Το Χαλίκι είναι το βορειότερο χωριό της διευρυμένης Κοινότητας Ασπροποτάμου του Νομού Τρικάλων. Μπορεί κανείς να πάει από την Καλαμπάκα, στρίβοντας αμέσως μετά τη γέφυρα Μπουργκάνη αριστερά. Περνάμε την Καστανιά, Αμάραντος και μέσα από το πανέμορφο δάσος με έλατα, πεύκα και οξιές φθάνουμε στα Τρία Ποτάμια. Είναι σε απόσταση 16 χιλ από τα Τρία Ποτάμια, 64 από τη Γέφυρα Μπουργκάνη, 38 περίπου από την Καστανιά
Η άλλη πρόσβαση είναι από Πύλη, Ελάτη, Περτούλι, Νεραιδοχώρι, Πύρρα κλπ καινούργιος καλός δρόμος, που οδηγεί στα Τρία Ποτάμια επίσης, και από κει στο Χαλίκι
Έχει μια όμορφη ησυχία αυτή την εποχή, ενώ αρχίζουν να φθάνουν σιγά – σιγά οι βοσκοί με τα ζώα τους για τη θερινή τους διαβίωση. Το χειμώνα είναι εντελώς άδειο, εκτός από τον φύλακα
Έχει υψόμετρο 1160 μέτρα και είναι ανάμεσα σε δύο ρέματα, που ενώνονται στο τέρμα του χωριού. Έχει πολλά νερά, πολλές πέτρινες βρύσες και δρόμους πλακόστρωτους. Ίσως δεν είμαι ο κατάλληλος να γράψω για τις εκκλησίες, όμως έχει δύο παλιές εκκλησίες του 18ου αιώνα
Βορειοανατολικά του χωριού είναι οι πηγές του Αχελώου, από όπου περνούσε ο δρόμος, καλντερίμι, που παλιότερα πήγαιναν οι άνθρωποι με τα ζώα τους στην Καλαμπάκα και τα Τρίκαλα, περνώντας πίσω από το Μοράβα
Μπορεί κανείς να πάει στο Χαλίκι κι από το Μέτσοβο, από το Ανήλιο με χωματόδρομο, μία ώρα περίπου, γύρω στα 30 χιλιόμετρα (21 χιλ από το Ανήλιο)
Η περιοχή φιλοξενεί πολλά πρόβατα τους θερινούς μήνες, μεγάλα κοπάδια που ξεχειμωνιάζουν στα χωριά της Θεσσαλίας και του Δομοκού.
Διαθέτει μια όμορφη πέτρινη πλατεία με φιλόξενα μαγαζιά, βρύση, δύο μεγάλα πλατάνια και μια καρυδιά. Υπάρχουν επίσης δύο καλοδιατηρημένα πέτρινα τοξωτά γεφύρια στα δύο ρέματα του χωριού.
Είχαμε συνεννοηθεί να ανεβούμε στο Περιστέρι από το Χαλίκι μια ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Λαμίας (συνεργασία με το e-ecology…) Φθάσαμε το απόγευμα του Σαββάτου και κάναμε μια γρήγορη ανάβαση στον Κούκο, τον απότομο λόφο απέναντι από το χωριό (2 ώρες ανέβασμα – κατέβασμα, μέχρι τον πρώτο λαιμό, γιατί από κει και πάνω δυσκόλευε αρκετά η κατάσταση). Ήταν ένα πρώτο γύμνασμα για την επόμενη μέρα…
Κατασκηνώσαμε κοντά στην είσοδο του χωριού, στο γήπεδο του μπάσκετ, κοντά στη βρύση και δίπλα στο ρέμα. Για όποιον θέλει άνετη διανυκτέρευση, υπάρχει ένα μικρό ξενοδοχείο.
Την Κυριακή ξυπνήσαμε χαράματα και στις 6 και 15 φύγαμε με το Δημήτρη, οι δυο μας, για την κορυφή Περιστέρι ή Τσουκαρέλα, ενώ οι υπόλοιποι ανέβηκαν με τα αυτοκίνητα μέχρι την Ντιβερλίγκα, ένα όμορφο οροπέδιο στα 1900 μ περίπου. Υπήρχε πράγματι μια σύγχυση για τις ώρες. Αλλοι έλεγαν 6 ώρες ανέβασμα και 3 κατέβασμα, στο χωριό μας είπαν για 4 ώρες ανέβασμα.
Φορτσάραμε λίγο στην αρχή, θα έλεγα με το γνωστό σε μας ορειβατικό ρυθμό, ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο. Ο δρόμος δύσκολος αρκετά για μικρά ΙΧ, παρά την πρόσφατη βελτίωση.
