Χθες Κυριακή σουρούπωσα στον κήπο με κάτι κλαδέματα. Μπήκα στο σπίτι εκνευρισμένος, αντί αυτό που περιμένεις να σου δώσει η κηπουρική. Αιτία η μάχη του Σκρα (συνήθιζα να γράφω για τις μάχες του Στάλινγκραντ, αλλά για ευνόητους λόγους το αποφεύγω τελευταία), που διεξάγονταν στην κοιλάδα του Σπερχειού. Μισή ώρα σχεδόν μετά τη δύση του ηλίου, έξι και τέταρτο ή 16:15, και αδειάζανε ακόμα τα κανόνια τους οι κυνηγοί βαρώντας τον οχτρό. Μάχη κανονική.
Διαβάζω «Το κυνήγι όλων των επιτρεπόμενων θηραμάτων, επιτρέπεται να ασκείται στο χρονικό διάστημα από μισή ώρα προ της ανατολής του Ηλίου μέχρι μισή ώρα μετά τη δύση του Ηλίου». Νομιμότατοι! οι χομπίστες και αθλητές του σπορ του κυνηγίου, βεβαίως. Η δύση του ηλίου ήταν χθες στις 16:50.
Μισή ώρα πριν την ανατολή του ηλίου είναι η ώρα που τα καημένα τα πουλιά βγαίνουν από τις φωλιές τους μουδιασμένα και δοκιμάζουν το πρώτο τους πέταγμα. Και μισή ώρα μετά την δύση, που είναι σούρουπο, σχεδόν νύχτα -και αναρωτιέσαι τι βλέπουν οι κανίβαλοι- είναι η ώρα που πετάνε να πάνε στις φωλιές τους κουρασμένα από τον ημερήσιο αγώνα της επιβίωσης.
Αλλά ο χάρος στήνει καρτέρι με τις 7βολες καραμπίνες, τις διόπτρες και τα φυσίγγια διασποράς, μην τυχόν και ξεφύγει κανένας οχτρός. Και τον ρωτάς: Θα ήθελες να ήσουνα στη θέση τους; Ποια λογική επιτρέπει αυτής της μορφής την δολοφονία; Αμάν πια…