους μετακινούνται με αυτοκίνητο , περνάνε και βλέπουν και υποχρεούνται να έχουν ιδίαν αντίληψη για το θέμα.
Πώς να δικαιολογήσω την ολιγωρία της Νομαρχιακής αυτοδιοίκησης; Ο ίδιος ο κ. Νομάρχης, σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Υπάτης στο οποίο προήδρευε, όταν του τέθηκε το θέμα των νεκρών ζώων στους δρόμους μας, υποσχέθηκε πως θα έδινε τις κατάλληλες εντολές προς τους Δήμους να επιληφθούν του θέματος, αλλά, ή το ξέχασε ή οι Δήμοι τον αγνόησαν, αφού τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μπορεί να μην θεωρείται αναπτυξιακό έργο το καθάρισμα των δρόμων μας απ’ τα νεκρά ζώα, δίνει και δείχνει, όμως, το στίγμα μας, την ευαισθησία μας, τις αξίες μας. Και επειδή, όμως, τον κ. Νομάρχη τον ενδιαφέρει η εικόνα του νομού μας, δεν θα ένοιωθε πολύ ευχάριστα να βλέπει Γιαπωνέζους επισκέπτες, κατά τη διάρκεια του « Ράλλυ Ακρόπολις»,να φωτογραφίζουν το κουφάρι κάποιου διαλυμένου ασβού, λίγο πριν τη γέφυρα του Σταυρού τον Ιούνιο του 2004. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε και τα σχόλια που θα συνόδευαν τις εικόνες στην πατρίδα τους…
Πώς, τέλος, να εξηγήσω την αδράνεια αυτών που είναι επιφορτισμένοι με την προστασία της δημόσιας υγείας, γιατί υπάρχουν κάποιοι , κάποια υπηρεσία έχει αυτή την ευθύνη και θα πρέπει να τη ασκεί. Εκτός κι αν θεωρούν εντελώς ακίνδυνο για την υγεία μας να λιώνουν πτώματα ζώων πάνω στην άσφαλτο, ιδιαίτερα με τις υψηλές θερμοκρασίες της άνοιξης και του καλοκαιριού.
Αυτές οι εικόνες, τούτη η σκληρή αδιαφορία, πιστεύω πως δεν ταιριάζει στον πολιτισμό μας, στην ευαισθησία μας και την αξιοπρέπειά μας, αλλά και είναι ανάξιο, άδικο και για τα ίδια τα ζώα, ασέβεια προς τη ζωή, απ΄ ό,τι υλικό κι αν φτιάχτηκε.
Και επιτέλους, κάποτε θα πρέπει εμείς οι απλοί πολίτες να δραστηριοποιηθούμε, να ενημερώσουμε αρχικά και να απαιτήσουμε στη συνέχεια απ΄ την πολιτεία, την τοπική αυτοδιοίκηση, τις υπηρεσίες, να προσφέρουν έστω τα ελάχιστα, αφού, από καιρό πια, έχουμε πάψει να ελπίζουμε για τα μεγάλα…