Σε 1 ώρα και 15’ φθάσαμε στα πρώτα ξέφωτα όπου χρειάστηκε να συμβουλευτούμε το χάρτη για την συνέχεια.. Από το σημείο αυτό, αριστερά είχαμε διασταύρωση που φεύγει για Καλαρύτες. Εμείς συνεχίσαμε, αφήνοντας πια τον αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση βόρεια και σχεδόν κάθετα. Περάσαμε δυο φορές τον αυτοκινητόδρομο και τις πρώτες στάνες, για να φθάσουμε σε 2 ώρες περίπου στα ριζά του πρώτου βράχου, όπου είχαν σταματήσει τα δύο αυτοκίνητα από τα τρία. Με κατεύθυνση βορειοδυτικά βρήκαμε τα πρώτα πολύ αραιά κόκκινα σημάδια (βέλη), τα οποία και ακολουθήσαμε ανεβαίνοντας μέσα από καλό μονοπάτι Σε 3 ώρες περίπου (συνολικά) φθάσαμε στο οροπέδιο της Ντιβερλίγκας, όπου υπάρχει πέτρινη στάνη. Μέχρι τη Ντιβερλίγκα ανεβαίνουν αυτοκίνητα. Απέναντι από τη στάνη κατεβαίνει το ρέμα που μαζεύει τα νερά από τα χιόνια, τα οποία λειώνουν ακόμα, δημιουργώντας πανέμορφους καταρράκτες με πολλά και εντυπωσιακά λουλούδια αυτή την εποχή. Σ΄ όλο το οροπέδιο παρατηρήσαμε πολλές μικρές ακρίδες, που μας προβλημάτισαν.
Από τη στάνη συνεχίζουμε αριστερά, δίπλα από το ρέμα με τους καταρράκτες, ανεβαίνουμε στο επόμενο οροπέδιο, όπου πια η ομορφιά των λουλουδιών μας καθήλωσε κάνοντας πολλές φωτογραφίες χωρίς να μπορούμε να αφήσουμε τα μάτια μας από τα επόμενα και τα επόμενα λουλούδια και φυτά, που βλασταίνουν δίπλα στα ρυάκια και τις μικρές λίμνες. Ήταν κάτι το καταπληκτικό. Απέναντί μας φάνταζε η κορυφή κι αφού είδαμε τους προηγούμενους από μας να ανεβαίνουν, ησυχάσαμε καταλαβαίνοντας πια ότι είμαστε σχετικά κοντά.
Με μια ανάσα βγήκαμε στον αυχένα και από κει ολόραχα στην κόψη βγήκαμε στην κορυφή του Περιστεριού (Τσουκαρέλα) σε 3 ώρες και 30’, παρά τις καθυστερήσεις για να διαβάσουμε το χάρτη ή να φωτογραφίσουμε.
Από την κορυφή βλέπουμε τα γύρω βουνά, από τον Κόζιακα ανατολικά και τον Μοράβα, τα Τζουμέρκα και το Περιστέρι πάνω από τα Γιάννενα δυτικά, το Μέτσοβο και την Κατάρα βόρεια. Δεν είχε καλή ορατότητα, είναι γεγονός.
Από την άλλη πλευρά της κορυφής προς τη μεριά του Μετσόβου, υπάρχει ένα όμορφο οροπέδιο, από όπου τα νερά φεύγουν νότια προς τις Καλαρύτες και το Συρράκο
Η έκπληξη ήταν ο μικρός λαγός λίγο πιο κάτω από την κορυφή, που, αφού μας ανέχτηκε τόση ώρα κρυμμένος, σηκώθηκε να μας δείξει την ομορφιά της άγριας ζωής.
Η επιστροφή ήταν πια εύκολη, αν και χρειάζεται προσοχή για τα πόδια, αφού η κλίση είναι αρκετά μεγάλη και έχει πολλές πέτρες και κοφτερές. Δεν θα ξεχάσουμε όμως εύκολα την επίθεση των σκυλιών, που έκαναν σοβαρά το καθήκον τους, αφού περάσαμε κοντά σχετικά στο ζωτικό τους χώρο (300 μέτρα περίπου), Το μυστικό με τα σκυλιά είναι να τα αντιμετωπίσεις χωρίς φόβο, και ίσος προς ίσο. Δεν χρειάζεται πανικός, γιατί τότε θα είναι δύσκολα. Τους κάναμε την επίθεση στην κατάλληλη στιγμή και αναγκάστηκαν να βάλουν την ουρά κάτω από τα σκέλια και να απομακρυνθούν με το κατάλληλο ύφος… Δημήτρη, πώς να ανεβείς χωρίς εμένα στο βουνό; Πώς θα αντιμετωπίσεις τα σκυλιά; Πές μου….
Συνολικά 7 ώρες, με όλες αυτές τις καθυστερήσεις. Ανέβασμα 3,5 με 4 ώρες και κατέβασμα 3 ώρες. Υψομετρική διαφορά 1135 μ (από 1160 στα 2295). Xωρίς ιδιαίτερη δυσκολία σ’ ένα όμορφο βουνό.
Στέφανος Σταμέλλος