Αποστολή στον Καύκασο – Ανάβαση στο Elbrus(5642m)

Προσωπικά είχα αρκετές επιφυλάξεις, αλλά την τελευταία στιγμή δήλωσα τη συμμετοχή μου κάτω από την έμμεση πίεση του Δημήτρη, που τον ευχαριστώ γι’ αυτό, παρά το ότι ο ίδιος τελικά προτίμησε να μη συμμετέχει. Δεν μετάνιωσα που συμμετείχα. Επιμένω να λέω, ο καθένας πρέπει να παίρνει ό,τι είναι δυνατόν να πάρει από ένα βουνό, ένα ποτάμι, μια κοιλάδα, από την ίδια την ομάδα, πάντα με θετικό τρόπο, ζώντας με πάθος την κάθε στιγμή, γιατί οι στιγμές της ορειβασίας είναι έντονες και προσφέρονται γι’ αυτό

Και για την ιστορία οι συμμετέχοντες, με τα μικρά τους ονόματα:
Παναγιώτης Κοτρωνάρος, αρχηγός
Τάσος από Αθήνα
Βάγια από Αθήνα
Αίγλη από Αθήνα
Ανδρέας από Αθήνα
Ηλίας από Αθήνα
Aδωνις από Αθήνα
Χρίστος από Αθήνα
Σίσυ από Θεσσαλονίκη
Γιάννης από Θεσσαλονίκη
Κώστας από Θεσσαλονίκη
Ανδρέας από Πτολεμαίδα
Aρης από Βέροια
Γιώργος από Γιάννενα
Κώστας από Καστοριά
Θανάσης από Καβάλα
Γιάννης από Τρίκαλα
Κώστας και Γιάννης, τα δύο αδέρφια από Τρίπολη
Γιάννης από Τρίπολη
Χάρης από Ρόδο, ο γιατρός
Νίκος από Ακραίφνιο
Κώστας από Aγιο Κωνσταντίνο Λοκρίδας
Στέφανος από Λαμία
και επίσης, οι τρείς Ρώσοι οδηγοί, οι Αντρέι, Αλεξέι και Αλεξέι ο μικρός, και οι δύο Ρωσίδες μαγείρισσες, η Έλενα και η Λίνα

1η μέρα Πέμπτη, 14 Ιουλίου

Αναχώρηση από Αθήνα στις 2 το μεσημέρι με την AΕRΟFLOT, την Ρωσική αεροπορική εταιρεία, άφιξη στη Μόσχα στις 6 το απόγευμα, τοπική ώρα (έχουμε μία ώρα διαφορά). Μια ζεστή μέρα και για τη Μόσχα, με 23-25ο θερμοκρασία. Κάποια στιγμή ήρθε ένα ψιλόβροχο μέσα στη δίνη των καθυστερήσεων και της αναμονής του λεωφορείου, καθυστέρηση μιάμισης ώρας περίπου. Αναχωρήσαμε από το αεροδρόμιο για το ξενοδοχείο ΙZMAILOVO, στα βόρεια της Μόσχας.

Διασχίσαμε την πόλη με το 40% πράσινο, τα διατηρητέα της κτίρια, αλλά και τις τεράστιες πολυκατοικίες, παλιές και καινούργιες, πολλές απ’ αυτές τεράστια κουτιά, κατασκευές της σοβιετικής εποχής, σε μια όχι και τόσο αρμονική συνύπαρξη με τις τεράστιες διαφημίσεις, τα μικρά μαγαζιά αριστερά και δεξιά των δρόμων, τα “φρουτάκια” και τα ατέλειωτα πάρκα. Στο βάθος διακρίναμε τον Πύργο της Μόσχας, το Κρεμλίνο και την Κόκκινη Πλατεία, το Πανεπιστήμιο ΛΟΜΟΝΟΣΟΦ

Το ξενοδοχείο IZMAILOVO είναι ένα τεράστιο συγκρότημα δίπλα στο ποτάμι, με τέσσερα πολυόροφα κτίρια, που κατασκευάστηκε για να φιλοξενήσει τους αθλητές στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980. Ξενοδοχείο καθαρό, με φανερές τις επιδράσεις του χρόνου.

Το βραδινό φαγητό, οι πρώτες εντυπώσεις από την ρωσική κουζίνα: Σαλάτα ατομική, μπέικον με λαχανικά, μικρή μπριζόλα χοιρινή (για παιδιά), ένα μήλο, ένα γλυκό και νερό. Έξτρα μπύρα τιμή 90 ρούβλια (ένα ευρώ 32-34 ρούβλια)
Για το πρωινό μας έδωσαν ένα μικρό πακέτο, γιατί η αναχώρηση για το αεροδρόμιο θα ήταν πολύ νωρίς. Το νερό στο ξενοδοχείο 50 ρούβλια το 1,5 λίτρο, όσο περίπου και στην Ελλάδα

Το βράδυ μια βόλτα στην ευρύτερη περιοχή του ξενοδοχείου, στο πάρκο, με τις όμορφες ξύλινες κατασκευές, τα μπαράκια και τον εντυπωσιακό φωτισμό. Η παρέα χαρούμενη, κεφάτη, έδεσε ήδη από τις πρώτες αυτές ώρες, άγνωστοι οι περισσότεροι μεταξύ μας για πριν λίγο

