Διήμερο στον Κίσαβο. Ένας προορισμός, που πολλές φορές τον είχαμε αναφέρει, έχοντας υπόψη την πρόταση του περιοδικού ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ, που στο 23ο τεύχος έχει αφιέρωμα στο Μεταξοχώρι και στο «ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ του ΣΟΥΛΙΩΤΗ»
Η Κυριακή 13 Φεβρουαρίου θα μείνει στην ιστορία και σαν μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ορειβατικής οικογένειας, με την απώλεια των πέντε ορειβατών στην τραγωδία του Μαινάλου.
Από τη δεύτερη είσοδο της Λάρισας ερχόμενοι από τη Λαμία, και στα 100 μέτρα δεξιά, συναντάμε το δρόμο για την Αγιά. Κατά τις πέντε το απόγευμα φθάσαμε στην Αγιά, μια συμπαθητική κωμόπολη των τριών χιλιάδων κατοίκων, γνωστή σε μας περισσότερο για τα μήλα της. Το Μεταξοχώρι είναι στα δύο χιλιόμετρα, όπως δείχνει η ταμπέλα. Ένα όμορφο χωριό με αρκετά παραδοσιακά σπίτια, αρχοντικά τα περισσότερα, με πλούσια ιστορία και παράδοση. Είχε αναπτύξει στο παρελθόν τη βιοτεχνία μεταξιού, από όπου και το όνομά του. Πολλά νερά, πλούσια βλάστηση στις ρεματιές με μεγάλα πλατάνια και νερόμυλους. Μα είπαν ότι λέγεται και «χωριό των καλλιτεχνών», γιατί πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που το επισκέπτονται ή έχουν σπίτι, όπως η συγγραφέας Αντωνοπούλου, η Αννα Βαγενά και ο Κηλαηδόνης. Ο μακαρίτης ο Μποστ, επίσης, είχε σπίτι στο Μεταξοχώρι
Μείναμε στο «Αρχοντικό του Σουλιώτη», μοναδικός ξενώνας σήμερα στο χωριό, πραγματικό αρχοντικό. Αναπαλαιωμένο από τον μηχανικό Θόδωρο Σουλιώτη, νομίζω ότι μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις και του πιο απαιτητικού επισκέπτη περιηγητή
Το απόγευμα του Σαββάτου, αμέσως μετά τον καφέ, ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε το χωριό κάνοντας τη βόλτα μας. Πήραμε το δρόμο δίπλα στο ρέμα, θαυμάσαμε τα παραδοσιακά κτίρια, τα πλατάνια και την πυκνή βλάστηση, κατεβήκαμε μέχρι την Αγιά και περιπλανηθήκαμε στους δρόμους και στους πεζόδρομους της μικρής πόλης. Έκπληξη πράγματι το πεζοδρομημένο κέντρο, δε συναντάς εύκολα σε επαρχιακή κωμόπολη. Νυχτώσαμε για τα καλά και επιστρέφοντας βρεθήκαμε μπροστά στο Πολιτιστικό Κέντρο τη στιγμή που τέλειωνε μια εκδήλωση με ομιλίες σχετικά με τις αρχαιότητες και τα ευρήματα της ευρύτερης περιοχής του Δήμου Αγιάς. Απολαύσαμε τα γλυκά και θαυμάσαμε την πολύ καλή συνεδριακή αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου προσπαθώντας να πάρουμε πληροφορίες για την εκδήλωση. «Τα γλυκά στο ψυγείο», ακούσαμε πίσω μας κάποια στιγμή την κοπέλα να φωνάζει θέλοντας να τα προστατέψει, βλέποντας να απειλούνται γενικώς…
Η περιοχή του Δήμου Αγιάς είναι πλούσια σε αρχαιολογικούς χώρους και σε Βυζαντινά μνημεία, μονές και εκκλησίες, όπως αποτυπώνονται και στους δύο χειρόγραφους χάρτες του Χ Τζίκα, τους οποίους διανέμει ο δήμος. Μετρήσαμε στο χάρτη 23 εκκλησίες, μοναστήρια και εξωκλήσια
Βραδινό φαγητό στο Αρχοντικό. Προτιμήσαμε με τη Λένα τον παραδοσιακό τραχανά. Δύο πιάτα λέω, καλά είναι. Αλλά όμως, τι το ήθελε να το πει η Λένα το «Φάει τραχανά και μην πας π’θινά». Πώς ν’ ανεβούμε στο βουνό την άλλη μέρα; Οπότε συμπλήρωμα κι ο κόκορας…
Ξεκινήσαμε το πρωί στις 9.30 με προορισμό το χωριό Ανατολή σε υψόμετρο 1000 μέτρων περίπου. Παρά το αρχικό μας πρόγραμμα για κορυφή, καταλήξαμε πιο λογικά με στόχο την Ανατολή, γιατί η κορυφή ήθελε πρωινό ξεκίνημα, με περισσότερες διαθέσιμες ώρες, ήθελε κραμπόν και γκέτες για το χιόνι, δεν ξέραμε αν θα βρίσκαμε χιόνι παγωμένο ή όχι, κι άλλες τέτοιες δικαιολογίες….
