Ο Γερολέκας είναι μια κορυφή στη βορειοδυτική πλευρά του Παρνασσού. Στους πρόποδές του, στη βόρεια πλευρά, βρίσκονται τα χωριά Γραβιά, Μαριολάτα, Λιλαία, Βάριανη και στη νότια το Δροσοχώρι (Κολοβάτα). Έχει κανείς πολλές επιλογές για να ανέβει. Από τη Γραβιά, αφήνοντας το αυτοκίνητο πάνω από το χωριό, κοντά στο δασικό φυτώριο. Από την Κολοβάτα, από τη Βάριανη. Εμείς προτιμήσαμε την πιο εύκολη ίσως και με το λιγότερο χρόνο.
Ξεκινήσαμε με το τζιπ από τη Λιλαία (Κάτω Αγόριανη) ανεβαίνοντας το δρόμο προς την Αράχωβα και περάσαμε τον Επτάλοφο (¶νω Αγόριανη). Στη διαδρομή συναντάμε τα σημάδια του ορειβατικού μονοπατιού Ε4, που διασταυρώνεται αρκετές φορές με την άσφαλτο. Στα 10 χιλιόμετρα περίπου και πριν από τα Λιβάδια της Αράχωβας συναντάμε το χωματόδρομο, που οδηγεί στα Αργοστήλια και τον ¶γιο Κοσμά. Ο χωματόδρομος είναι σε σχετικά καλή κατάσταση μέσα στο πλούσιο ελατόδασος. Περνάμε το μεγάλο νταμάρι, που θυμίζει «κρανίου τόπο» και φθάνουμε στο εκκλησάκι του Αγίου Κοσμά. Είμαστε ήδη στο οροπέδιο, στα Αργοστήλια, μια περιοχή όμορφη με λίγες καλλιέργειες, όπου δύο – τρία τρακτέρ οργώνουν για να σπείρουν κηπευτικά, φασόλια, πατάτες. Παλαιότερα λέγεται ότι η περιοχή ήταν πατατότοπος
Αφήνουμε το τζιπ σ’ ένα παλιό χωματόδρομο πάνω από την κοιλάδα, κλειστός πια από τα πεσμένα έλατα του χειμώνα. Φέτος έγινε αρκετή ζημιά στα έλατα γιατί το χιόνι ήταν πολύ και βαρύ. Πολλά έλατα έπεσαν, πολλές κορυφές και κλωνάρια έσπασαν και κείτονται στο χώμα, νεκρά σώματα. Ο πόλεμος στη φύση έχει τα δικά του χαρακτηριστικά.
Συναντάμε παντού δασικούς δρόμους, ένα λαβύρινθο από δρόμους, παλιούς και καινούργιους, άλλους εγκαταλειμμένους και άλλους φρεσκοσκαμένους. Σπατάλη του δάσους και άστοχες ενέργειες; Σκοπιμότητες για μελλοντική εκμετάλλευση ή πράγματι σχέδιο δασοπροστασίας και ήπιας δασικής υλοτομίας; Μάλλον το πρώτο.
Η περιοχή είναι πράγματι μια έκπληξη, ιδιαίτερα αυτή την εποχή, που όλα είναι σε ανάπτυξη. Σε γεμίζει ενέργεια, αντιλαμβάνεσαι τη ματαιότητα του τσιμεντένιου κόσμου που άφησες πίσω σου. Η φύση σε αγκαλιάζεις και νοιώθεις την ανάγκη να την αγκαλιάσεις και εσύ. Είναι ο αιώνιος έρωτας του ανθρώπου με τη φύση, που γι’ αυτήν πράγματι αξίζει να τα αφήσεις όλα!
Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε ακολουθώντας αρχικά τον εγκαταλειμμένο δασικό δρόμο και στη συνέχεια τα ίχνη ενός πανάρχαιου μονοπατιού, που αλλού το βρίσκουμε αλλού το χάνουμε, «ο δρόμος του αλατιού» όπως τον ονομάσαμε, κατά το «δρόμο του μεταξιού», από όπου, κατά τη φαντασία μας, θα περνούσαν τα καραβάνια τα χωρικών, που πήγαιναν στα Σάλωνα για αλάτι, λάδι κι άλλα προϊόντα.
Συναντήσαμε δύο μανιταροσυλλέκτες γνώστες της περιοχής και ρωτώντας τους καταλάβαμε ότι έπρεπε να κάνουμε κάθετη ανάβαση αφήνοντας το «δρόμο του αλατιού». Με λίγη δυσκολία φθάσαμε στο πρώτο διάσελο και την πρώτη «καταβόθρα». Τέτοιες έχει πολλές ο Γερολέκας και μάλλον πρόκειται για κρατήρες στην εποχή που διαμορφώνονταν τα βουνά στον πλανήτη. Έχουμε δύο επιλογές. Μία να φύγουμε ξεξιά, βορειοδυτικά ακολουθώντας την ορογραμμή προς τη Γραβιά, και μία αριστερά, νοτιοανατολικά προς τον κυρίως Παρνασσό. Εκ των υστέρων φάνηκε ότι υπάρχουν και στις δύο κορυφές υψομετρικά της ΓΥΣ.
Εμείς πήγαμε αριστερά και φθάσαμε στην κορυφή με το υψομετρικό, από όπου βλέπαμε όλη την περιοχή, τον κάμπο της Αμφίκλειας, τη Γραβιάς και τα Καστέλια και τα άλλα χωριά της περιοχής. Κάτω από τα πόδια μας η όμορφη Βάριανη και από την άλλη το Δροσοχώρι (Κολοβάτα) και στο βάθος η ¶μφισσα και ο κόλπος της Ιτέας.
Αφήσαμε την κορυφή κατεβαίνοντας δεξιά προς τον κυρίως Παρνασσό, θαυμάζοντας μία – μία τις καταβόθρες, τη μια καλύτερη από την άλλη, ένα εύκολο κατέβασμα, που έδωσε την ευκαιρία στο Δημήτρη να μας θυμίζει διαρκώς το «πού μας έφερα ο μεγάλος». Δική του ήταν η ιδέα. Μπράβο Δημήτρη!
Τέσσερις (4) ώρες συνολικά το εγχείρημα για μια εύκολη και ήπια ανάβαση στον αγέρωχο Γερολέκα του Παρνασσού