2η μέρα, Παρασκευή 15 Ιουλίου

Σηκωθήκαμε στις 5, αναχώρηση στις 5.30 διασχίζοντας ξανά τη Μόσχα. Μετά από μια μικρή ταλαιπωρία, λόγω λάθους του οδηγού, που μας πήγε σε λάθος terminal, μπήκαμε στη διαδικασία των ελέγχων και φύγαμε στις 9.30 Εντυπωσιακή εικόνα από ψηλά τα δάση γύρω από τη Μόσχα, οι λίμνες, τα χωριά τετραγωνισμένα ανάμεσα στα δάση. Στο μυαλό μου ήρθαν οι εικόνες των κολχόζ και των σοβχόζ της σοβιετικής εποχής, που είχαμε επισκεφθεί το 1987, φιλοξενούμενοι τότε της ΠΡΑΒΝΤΑ, της εφημερίδας του ΚΚΣΕ

Μετά από τρεις ώρες πτήση φθάσαμε στο Mineralny Vody, μια μικρή πόλη στην παρακαυκάσια περιοχή, μισή ώρα περίπου με το λεωφορείο από την Pyatigorsk, την όμορφη λουτρόπολη της περιοχής της Σταυρούπολης, με τα πλούσια ιαματικά νερά για όλες τις ασθένειες. Την Pyatigorsk παλαιότερα επισκέπτονταν τουλάχιστον 5 εκατομμύρια τουρίστες το χρόνο απ’ όλη την Σοβιετική Ένωση, περισσότερο για λουτροθεραπεία. Ντόπιοι κάτοικοι θεωρούνται οι Μπαλκάριοι (Balkarian)

Το αεροδρόμιο, που βομβαρδίστηκε στον τελευταίο εμφύλιο, έχει σημάδια εγκατάλειψης. Μπήκαμε στην ουρά για τις βρώμικες τουαλέτες, γιατί το ελεύθερο κατούρημα τιμωρείται με πρόστιμο.

Συναντήσαμε έναν Ρωσοπόντιο ελληνικής καταγωγής, ο οποίος προσπάθησε να μας δώσει μια εικόνα της περιοχής. Πολλοί από τους Έλληνες βρίσκονται στην περιοχή πριν από το 1821 για να αποφύγουν την τουρκοκρατία. Aλλοι μετακινήθηκαν στην περιοχή της Γιάλτας και της Κριμαίας μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Ορισμένοι γύρισαν στην Ελλάδα εκεί κοντά στο ’40, ίσως κυνηγημένοι κι από το καθεστώς του Στάλιν και άλλοι σκόρπισαν γενικότερα στην ευρύτερη περιοχή της Σταυρούπολης αλλά και της Σιβηρίας, μέχρι το Καζακστάν και την Aλμα Aτα βρίσκει κανείς Ρωσοπόντιους ελληνικής καταγωγής. Οι περισσότεροι της νεώτερης γενιάς δεν μιλάνε πια ελληνικά, αν και υπάρχουν και ελληνικά σχολεία στην περιοχή, όπως στο Pyatigorsk, η οποία έχει περίπου 15.000 Έλληνες. Πολλοί από αυτούς μετά την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος και τις εμφύλιες αναταραχές προτίμησαν να έρθουν στην Ελλάδα. Σήμερα υπάρχουν περιθώρια για κάποιον να προκόψει, για παράδειγμα αγοράζοντας ένα κτίριο 50 χιλιάδες ρούβλια, την επόμενη μέρα έχει 500 χιλιάδες, πολλαπλασιάζοντας τα χρήματά του http://www.greeks.ru/gr/town.php

Μπήκαμε στο λεωφορείο και ακολουθήσαμε έναν επαρχιακό δρόμο, σαν την δική μας παλιά εθνική, ανάμεσα στα χωράφια, άλλα καλλιεργημένα και άλλα όχι. Αριστερά και δεξιά του δρόμου ακακίες σε σειρά με ασβεστωμένο τον κορμό, μάλλον από παλιά. Τεράστιες εκτάσεις με ηλίανθους, λίγα καλαμπόκια και σιτάρια. Από ζώα, μόνο αγελάδες, κι αυτές όσο πλησιάζαμε στην κοιλάδα την Baksan Valley και κατά μήκος της. Ο δρόμος συνέχιζε ανεβαίνοντας την κοιλάδα δίπλα στο αφρισμένο ποτάμι, που κατέβαζε από ψηλά. Μας θύμισε λίγο το Νεπάλ και την αντίστοιχη κοιλάδα. Περάσαμε δύο – τρία σημεία ελέγχου του στρατού, προληπτικός έλεγχος φαίνεται, επειδή η περιοχή γειτονεύει με την Γεωργία και την Τσετσενία…. Ο ουρανός σκοτείνιασε και ψηλά φαινόταν να βρέχει. Μικρότερες τώρα οι καλλιέργειες, ο κόσμος ελάχιστος. Εικόνες εγκατάλειψης

