Και αυτό το πρωινό ήταν χαλαρό. Αργά, με λίγες ασκήσεις και λίγο διάβασμα για να φορτώσει το μυαλό το λογισμικό του. Ήπια το χάπι της γαστρίτιδας -νηστικός- φάγαμε πρωινό τραγουδώντας, όπως συνήθως το πρωί, ασυνάρτητους στίχους τραγουδιών, έκανα έναν έλεγχο των εισερχομένων στον υπολογιστή και απάντησα στα απαραίτητα, ανέβασα τον συναισθηματικό μου κόσμο εκεί που πρέπει επικοινωνώντας γενικώς και ειδικά, πήγα τα οργανικά στον κάδο της κομποστοποίησης, είπα ένα «βαριέμαι» στη Βάσω -αντιγράφοντας την Ιωάννα- και βγήκα στον κήπο με το βιβλίο παραμάσχαλα.
Έφαγα 2-3 μανταρίνια από την μανταρινιά, μάζεψα τις παλιές μπάλες που παίζαμε με τον Λάμπρο, έβγαλα μερικές τσουκνίδες από τα παντζάρια και τα καρότα, κλάδεψα μια τριανταφυλλιά, τακτοποίησα το υπαίθριο «σαλόνι» κάτω από την κουμαριά και κάθισα ανοίγοντας το βιβλίο και ακούγοντας τον κόρακα, που περνούσε ψηλά κρώζοντας, τις καρακάξες, τις δεκοχτούρες και τα σπουργίτια ολόγυρα. Δέντρα, φυτά, λουλούδια, πουλιά, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΗ!
Κα το άνθος της κουμαριάς γεναριάτικα…