Ο δασικός χωματόδρομος πάνω από το Αρχοντικό του Σουλιώτη είναι και η αρχή του μονοπατιού με κατεύθυνση προς τον Αγιο Ευστάθιο. Μετά την πρώτη στροφή συναντήσαμε τα κόκκινα σημάδια και μπήκαμε σε παλιό καλντερίμι με χαρά, όμως απογοητευτήκαμε πολύ γρήγορα, γιατί το μονοπάτι έχει κλείσει από τα πυκνά πουρνάρια. Κάνοντας μια δεξιά τραβέρσα βρεθήκαμε ξανά στο χωματόδρομο. Σε λίγο οι καμάρες του παλιού υδραγωγείου ήταν μπροστά μας, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Ευσταθίου. Αμέσως μετά τις καμάρες συναντήσαμε ξανά το μονοπάτι που οδηγεί στην Ανατολή, αυτό που έχει χαραγμένο ο τοπικός χειρόγραφος χάρτης του Χ Τζίκα, αλλά που δεν παύει να είναι …χειρόγραφος με τις ατέλειές του.
Η σήμανση είναι πρόχειρη και αραιή. Κάναμε την παρατήρηση στη Χαρά στο Αρχοντικό για το «επικίνδυνο» του μονοπατιού, η οποία μας ενημέρωσε ότι υπάρχει πρόγραμμα στο Δήμο για τη διάνοιξη και τη βελτίωσή του. Είναι κρίμα να μην ανοιχτεί, γιατί, πέρα από τον ορειβατικό του χαρακτήρα, έχει και παραδοσιακή αξία, γιατί είναι αυτό από όπου περνούσαν οι κάτοικοι της περιοχής προς τον Κίσαβο, την Ανατολή και τα άλλα χωριά
Φθάνοντας στο οροπέδιο και στα κτήματα με τις μηλιές και τις καστανιές χάσαμε το μονοπάτι. Δεν είχε κάποια σήμανση και οι αγροτικοί δρόμοι μας κορόιδεψαν. Έπρεπε μάλλον να ακολουθήσουμε τους παλιούς στύλους του ΟΤΕ, γιατί αυτοί συνήθως πηγαίνουν στο πλάι του μονοπατιού. Τελικά ακολουθήσαμε τον δασικό δρόμο και ύστερα από μερικές τραβέρσες, συναντήσαμε το δρόμο που έρχεται από το Μεγαλόβρυσο. Στην αρχή είπαμε να συνεχίσουμε με κατεύθυνση βορειοδυτικά για την Ανατολή, αλλά εκτιμήσαμε ότι η ώρα, ο άγνωστος χρόνος και η άγνωστη απόσταση, αλλά και ο καιρός, που άρχισε να χειροτερεύει με απειλητικά σύννεφα και ομίχλη, δεν μας επέτρεπε να συνεχίσουμε προς την Ανατολή και αποφασίσαμε να γυρίσουμε προς το Μεγαλόβρυσο. Ακολουθήσαμε έτσι τον δασικό δρόμο με θέα κάτω την Αγιά και το Μεταξοχώρι, απέναντι το Μαυροβούνι, στο βάθος το Πήλιο και το Αγαίο, αλλά και νοτιοδυτικά τη δική μας Όθρη
Αυτό που ήταν πράγματι ανυπόφορο σε όλη τη διαδρομή, ήταν η συχνότητα των πυροβολισμών των κυνηγών. Κάθε δευτερόλεπτο και μπαμ. Και το βράδυ και όλο το πρωινό, μέχρι το μεσημέρι. Το βράδυ κυνηγάνε στο καρτέρι τα πουλιά που πάνε να «κουρνιάσουν» και ιδιαίτερα τις μπεκάτσες. Ήταν απίστευτο. Η ψυχή μας μαύρισε ακούγοντας τους πυροβολισμούς. Στο μυαλό μου έρχονταν η εικόνα των ταλαίπωρων πουλιών. Αλλα νεκρά στο χώμα και άλλα κυνηγημένα και φοβισμένα να μην τολμούν να ξεμυτίσουν στον ορίζοντα. Ως πότε;
Τους αφιερώνουμε το κείμενο αγωνίας, τη διαμαρτυρία των καθηγητών του ΚΠΕ ΥΠΑΤΗΣ για τα ανάλογα που συνέβηκαν στη Φθιώτιδα, και πιστεύουμε σ’ όλη την Ελλάδα
Ντροπή πρέπει να νοιώθουμε οι κάτοικοι της Φθιώτιδας για το έγκλημα που έγινε τούτες τις μέρες κι εμείς δεν κάναμε τίποτα για να το σταματήσουμε.