Φθάσαμε στο ξενοδοχείο Volfram, λίγο πιο πριν από το χωριό Terskol, σε υψόμετρο 2050 μέτρα, ένα παλιό 5όροφο ξενοδοχείο σοβιετικής κατασκευής και λογικής, με φθηνά υλικά και χωρίς γούστο, μαζικής παραγωγής δημόσιο κτίριο. Μέσα στα πεύκα και δίπλα στο ποτάμι, με αθλητικές εγκαταστάσεις. Έγινε κάποια ανακαίνιση, αλλά δεν διορθώθηκαν πολλά πράγματα.. Αυτό το διάστημα φιλοξενούσε παιδιά, μάλλον από αθλητικά σχολεία με ειδικό πρόγραμμα, σαν παιδική κατασκήνωση ή κοινωνικός τουρισμός

Λίγη ξεκούραση και μετά βραδινό φαγητό. Πρώτη επαφή με την κουζίνα της περιοχής: σαλάτα, μοσχαράκι με πουρέ, γλυκό (κάτι σαν τηγανίτα) σταφύλι, πάντα τσάι ή καφέ

Το βράδυ επισκεφθήκαμε με νυχτερινή πορεία μισής ώρας περίπου το χωριό, πολύ ωραία διαδρομή δίπλα στο ποτάμι και καταλήξαμε σε μια μικρή ταβέρνα για μπύρα και φαγητό

3η μέρα, Σάββατο, 16 Ιουλίου

Πρωινό στις 8.30: ψωμί, βούτυρο, κόκκινο χαβιάρι, αυγά ομελέτα, τσάι ή καφές Αναχώρηση στις 10 παρά τέταρτο για εγκλιματισμό στο βουνό απέναντι από το Elbrus. Σε 20’ είμαστε στη βάση του τελεφερίκ και ανεβήκαμε με καρεκλάκια στα 3050 μέτρα. Η πρώτη θέα της κοιλάδας και της γύρω περιοχής από ψηλά εντυπωσιακή, πλούσια βλάστηση με πεύκα από τη μια μεριά, από την άλλη αλπικό πράσινο τοπίο, ψηλότερα οι παγετώνες και τα χιόνια, το ποτάμι με τις ρεματιές παντού να κατεβάζουν θολά νερά από το λιώσιμο του χιονιού. Κάτω από τα πόδια μας η πλούσια χλωρίδα από χόρτα και λουλούδια, τοπίο ελληνικό

Στο τέρμα του τελεφερίκ σταματήσαμε και απολαύσαμε το Elbrus, που φαίνονταν απέναντί μας και δεξιά, συζητήσαμε το δρομολόγιο και τις κινήσεις προσαρμογής και εγκλιματισμού στο υψόμετρο. Συνεχίσαμε 400 μέτρα περίπου μέχρι τα 3461 μ. για εγκλιματισμό και μείναμε για αρκετή ώρα με φόντο το Elbrus

Κατεβήκαμε με το τελεφερίκ και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Στις 7 το βραδινό, αρκετά πλούσιο αυτή τη φορά: σαλάτα, κοτόπουλο, πατατόσουπα, πουρέ με κρέας κατσαρόλας, ακτινίδιο, τσάι ή καφές. Συζητήσαμε το πρόγραμμα της επόμενης μέρας και μετά «ύπνο κατά βούληση». Ορισμένοι προτίμησαν το χωριό για διασκέδαση και χορό, τρώγοντας και τη σχετική βροχή στην επιστροφή

Το χωριό Treskol είναι σε μια όμορφη περιοχή. Φαίνεται ότι έχει τουριστικό παρελθόν και ότι πέρασε την κρίση από τα γεγονότα της ευρύτερης περιοχής κι από την πτώση του συστήματος και τις γενικότερες αλλαγές. Έχει ένα – δυο μεγάλα ξενοδοχεία, παλιά, σοβιετικού τύπου, και ορισμένα καινούργια δυτικού τύπου. Υπάρχει και κάποια εικόνα νέων κατασκευών, ιδίως ξύλινων μικρών καταλυμάτων κατά μήκος του ποταμιού. Απουσιάζουν γενικώς, ή δεν φαίνονται, οι δημόσιες ή δημοτικές υπηρεσίες και γενικά η διοίκηση και ο έλεγχος

Το νερό δεν πίνεται, λόγω της παλαιότητας του δικτύου, όπως μας είπαν. Πίνουμε εμφιαλωμένο, αλλού 20 ρούβλια το μισό λίτρο, αλλού 15, αλλού και 30. Κυκλοφορεί πολύ το μεταλλικό νερό με γκαζ, γιατί υπάρχουν πολλές πηγές στην ευρύτερη περιοχή

