Μια μέρα πριν αποφασίσαμε με τον Δημήτρη να κάνουμε τη Χελιδόνα, που την είχαμε σε «εκκρεμότητα» από καιρό. Είχε και ο Χρήστος διάθεση, και η Βάσω στο παιχνίδι. Ξεκινήσαμε στις 7 από τη Λαμία «η ομάδα των τεσσάρων». Σταματόπουλος Δημήτρης, Σταμέλλος Στέφανος, Παπαδήμος Χρήστος και Μερτζάνη Βάσω. Είπαμε πως ήταν η πρώτη ορειβατική εξόρμηση του e-ecology.gr…
Στις 9 και 5΄ φύγαμε από τον Αγιο Σώστη, το εκκλησάκι δύο χιλιόμετρα έξω από το Παλιό Μικρό Χωριό. Δεν είναι σημαδεμένη η διαδρομή, όμως στο πρώτο ανέβασμα μέσα στο δάσος είναι απαραίτητη, γιατί το μονοπάτι έχει κλείσει σχεδόν από τη βλάστηση και πηγαίνουμε ψάχνοντας. Μετά τα πρώτα 300 μέτρα περίπου φύγαμε αριστερά, νοτιοδυτικά, ψηλά πάνω από το φαράγγι του Καρπενησιώτη, συνεχίσαμε το μονοπάτι και φτάνοντας στο ξέφωτο γυρίσαμε δεξιά ανηφορίζοντας προς την πρώτη κορυφή Μπορούσαμε να την κάνουμε κάθετα μέσα στο δάσος. Όμως η μη σηματοδότηση δεν βοηθάει.
Η διαδρομή της Χελιδόνας έχει έξι κορυφές, όπως μας έλεγε συνέχεια ο Δημήτρης, που την είχε κάνει τέσσερις φορές πριν μερικά χρόνια με τη σχολή ορειβασίας. Αλλά πρέπει να παραδεχθεί ότι είχε πολλά κενά. Πέρασαν άλλωστε τόσα χρόνια …Εγώ είχα κάνει πριν δύο χρόνια μια αποτυχημένη προσπάθεια με μια ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Λαμίας, γιατί συναντήσαμε πολύ χιόνι. Αλλά αυτή τη φορά δεν περιμέναμε τέτοιες συνθήκες και ταλαιπωρία
Μετά την πρώτη χαμηλή κορυφή και το πρώτο λαιμό, πήραμε την πρώτη απότομη ανηφόρα μέσα σε πυκνή βλάστηση από κέδρα και έλατα και περνώντας ένα μικρό διάσελο ακούσαμε ψηλά τους «Αθηναίους», τα μέλη του Πεζοπορικού, που θα ήταν οι σύντροφοί μας σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή. Βρήκαμε ανάμεσα σ’ αυτούς και φίλους – γνωστούς, όπως το Στέφανο Σώτο από το Καρπενήσι. Το χιόνι ήταν ήδη αρκετό καθώς και η ομίχλη. Κάναμε την τρίτη και δύσκολη κορυφή για ορισμένους, ονόματα δεν λέμε, και στη συνέχεια πήραμε έναν κατήφοροοοο, με αρκετή δυσκολία λόγω και του χιονιού. Φθάνοντας στο τέρμα της απότομης πλαγιάς με ελάχιστη ορατότητα λόγω της ομίχλης, αρχίσαμε ένα δύσκολο ανέβασμα, σχεδόν στο βράχο, σκαλί – σκαλί, και στη συνέχεια πήραμε μια αρκετά εύκολη ράχη, πάντα χωρίς ορατότητα
Λέμε συνέχεια ότι το βουνό είναι αναπάντεχο. Έχει τι εκπλήξεις του. Ιδιαίτερα στην Ευρυτανία, που οι καιρικές συνθήκες δεν είναι εύκολα προβλέψιμες. Αυτό που μένει σαν συμπέρασμα είναι ότι χρειάζεται καλή υποδομή και προσοχή, όχι βιασύνη και λογική. Πολύ λογική. Χρειάστηκε λοιπόν να ανοιχθούν πολλές φορές οι χάρτες και οι πυξίδες από τους επικεφαλής του Πεζοπορικού για να χαραχθεί η πορεία μέσα στο χιόνι και στην ομίχλη, που δεν έβλεπες τη μύτη σου… Η πορεία είχε συνεχή βορειοανατολική πορεία, φθάσαμε στο λαιμό κάτω από το Δόντι, έναν απότομο βράχο, το αποφύγαμε στα ριζά με πολύ προσοχή και στη συνέχεια κάναμε τον τελευταίο ατέλειωτο ανήφορο στην πλαγιά με πολύ αέρα, ομίχλη και χιόνι για να φθάσουμε στην κορυφή. Ο αέρας ήταν ανυπόφορος, παρόλα αυτά κάποιοι πήραν μια μπουκιά για να «στανιάρουν» και άνοιξαν οι χάρτες και οι πυξίδες. Το αζυμούθιο «είπε», μετά τα 200 μέτρα θα φύγουμε 33 μοίρες δεξιά. Πράγματι στο σημείο αυτό συναντήσαμε το πρώτο σημάδι. (Αλήθεια πότε θα μάθω να διαβάζω τους χάρτες;)
Είναι το σημαδεμένο μονοπάτι για την κορυφή από το Μικρό Χωριό. Στη συνέχεια η πορεία ήταν εύκολη μέσα στο λούκι αλλά με πολύ χιόνι. Συνεχίζοντας αφήσαμε τους φίλους μας του Πεζοπορικού και μπήκαμε στο ελατόδασος, κατεβήκαμε στη ρεματιά και σε μια περίπου ώρα φθάσαμε στο χωριό περνώντας από την παλιά κατολίσθηση, που στοίχισε τόσα πολλά στο Μικρό Χωριό το 1963.
Συνολική πορεία οκτώ (8) ώρες σε πραγματικά δύσκολες και αντίξοες συνθήκες στην Χελιδόνα. Η νόστιμη φασουλάδα και το γλυκό κόκκινο κρασί ήταν ότι έπρεπε για την εκτόνωση…. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι ήταν μια δύσκολη έως επικίνδυνη διαδρομή με άσχημες καιρικές συνθήκες, όμως από αυτές που μένουν αξέχαστες στη μνήμη για το μεγαλείο του βουνού, που δεν αφήνει περιθώρια για παλικαριές και επιπολαιότητες.
Στέφανος Σταμέλλος