Τουλάχιστον 20.000 πουλιά, κυρίως τσίχλες, κοτσύφια, γερακότσιχλες, καλημάνες κ.α. υπολογίζουν απ’ το Δασαρχείο ότι σκοτώθηκαν απ’ τους κυνηγούς αυτές τις μέρες που το χιόνι κάλυψε τη Φθιώτιδα.
Δίπλα στα σπίτια μας, στα πάρκα, στις ελιές, στα τριφύλλια, στους δρόμους, παντού όπου προσπαθούσαν να βρουν λίγη τροφή και καταφύγιο τα δύστυχα πουλιά, έβρισκαν μπροστά τους οπλισμένους καραμπινοφόρους που τα εκτελούσαν εν ψυχρώ.
Τα καταστήματα ξεπούλησαν για πρώτη φορά όλα τα αποθέματα φυσιγγιών που διέθεταν, γέμισαν οι ελιές άδεια κουτιά και κάλυκες, γέμισε ο τόπος μας τόνους μολύβι για να δηλητηριάζει το χώμα μας και τα νερά για εκατοντάδες χρόνια.
Ντροπή στους κυνηγούς που εκτελούσαν πεινασμένα, ξεπαγιασμένα απ’ το κρύο πουλιά κι αυτό το έγκλημα το θεωρούν κυνήγι, «χόμπυ» και σπορ!
Ντροπή στην πολιτεία και σ’ όσους είχαν τη δυνατότητα να αποτρέψουν αυτό το έγκλημα και δεν το έκαναν, γιατί υπήρχε τέτοια δυνατότητα από την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας. Με απόφαση του Περιφερειάρχη μπορούσε να απαγορευτεί το κυνήγι για κάποιες μέρες.
Ντροπή στα Μ.Μ.Ε. που αποσιώπησαν το έγκλημα ενώ τους έγιναν καταγγελίες. Φαίνεται τα δολοφονημένα κοτσύφια και τσίχλες, έστω και χιλιάδες, δεν «πουλάνε», δεν ανεβάζουν τηλεθέαση όπως τα παπαδοσκάνδαλα!
Ντροπή σ’ εκείνους που τους πλήγωνε αυτή η βαρβαρότητα και δεν κινήθηκαν όπως χρειαζόταν για να τη σταματήσουν.
Η παιδαγωγική ομάδα του Κ.Π.Ε. Υπάτης
Κώστας Καββαδίας
Στέλιος Συλεούνης
Ηλίας Κοντός
Θανάσης Μαγουλάς
Μπάμπης Χονδραλής
Παρ’ όλα αυτά είδαμε ορισμένα κοτσύφια, μια πέρδικα, ορισμένα αγριοπερίστερα ή φάσες, δεν τις διέκρινα καλά. Το δάσος της περιοχής πυκνό και ποικίλο, με πουρνάρια, αγράμπελες, πεύκα, κυπαρισοειδή, κέδρα, μαλλιόκεδρα, αγριοκαστανιές, αγριελιές, δέντρα και πολλά βότανα.
Αφήσαμε το μισοχιονισμένο παγωμένο Μεγαλόβρυσο, με τη μεγάλη του πλατεία, ένα κλασικό χωριό με πολλά νερά, μέσα στο πράσινο, συνεχίζοντας το «περιβαλλοντικό μονοπάτι» για την Αγιά. Πολλά λόγια, λίγα αποτελέσματα. Το μονοπάτι, το παλιό καλντερίμι, που συνέδεε την Αγιά με το Μεγαλόβρυσο, ανακατασκευάστηκε από πρόγραμμα της ΕΕΤΑΑ ΑΕ στα πλαίσια της κοινοτικής πρωτοβουλίας "ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ" για την προώθηση εναλλακτικών μορφών τουρισμού. Σε ορισμένα σημεία η μπουλντόζα το «περιποιήθηκε» δεόντως καταστρέφοντας το καλντερίμι. Ίσως να είναι και η εποχή τέτοια, αλλά δεν μας ενθουσίασε!
Καταλήξαμε στην Αγιά και με ταξί επιστρέψαμε στο Μεταξοχώρι και στο Αρχοντικό
Σύνολο διαδρομής 5 ώρες περίπου. Μια όμορφη περιπλάνηση στα ριζά του Κίσαβου, μια καλή πρόταση για πεζοπόρους περιπατητές, λάτρεις της φύσης και του βουνού. Και για την ιστορία, Αλέκα, Δημήτρης, Βάσω, Στέφανος και Λένα, Κωστής.
Διευθύνσεις στο διαδίκτυο
http://www.geocities.com/museumofthewaterdriven_eftapita/monopati.htm
http://www.elliniko-panorama.gr/gr/all_issues2.htm
http://gak-agias.lar.sch.gr/Actvt/actvt-00.htm
http://www.e-ecology.gr