4η μέρα, Κυριακή, 17 Ιουλίου

Από το μεσημέρι του Σαββάτου οι πρώτοι κεραυνοί μας έφεραν στην πραγματικότητα του απρόβλεπτου του βουνού. Πάντα λέμε η κακοκαιρία δεν είναι για μας. Να όμως που όλη τη νύχτα έβρεχε και οι κεραυνοί συνέχιζαν και το πρωί. Ξυπνήσαμε με μαύρη ψυχή. Πώς να ξεκινήσεις βρέχοντας; Τελικά φύγαμε κατά τις 10 με δύο μικρά λεωφορεία για τη βάση του τελεφερίκ, αμέσως μετά το χωριό μέσα στη ρεματιά, κάτω από το Elbrus. Δυστυχώς επειδή ήταν Κυριακή, είχε πολύ κόσμο. Ρώσοι που έρχονται στο βουνό, παρά την κακοκαιρία, σαν εκδρομή ή για σκι. Κάναμε μιάμιση ώρα για να μπούμε στο τελεφερίκ. Αγωνία να μη βραχούν τα σακίδιά μας και οι υπνόσακοι. Αλλάξαμε δύο φορές τελεφερίκ με βαγονέτο και την τρίτη ανεβήκαμε σε καρεκλάκια αγκαλιάζοντας τα σακίδια να τα προστατέψουμε από τη χιονοθύελα

Φθάσαμε στα Barrels, στα 3750 μέτρα. Τα Barrels είναι ειδικά μεγάλα βαρέλια μεταλλικά, για διαμονή. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, σ’ αυτά έπρεπε να φιλοξενηθούμε κι εμείς, αλλά οι Ρώσοι οδηγοί μας είπαν ότι δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν τελικά διαμονή σ’ αυτά, αλλά εξασφάλισαν το Priyut Hut, στα 4040 μέτρα, που θεωρήθηκε καλύτερη λύση, πιο ψηλά στο βουνό και κλεισμένο αποκλειστικά για μας. Το πρόγραμμα έτσι τροποποιήθηκε ελαφρώς με το Priyut Hut και την κατάβασή μας την τρίτη μέρα ξανά στο ξενοδοχείο Volfram, στο χωριό, στα 2050 μ για ξεκούραση και οικονομία δυνάμεων
Δίπλα στα Barrels είναι το Μνημείο των μαχών μεταξύ του Κόκκινου Στρατού και των Γερμανών Ναζί, που έγιναν το 1943. Όπως μας είπε ο Αλεξέι, ο Ρώσος οδηγός μας, οι Γερμανοί είχαν σηκώσει τις σημαίες τους στις κορυφές του Elbrus. Ο Κόκκινος Στρατός έδωσε σκληρές μάχες με πολυβόλα και άλλα βαριά όπλα και κατάφερε να τους διώξει με πολλές απώλειες και από τις δύο πλευρές. Ακόμα και σήμερα βρίσκει κανείς στην περιοχή σπασμένα όπλα και πολυβόλα,

Φορτώσαμε στο ratrack τα νερά και ό,τι χοντρό είχαμε, (υπνόσακους, κραμπόν) και ξεκινήσαμε για το καταφύγιο Priyut μέσα στη χιονοθύελα και την ομίχλη. Ήταν μια εφιαλτική πορεία, πολύ αργή για την καλύτερη προσαρμογή, με πολύ κρύο και κεραυνούς. Ούτε τα κινητά σκέφθηκε κανείς να κλείσει. Όταν στα τέλος το σχολιάσαμε, η απάντηση ήταν «έχει τόσα παλιοσίδερα το βουνό, σε μας θα έρθουν οι κεραυνοί;». Πεσμένη ψυχολογία γενικά από την υποδοχή που μας επεφύλαξε το βουνό. Ήταν μια καλή προειδοποίηση….

Φθάσαμε στο Priyut Hut κατά τις 4 το απόγευμα. Το καταφύγιο συμπαθητικό με αρκετά κρεβάτια σε 4-5 δωμάτια των 5 ατόμων, σαλόνι και κουζίνα. Τουαλέτες ξύλινες έξω, πάνω από τον γκρεμό…με τα κοράκια να πηγαινοέρχονται. Λίγο πάνω το καμένο παλιό καταφύγιο Priyut II που κάηκε το 1998, τώρα ένας σκελετός από τσιμέντο

Φαγητό και ξεκούραση και ξανά φαγητό στις 8.30, ήταν το υπόλοιπο της μέρας. Μαζί μας στο καταφύγιο και ειδικά για μας υπήρχαν δύο μαγείρισσες, η Έλενα και η Λίνα, δύο εξαιρετικές πρόσχαρες κυρίες, που έκαναν τα πιο νόστιμα φαγητά, που θα μπορούσε να έχει κανείς σ’ αυτές τις συνθήκες. Βοηθούσε και ο Σάσα, ο καταφυγιάρχης

Έγινε ειδική αναφορά από τον αρχηγό για την Οξεία Νόσο του Βουνού. Τα βασικά συμπτώματα είναι ανορεξία, έντονος πονοκέφαλος, αϋπνία και ζαλάδες. Από ανορεξία δεν είχε κανείς, άρα η ομάδα είχε πολύ καλή προσαρμογή… Έπρεπε όμως να πίνουμε συνέχεια νερό, γιατί βοηθάει στον εγκλιματισμό. Αποτέλεσμα, τουλάχιστον 15 φορές τη μέρα για κατούρημα, αφού καταναλώναμε 4-5 λίτρα νερό ο καθένας

