Αφήνουμε το αυτοκίνητο στην αρχή του χωματόδρομου που ανεβαίνει προς το Χάνι Παπαμίχου, κοντά στο Καραβάκι, κάτω από το Κουμαρίτσι. Από δω ξεκινάει η σημερινή μας διαδρομή.

Ο δρόμος ανεβαίνει με τραβέρσες ανάμεσα στο πυκνό δάσος με πουρνάρια, φιλίκια και κέδρα. Περνάει κοντά στο παλιό Χάνι Παπαμίχου και συνεχίζει παλιό μονοπάτι μπαίνοντας στο εντυπωσιακό φαράγγι του Συντονίκη. Απέναντι και ανατολικά το Κουμαρίτσι, μέσα στην ελαφριά ομίχλη, κάτω χαμηλότερα διακρίνεται ο βράχος του Κούβελου και το φαράγγι του Ασωπού και πίσω μας και δυτικά τα μεταλλεία του βωξίτη της εταιρείας ΕΛΜΙΝ και παλιότερα του ΣΚΑΛΙΣΤΗΡΗ. Μεταλλεία. Μια ιστορία δύσκολη που δεν πρέπει να μας χαλάσει τη διάθεση. Η ζωή είναι ένας αγώνας για το καλύτερο και το ομορφότερο. Κι αυτό όσοι το καταλαβαίνουν. Η ομορφιά δεν μπαίνει στη ζυγαριά, το βάρος της δεν ορίζεται με αριθμούς…

Ορμητικά, με βουητό και αφρισμένα κατεβαίνουν τα νερά του ρέματος. Μια μυσταγωγία στο χιονισμένο τοπίο. Ήρεμη φύση, απρόσμενα γλυκός καιρός με την ομίχλη να μας χαϊδεύει. Τα δέντρα φαίνονται ακόμα κουρασμένα από το μεγάλο όγκο χιονιού που δέχτηκαν αυτές τις μέρες. Τα πουρνάρια, τα έλατα, τα πλατάνια, οι βελανιδιές…

Διασχίζουμε τον δασικό δρόμο που πάει προς το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και στη συνέχεια προς το Αγιο Πνεύμα και το οροπέδιο της Καταβόθρας. Περνάμε την ξύλινη γέφυρα και αφήνοντας το παρκάκι με τις κούνιες φορτωμένες χιόνι, αρχίζουμε να ανεβαίνουμε το μονοπάτι του Ποδηλατικού Αγώνα [http://mtb.itiepic.gr/].
Όμορφη διαδρομή μέσα στο πυκνό δάσος, με καλή σήμανση, καλά συντηρημένη. Είναι μια από τις ομορφότερες και πιο «πλούσιες» περιοχές του δάσους της Οίτης.

Το χιόνι όσο ανεβαίνουμε, ανεβαίνει. Σε ορισμένα σημεία περνάει τους 30 πόντους, αλλά όλα φαίνονται εύκολα. Φτάνουμε στα μικρά ανοίγματα και στη ράχη και σε λίγο μπαίνουμε στο δρόμο που συνδέει το Κουμαρίτσι με την Παύλιανη. Τα ίχνη πάντα τραβάνε τις ματιές και την περιέργεια. Η αλεπού, το αγριογούρουνο, το ζαρκάδι, ο λύκος(;)… Ακόμη και το μικρότερο πλάσμα αφήνει ίχνη στο χιόνι, τρέφοντας τη φαντασία μας. Μια ζωή αλλιώτικη, γεμάτη με ρίσκα και αγώνα επιβίωσης. Ελάχιστα έως καθόλου πουλιά. Βουβαμάρα του χιονιού ή η ώρα της ξεκούρασης μετά τα πρωινά ξεμουδιάσματα για την εξασφάλιση της τροφής.

Η ζωή κάνει κύκλους κι εμείς προτιμούμε να κατέβουμε στο Κουμαρίτσι από τον δρόμο κλείνοντας τον δικό μας κύκλο. Η επιστροφή γίνεται εύκολη στα γνώριμα, στις ροδιές του αυτοκινήτου, που θέλησε να χαλάσει την ομορφιά του χιονισμένου δρόμου. Θέα δεν έχουμε. Είμαστε μέσα στην αγκαλιά της ομίχλης, αλλά κι αυτό είναι μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση.

«Καλωσορίσατε στο Κουμαρίτσι» μας υποδέχεται η ταμπέλα στην άκρη του χωριού και αμέσως παρακάτω μας φωνάζουν από ένα σπίτι «παιδιά ελάτε για ένα μεζέ», για την επιβεβαίωση. Η γνωστή ρουμελιώτικη φιλοξενία και η ζεστασιά των ανθρώπων των χωριών μας. Γνώριμα πρόσωπα και γνώριμες διαδικασίες με κόκκινο κρασί στο χιονισμένο τοπίο και … «στην υγειά σας». Τους ευχαριστούμε πολύ!  

Τρία χιλιόμετρα άσφαλτο τρέχοντας και φθάνοντας στο αυτοκίνητο κλείνει τελικά ο κύκλος μιας ήπιας διαδρομής 2,5 περίπου ωρών. Λίγα λόγια, πολλά συναισθήματα και εικόνες, περισσότερο χιόνι και ζεστή φιλοξενία. Μια φύση γεμάτη αντιθέσεις και ανοιχτές αγκαλιές παντού, αρκεί να ξέρεις να τη διαχειριστείς. Πώς να ανταποδώσεις τις χάρες της; Μια ανολοκλήρωτη υποχρέωση και μια υπόσχεση.

12.2.2017

Στέφανος Σταμέλλος