Ήμασταν μια μεγάλη συντροφιά, με χαρούμενους, κεφάτους, ζωντανούς οδοιπόρους, μικρούς, μεγάλους… μεσαίους. Μας έδεσε η εσωτερική διάθεση για επικοινωνία με τη φύση, για επικοινωνία με την Ανοιξη, τη νιότη του χρόνου, για επικοινωνία με τη Δυτική Φθιώτιδα, στα όρια με την Ευρυτανία και το Βελούχι, για επικοινωνία με την Ιστορία αυτού του τόπου.
Δεν είναι πολλές οι ευκαιρίες που μας παρέχει η καθημερινότητα να απολαύσουμε τις όμορφες περιοχές της πατρίδας μας. Παρά το γεγονός ότι κάποιοι ζηλεύουν τις Αλπεις και τα Αυστριακά τοπία, εμείς επιμένουμε ότι οι ομορφιές αυτές, που μπορεί κανείς να θαυμάσει και από κοντά, και με τα πόδια, είναι ανεπανάληπτες. Η Ευρυτανία με το πλούσιο ανάγλυφο και επιβλητικά βουνά της, την ποικιλία των δασών και τα σπάνια είδη της χλωρίδας, τα φαράγγια της και τα πλούσια νερά της με τα ποτάμια και τις διάσπαρτες παντού πηγές, είναι μια πρόκληση για τον επισκέπτη, τον άνθρωπο της φύσης. Ταυτόχρονα όμως είναι και μα πρόκληση για τον μελετητή, τον οικολόγο, τον ευαισθητοποιημένο στα θέματα της ήπιας ανάπτυξης και του οικοτουρισμού
Μας δένουν τώρα τόσα ωραία πράγματα, που απολαύσαμε, και ξεχάσαμε ήδη την κούραση των εννέα περίπου ωρών της διαδρομής. Κρατάμε στη μνήμη την εκπληκτική φυσική ομορφιά του τοπίου, την ποικιλία και τα αρώματα των λουλουδιών, την ποικιλία της βλάστησης, τα πλούσια νερά και τις πηγές, τα άγνωστα ιστορικά στοιχεία για την περιοχή των αρχαιότερων και των νεότερων χρόνων, το πανέμορφο μονότοξο γεφύρι του 17ου αιώνα, το ομαλό, ήμερο ανάγλυφο του ορεινού όγκου.
«Όποιος είδε μάτι ζαρκαδιού, είδε μάτι αγγέλου», από σχόλιο αθηναϊκής εφημερίδας. Εμείς δεν ευτυχήσαμε να δούμε ζαρκάδι, που θα βλέπαμε, αν οι «φίλοι» μας οι κυνηγοί μας «επέτρεπαν». Είδαμε όμως λαγό, τουρκοπούλες, κίσσες (γκζάνες), κοράκια, μελισσουργούς.. Είδαμε δακράκια, όλα τα είδη της μαργαρίτας, κουκοστάφυλα, κρόκους (χιονολούλουδα). Και τι δεν είδαμε!
Σταθήκαμε με δέος στο μνημείο της Μάχης των Κοκκαλίων, όπου οι Αιτωλοακαρνάνες και οι Ευρυτάνες το 279 πΧ αντιμετώπισαν τους Γαλάτες επιδρομείς με επιτυχία. Ολόγυρα τα βουνά της Ρούμελης και στο βάθος ο Όλυμπος και η Όσσα από τη μια, το Παναχαικό και ο Χελμός από την άλλη. Η μισή Ελλάδα στα πόδια μας.
Στο δρόμο μας συναντήσαμε το εκκλησάκι του Αη- Λιά, το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, τα ελάχιστα ερείπια του παλαιού χωριού «Μουντζουράκη», που καταστράφηκε από τους Κοντογιανναίους, το μονότοξο γεφύρι του 17ου αιώνα.
Περπατήσαμε πάνω στο δρόμο, ο οποίος επί τουρκοκρατίας έδενε το Ζητούνι (Λαμία) με το Καρπενήσι, από όπου περνούσαν τα καραβάνια της εποχής με τις καμήλες και τα άλλα φορτωμένα ζώα. Λέγεται ότι ήταν καλντερίμι, που όμως καταστράφηκε από τους νεοέλληνες για να γίνει αμαξιτός δρόμος. Όπου περνά η μπουλντόζα….
Συζητήσαμε με τον πρόεδρο της κοινότητας Τυφρηστού, τον κ Μηλιωρίτσα, για τις προσπάθειες που κάνει η Κοινότητα για την προστασία του περιβάλλοντος της περιοχής, για τις ανάγκες πυροπροστασίας της πιο δασωμένης περιοχής της Φθιώτιδας και τα ελάχιστα χρήματα, που εγκρίθηκαν αναλογικά γι’ αυτό το σκοπό, από την Περιφέρεια. «Θαυμάσαμε» όμως και τα αδέσποτα σκουπίδια έξω απ’ το χωριό, να «βόσκουν» στη ρεματιά. Μας επιτρέπεις κύριε πρόεδρε, αλλά πρέπει να πάρετε μέτρα!
Στη σκέψη μας ήρθε και η ανατολική πρόσβαση στην Σήραγγα του Τυμφρηστού. Για μας το δίλημμα «περιβάλλον ή ανάπτυξη» σε ό,τι αφορά την κατασκευή της Εθνικής Οδού για τη σύνδεση με τη σήραγγα, είναι λανθασμένο, γιατί δεν νοείται προστασία του περιβάλλοντος χωρίς τον συνυπολογισμό των ανθρωπίνων αναγκών. Ούτε μπορεί βέβαια να υπάρχει μακροπρόθεσμη ανάπτυξη, που να λειτουργεί ενάντια στο περιβάλλον. Το ερώτημα είναι μόνο «σωστή χωροταξία ή σκοπιμότητες και χάος». Ο δρόμος είναι και επιθυμητός και αναγκαίος αρκεί να μην υποβαθμίζει και να μην καταστρέφει το περιβάλλον.
Στέφανος Σταμέλλος