5η μέρα, Δευτέρα, 18 Ιουλίου

Πρωινό στις 8.30. Μέρα αρκετά καλή, δεν θύμιζε σε τίποτα την προηγούμενη. Αναχώρηση στις 10 για τα Pastukhov Rocks, μια θέση – προορισμό για εγκλιματισμό στα 4750 μέτρα, με πλήρη εξοπλισμό, κραμπόν γκέτες και μπατόν. Ο ήλιος ήταν έντονος. Το χιόνι παγωμένο, ελαφρώς ανακατεμένο από τα ratrack. Η εντολή από τον αρχηγό είναι: αργό βήμα, με ρυθμό στην αναπνοή, χωρίς βιασύνη, να μείνουμε όσο γίνεται περισσότερο ώρα στο υψόμετρο για καλύτερο εγκλιματισμό. Ορισμένοι από μας, παρασυρμένοι και από τον αέρα και τον έντονο ήλιο, προηγηθήκαμε με τους Ρώσους και φθάσαμε σε 2 ώρες περίπου στα Pastukhov Rocks, μείναμε σχετικά λίγο, λόγω του αέρα, και επιστρέψαμε στο καταφύγιο. Η υπόλοιπη ομάδα με τον Παναγιώτη πέρασε τα Pastukhov με αργό ρυθμό και συνέχισε μέχρι τα 4850 μέτρα περίπου, μένοντας στο υψόμετρο μέχρι τις 7 το απόγευμα. Ορισμένοι είχαν ήδη τα πρώτα συμπτώματα του υψομέτρου με πονοκεφάλους κει εμετούς, φυσιολογικές αντιδράσεις θα έλεγε κανείς. Γενικά η διαπίστωση του αρχηγού το βράδυ ήταν ότι η ομάδα έχει καλή προσαρμογή, όλα πάνε καλά, και ότι πλέον είναι θέμα καιρού για την ανάβαση στην κορυφή

Το βράδυ στη συνέλευση της ομάδας – γίνονταν τακτικά τέτοιες συνελεύσεις – αποφασίσαμε να συνεχιστεί το πρόγραμμα κατεβαίνοντας την επόμενη μέρα στο ξενοδοχείο στα 2050μ, αν όμως κάποιος ήθελε να μείνει στο Priyut για καλύτερο εγκλιματισμό, μπορούσε να μείνει, τη στιγμή που εξασφαλίζεται φαγητό και εξυπηρέτηση.

Ακόμα για την ανάβαση στην κορυφή αποφασίσαμε, αν κάποιοι θέλουν μπορούν να πάρουν το ratrack μέχρι τα Pastoukhov για να γλυτώσουν τα 700 περίπου μέτρα, σχεδόν 2 ώρες ανάβαση, και να συνεχίσουν για την κορυφή από κει και πάνω. Νωρίτερα θα ξεκινήσουν όσοι θέλουν να πάνε από το καταφύγιο, από τα 4040 μέτρα

6η μέρα, Τρίτη, 19 Ιουλίου

Πρωινό στις 8.30 και αναχώρηση για το χωριό και το ξενοδοχείο. Στο καταφύγιο έμειναν έξι, οι Ανδρέας, Ανδρέας, Αίγλη, Τάσος, Χρίστος και Κώστας
Ανετο κατέβασμα, ξεκούραση, μπάνιο, φαγητό. Καιρός σχετικά καλός. Το βράδυ φαγητό έξω στην ταβέρνα με σουβλάκι πρόβειο, πατάτες, σαλάτα, ωραία τραγούδια και τοπικούς χορούς
Ψωνίσαμε ό,τι ελλείψεις είχε ο καθένας σε ορειβατικά. Μια σαλοπέτα 7018 ρούβλια (=219 ευρώ), ένα θερμός 630 ρούβλια (=20 ευρώ)
Το βράδυ ο καιρός άρχισε να χαλάει και φάνηκαν οι πιθανότητες για βροχή

7η μέρα, Τετάρτη, 20 Ιουλίου

Πρωινό στις 7.30, αναχώρηση στις 8.30 με το μικρό λεωφορείο για τη βάση του τελεφερίκ. Μέρα τελικά καλή, ανέβασμα μέχρι τα Barrels και από κει στο καταφύγιο Priyut. Όλες οι συζητήσεις είναι για τον καιρό και για την ανάβαση της επόμενης μέρας. Βρήκαμε τους άλλους έξι στο καταφύγιο σε πολύ καλή κατάσταση.

Το βράδυ μετά το φαγητό στη συνηθισμένη συνέλευση έγινε συζήτηση για τις λεπτομέρειες της ανάβασης. Τελικά αποφασίστηκαν τα δύο γκρούπ. Το πρώτο με τους 7 (επικεφαλής τον Παναγιώτη και τους Αίγλη, Τάσος, Χρίστος, Γιάννης, Γιώργος και Στέφανος) θα φύγει στις 2.30 το πρωί, άρα εγερτήριο στις 1 για ντύσιμο, φαγητό κλπ και το δεύτερο με τους υπόλοιπους θα ανέβουν στο ratrack κατά τις 4 το πρωί για το Pastoukhov με επικεφαλής τος 3 Ρώσους οδηγούς και να συναντηθούμε στη διαδρομή. Πήραμε από την Ελλάδα τηλεφωνικά τον καιρό (από το internet). Έδινε ηλιοφάνεια με λίγο αέρα, ο οποίος θα ανέβαινε σταδιακά, και χαμηλές θερμοκρασίες
Ψυχολογία αρκετά καλή, φούσκωμα με κίνδυνο διάρροιας, δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου…

8η μέρα, Πέμπτη, 21 Ιουλίου, ημέρα ανάβασης

Σηκωθήκαμε στις 1 το πρωί, ντύσιμο (άρβυλα ή πλαστικές μπότες, ό,τι είχε ο καθένας, κάλτσες ψιλές ορειβατικές από μέσα και κάλτσες expedition χοντρές απέξω, θερμοεσώρουχο παντελόνι, παντελόνι φλις και σαλοπέτα (τρία παντελόνια!), θερμοεσώρουχο μπλουζάκι, φλίς και αντιανεμικό από πάνω, σκούφος και μπαλακλάβα στο κεφάλι, γάντια διπλά με ψιλά φλις από μέσα και γάντια Cor-tex απέξω (σε τέτοιες συνθήκες συνιστάται γάντι χούφτα για να μπορούν να ζεσταίνονται καλύτερα τα δάχτυλα), κραμπόν, γκέτες, μπατόν, πιολέ, θερμός και παγούρι με ζεστό τσάι, το σακίδιο με τις φωτογραφικές μηχανές, πρόχειρο φαγητό, αλλαξιά ρούχα

Φάγαμε μακαρόνια με τυρί και ήπιαμε το τσάι. Γεμίσαμε το θερμός με τσάι και το παγούρι, πήραμε για φαγητό ότι ήθελε ο καθένας από το μπουφέ (σοκολάτες, ψωμί και τυρί, ξηρούς καρπούς, μπισκότα) και ξεκινήσαμε στις 3 παρά τέταρτο με το φακό, αν και είχε λίγο φεγγάρι και το χιόνι έδινε φως. Καιρός πολύ καλός, θερμοκρασία περίπου -8 με λίγο αεράκι. Είπαμε το σύνθημα “Brus, brus όλοι στο Elbrus” και φύγαμε με πρώτο τον Παναγιώτη, που κανόνιζε τις στάσεις και το ρυθμό της ανάβασης. Ένα αρκετά γρήγορο ανέβασμα, δύσκολο, σε παγωμένο χιόνι, με ελάχιστες τραβέρσες και γρήγορο ρυθμό με τις ανάσες να παίρνουν φωτιά. Η μέγιστη κλήση 45% περίπου

Aρχισε να μου βγαίνει το ένα κραμπόν, γιατί χαλάρωσε ο ιμάντας. Το χτυπούσα διαρκώς με το μπατόν για να επανέρχεται. Πού να σταματήσεις, αλλά και να σταματήσεις, πού να βγάλεις γάντια σε τέτοιο κρύο…. Υπομονή.

Περάσαμε τα Pastoukhov σε 1.30 ώρα. Αφήναμε την μια ομάδα μετά την άλλη στο πλάι και διαρκώς κοιτάζαμε να δούμε το ratrack με τους υπόλοιπους τους δικούς μας. Περίπου στα 5000 μέτρα αρχίζει η τραβέρσα με μικρή κλήση αριστερή, ένα από τα δύσκολα κομμάτια της διαδρομής, γιατί είσαι ελαφρώς εκτεθειμένος. Στο τέλος της τραβέρσας και στα 5300 περίπου είναι το διάσελο, ανάμεσα στις δύο κορυφές, που φθάσαμε σε 4 ώρες περίπου. Ήδη από την αρχή της τραβέρσας ο Γιώργος είχε φύγει μπροστά, γιατί κρύωναν τα δάχτυλά του. Μέχρι το διάσελο ήμασταν όλοι μαζί. Σταματήσαμε για λίγο στον ήλιο και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε διαγώνια την μεγάλη πλαγιά πάνω από το διάσελο παίρνοντας το δρόμο για την κορυφή, πάντα με τα κραμπόν και τα μπατόν. Δεν χρειάστηκε το πιολέ. Στο τέλος της διαγώνιας ανάβασης είχε μια αριστερή κάθετη τραβέρσα σαν σκαλοπάτια, το δεύτερο δύσκολο σημείο της πορείας, όπως μας τόνισε και ο Αντρέι, ο Ρώσος οδηγός. Κι εδώ είσαι εκτεθειμένος κάτω, αρκετά. Αμέσως μετά διακρίναμε την κορυφή στο τέλος ενός οροπεδίου

Τα χέρια και η μύτη παγωμένα, με κίνδυνο κρυοπαγήματος. Προσπαθούσα να τα κουνάω συνεχώς και να τρίβω τη μύτη μου για να ζεσταίνονται. Η δυσκολία της αναπνοής και η κούραση του υψομέτρου υποχρέωνε για πιο πολλές στάσεις

Πρώτος ανέβηκε ο Γιώργος από τα Γιάννενα σε 5.30 ώρες και ακολούθησαν οι άλλοι, χρόνος πολύ καλός, γιατί συνήθως δίνουν 8 με 10 ώρες ανάβαση, ανάλογα βέβαια με τις καιρικές συνθήκες. Μην ξεχνάμε ότι είναι 1600 μέτρα υψομετρική διαφορά σε συνθήκες ψηλού βουνού.

Στην κορυφή είχε αρκετό αέρα και κρύο, που δύσκολα άφηνε να χαρεί, όσο θα ήθελε κανένας, την εικόνα του Καύκασου με τις ατέλειωτες κορυφές, οι περισσότερες πάνω από 4000 μέτρα, με χιόνια και παγετώνες. Τα συναισθήματα χαράς και ικανοποίησης για όλους προσπαθήσαμε να τα αποτυπώσουμε στις ελάχιστες φωτογραφίες.

Χωρίς πολλή καθυστέρηση άρχισε η επιστροφή με ελεύθερη κατάβαση. Η κατάβαση είναι αρκετά εύκολη γιατί τα κραμπόν και τα μπατόν πιάνουν καλά στο παγωμένο χιόνι και νοιώθεις ασφάλεια

Στο διάσελο συναντήσαμε και την άλλη ομάδα με διάθεση κορυφής σε όλους, εκτός κάποιων ελάχιστων, που είχαν τα προβλήματα της ζαλάδας, του εμετού και το πονοκεφάλου. Τελικά κατέβηκα στο καταφύγιο του Priyut στις 11 παρά 10, δηλαδή σε 8 ώρες συνολική πορεία
Από όλους μας, τους 24, ανέβηκαν στην κορυφή οι 18, ένας πολύ καλός αριθμός. Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους και ιδιαίτερα στον αρχηγό και στους 3 Ρώσους οδηγούς μας. Το βράδυ στο καταφύγιο είχε τούρτα για την επιτυχία της ομάδας, από τις δύο μαγείρισσές μας

9η μέρα, Παρασκευή, 22 Ιουλίου

Ημέρα αναχώρησης. Πήραμε το πρωινό, ετοιμάσαμε τα σακίδιά μας και βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες και επιστροφή στο χωριό και στο ξενοδοχείο. Το απόγευμα βόλτα στο χωριό για σουβενίρ και καφέ και το βράδυ φαγητό όλοι στην ταβέρνα με μπόλικα φαγητά, ποτά, χορό, μαζί με τους οδηγούς και της μαγείρισσές μας, την Έλενα και την Λίνα

10η μέρα, Σάββατο, 23 Ιουλίου

Ξύπνημα και πρωινό στις 7, πρωινό για αθλητές: κάτι σαν κουρκουτό με γιαούρτι, μπιφτέκι με ρύζι, κασέρι και ψωμί, τσάι ή καφές Αναχώρηση στις 8.30 με το λεωφορείο. Φθάσαμε στο Pyatigorsk κατά τις 12 το μεσημέρι, πόλη τουριστική με ιαματικό τουρισμό. Μείναμε στο ξενοδοχείο INTOURIST, που παλιά ανήκε στην INTOURIST, στον εθνικό φορέα τουρισμού της Σοβιετικής Ένωσης. Κάτι σαν τα ΞΕΝΙΑ τα δικά μας.

Αμέσως μετά τη λίγη ξεκούραση πήγαμε για φαγητό στην ταβέρνα ESPLANADA, όπου είχαμε ένα πλούσιο γεύμα με μπριζόλα, κοντοσούβλι, ρολό κοτόπουλο και όλες τις εκδοχές της πατάτας (τηγανιτές, ψητές, σαλάτα). Συναντήσαμε Ρωσοπόντιους ελληνικής καταγωγής σερβιτόρους και συζητήσαμε μαζί τους. Μετά το φαγητό συνεχίσαμε να γνωρίσουμε την πόλη με τα πόδια. Περπατήσαμε την οδό Λένιν ανάμεσα στο απέραντο πάρκο με λουλούδια και δέντρα, συναντήσαμε το τεράστιο άγαλμα του Λένιν, από τα ελάχιστα που συναντά κανείς σε όλη τη Ρωσία, πήραμε το τελεφερίκ και ανεβήκαμε στο λόφο, πάνω από την πόλη. Το εισιτήριο του τελεφερίκ 50 ρούβλια. Το όνομα της πόλης είναι: πέντε λόφοι, γιατί έχει περιμετρικά πέντε λόφους μέσα στην τεράστια πεδινή περιοχή, που είναι κτισμένη. Αριστερά και δεξιά του δρόμου όμορφα κτίρια διατηρητέα, που στεγάζουν δημόσιες υπηρεσίες, δικαστήρια, νοσοκομεία. Χαρήκαμε την ώρα των γάμων τα νεαρά ζευγάρια, που έρχονταν να καταθέσουν τα λουλούδια τους στο μνημείο, όπου έκαιγε διαρκώς μια φλόγα. Η φλόγα που ζεσταίνει τις καρδιές των νεόνυμφων;

Επιστρέφοντας περάσαμε και ήπιαμε ζεστό ιαματικό νερό από την πηγή και κατεβήκαμε απολαμβάνοντας το πράσινο της πόλης. Βράδυ ελεύθερο για παγωτό, μπύρα και ναργιλέ για τους μερακλήδες στον κεντρικό δρόμο, με το τραμ και τις ατέλειωτες καφετέριες, τα καζίνα και τα «φρουτάκια». Τα φρούτα του συστήματος για εύκολο κέρδος, του καπιταλισμού. Οι νέοι βόλτα στην αγορά, όμορφες κοπέλες καλά ντυμένες, ελαφρώς κιτς. Διέκρινες ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο, όχι ζητιανιά και χωρίς αίσθημα ανασφάλειας

11η μέρα, Κυριακή 24 Ιουλίου

Τα μακρινά ταξίδια έχουν την ταλαιπωρία των αεροδρομίων, των λεωφορείων, των ξενοδοχείων. Φύγαμε από το Pyatigorsk με το λεωφορείο για το Mineralny Vody, όπου υποστήκαμε τους απανωτούς ελέγχους του αεροδρομίου και φθάσαμε στη Μόσχα στις 3 και τέταρτο το απόγευμα και με το λεωφορείο ξανά στο ξενοδοχείο IZMAILOVO. Φαγητό στα γρήγορα και με το ΜΕΤΡΟ κατεβήκαμε στο κέντρο της Μόσχας. Δεν άλλαξε πολύ από το 1987 που την είχα επισκεφθεί. Τι να λλάξει άλλωστε, τα κτίρια και οι πλατείες; Παρά τις τεράστιες πολιτικές αλλαγές και τις ανατροπές, τα κτίρια παραμένουν, οι πλατείες παραμένουν, το Κρεμλίνο, το Μαυσωλείο του Λένιν (λείπει το ατέλειωτο ανθρωπομάνι να αποτίσει φόρο τιμής στον μεγάλο ηγέτη της Σοβιετικής Επανάστασης), η Κόκκινη Πλατεία, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Βασιλείου, το ποτάμια και οι γέφυρες, τα μουσεία. Πολύ όμορφος ο χώρος πίσω από το Κρεμλίνο, που έγιναν οι εκδηλώσεις για τα 60 χρόνια από τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου

Μια πόλη ζωηρή, ανοιχτή, καθαρή, με πολύ πράσινο και λουλούδια παντού, χρώματα κόκκινο, ανοιχτό μπλε, πράσινο, γούστο, ομορφιά, πολλές εκκλησίες διατηρημένες θαυμάσια, όμορφα κορίτσια, πολλά ζευγάρια στους δρόμους, ευχάριστη αίσθηση, χωρίς την αίσθηση της ανασφάλειας, παρά τα όσα λέγονται. Το ΜΕΤΡΟ ένα μουσείο, με χάρτες παντού για τους σταθμούς, με τις 11 γραμμές του, πολύ εύκολα να προσανατολιστείς. Απολαύσαμε στο τέλος και την μπύρα δίπλα στα τρεχούμενα νερά και τις ατέλειωτες μπυραρίες με όλες τις μπύρες του κόσμου, εκεί και τα MAC DONALDS

12η μέρα, Δευτέρα 25 Ιουλίου

Κουραστήκαμε, καιρός για επιστροφή στην πατρίδα. Η ταλαιπωρία του αεροδρομίου στη Μόσχα δεν ξεχνιέται εύκολα. Εδώ η ταλαιπωρία είχε να κάνει με το υπέρβαρο των αποσκευών. Όλοι είχαμε πάνω από 20 κιλά, γιατί κουβαλούσαμε τα σίδερα, κραμπόν και πιολέ, υπνόσακους και διπλές μπότες. Αναγκαστήκαμε να φορέσουμε μέσα σε πλήρη καύσωνα όλη μας την ορειβατική στολή. Ευτυχώς δεν φορέσαμε τα κραμπόν να χαλάσουμε το μάρμαρο του αεροδρομίου…

Ας είναι αυτές οι γραμμές ένας χώρος ηλεκτρονικής συνάντησης της όμορφης ομάδας μας σε ανάμνηση της επιτυχημένης αποστολής και της ανάβασης στο Elbrus του BASE CAMP και του Παναγιώτη Κοτρωνάρου. Παιδιά, καλά να είστε και να βρεθούμε σύντομα σε άλλες αναβάσεις, με «αφιλόκερδο πάθος»… Συγχωρέστε την υποκειμενικότητα της γραφής, μπορείτε να διορθώσετε ή να γράψετε τις δικές σας απόψεις συμπληρώνοντας ό,τι εγώ δεν αποτύπωσα σωστά ή ξέχασα να γράψω. Το κείμενο είναι ανοιχτό…. δεν πρόκειται να κλείσει, γιατί η συνέλευση δεν τελείωσε

Στέφανος Σταμέλλος
http://www.e-ecology.gr

ορισμένες σελίδες για το Elbrus
http://www.utsidan.se/ddb/expeditioner/artiklar/545.htm
http://www.ecoexpeditions.no/tripreports/elbrus.htm
http://7summits.com/elbrus/elbrus.php
http://www.go-elbrus.com/en/photo.html