ΟΙΤΗ: Τόσες φορές ανεβήκαμε, τόσες φορές κουβεντιάσαμε, τόσες φορές γράψαμε για την Οίτη. Πάντα όμως θα είναι το σημείο αναφοράς και ο τόπος προορισμού, τόπος για αναβάσεις και για συζητήσεις. Μια ανολοκλήρωτη σχέση στα πλαίσια της ορειβασίας, της οικολογίας και της αισθητικής απόλαυσης, της εκτόνωσης και της ψυχικής ηρεμίας.
Ένα βουνό, μια φυσική ομορφιά με ατέλειωτα ελατοδάση, σπάνια είδη φυτών και λουλουδιών, πλούσια πανίδα με σημαντική την παρουσία του αγριόγιδου της Οίτης. Πάντα περιμένουμε το αναπάντεχο, να πεταχτεί μπροστά μας, να απολαύσουμε την παρουσία του. Θα μπορούσε αυτό με κάποια φροντίδα να συμβαίνει, έστω και σε κάποια απόσταση, αρκεί να υπάρξουν τα παρατηρητήρια και οι προστατευόμενες περιοχές.
Πολλά νερά, που κατεβαίνουν τις περισσότερες φορές απότομα, μέσα από τα απόκρημνα και πανέμορφα φαράγγια σχηματίζοντας καταρράκτες. Ο Γοργοπόταμος, ο Κάκαβος, η Βίστριζα. Πολλές πηγές, νερομάνες, πολλές βρύσες, τα ιαματικά νερά χαμηλότερα στα Λουτρά Υπάτης. Αρκετές καταβόθρες, οροπέδια, φυσικά μπαλκόνια
Ο Εθνικός Δρυμός της, ένας από τους 10 Εθνικούς Δρυμούς της Ελλάδας, αποτελεί σημαντικό βιότοπο, πλούσιο σε χλωρίδα και πανίδα, που όμως υποβαθμίζεται συνεχώς από τις ποικίλες ανθρώπινες δραστηριότητες. Είναι σίγουρο ότι χρήζει ιδιαίτερης προστασίας, τέτοια, όπως προκύπτει από τη σχετική νομοθεσία και το Προεδρικό Διάταγμα, που ορίζει το καθεστώς λειτουργίας του Δρυμού. Ταυτόχρονα οφείλουμε να σεβαστούμε την αγωνία και τις προτάσεις της τοπικής κοινωνίας, που θέλει την Οίτη συνολικά (και όχι μόνο τον Εθνικό Δρυμό), χώρο παραγωγικής ανάπτυξης και πηγή απασχόλησης με ήπιες παρεμβάσεις στα πλαίσια του οικοτουρισμού και της προστασίας της φύσης.
Όμορφα χωριά στις πλαγιές της και στις παρυφές της, που τα ρημάζει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η εγκατάλειψη, με τη συγκέντρωση στις πιο κοντινές πόλεις και κωμοπόλεις, η εσωτερική μετανάστευση των τελευταίων δεκαετιών. Aλλά και η Μονή Αγάθωνα με τον πατέρα Γερμανό και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας με τους χιλιάδες επισκέπτες όλο το χρόνο και όλες τις εποχές.
Πανάρχαια ιστορία, οι Οιταίοι, οι Αινιάνες, η Τραχήνα, η Ηράκλεια, η Πυρά του Ηρακλέους, βυζαντινές αναφορές, ηρωικές μορφές του 21 και της Εθνικής μας Αντίστασης, η Γέφυρα του Γοργοπόταμου και το Oλοκαύτωμα της Υπάτης, τραγικές στιγμές του εμφυλίου, κάθε ραχούλα κι ένα μετερίζι, κάθε αντέρεισμα και μια μάχη
Πλούσιος βοσκότοπος για χιλιάδες γιδοπρόβατα, που ανεβαίνουν το καλοκαίρι στα απέραντα λιβάδια του Νεοχωρίου και της νότιας Οίτης, στο οροπέδιο της Καταβόθρας και τις πλαγιές της Παύλιανης με αρκετά, τσιμεντένια αταίριαστα στέγαστρα – στάνες
Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ
Προσπαθήσαμε να ανεβούμε με το αυτοκίνητο ψηλότερα πάνω από την Καστανιά, αλλά το παγωμένο χιόνι μας σταμάτησε στην πρώτη στροφή, στην Καστανιώτικη βρύση. Συνεχίζουμε με τα πόδια στο χιονισμένο παγωμένο δρόμο με κατεύθυνση το Νεοχώρι, αφήνοντας αριστερά το δρόμο για τον Εθνικό Δρυμό και το ορειβατικό καταφύγιο. Σε μισή ώρα περίπου, στο σημείο όπου σήμερα υπάρχει σύγχρονη εξοχική κατοικία, φεύγουμε αριστερά παίρνοντας το παλιό όμορφο μονοπάτι μέσα στο δάσος, που ένωνε το Νεοχώρι με τον κάμπο και χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα στις μετακινήσεις των κοπαδιών. Βγαίνουμε στις λάκες και στις Κορομηλιές συναντάμε την ποτίστρα με το νερό, συνεχίζουμε το μονοπάτι νοτιοδυτικά συναντώντας κάπου – κάπου τα κόκκινα σημάδια κάποιου καλού ορειβάτη, που ξέρει ότι τα σημάδια στο βουνό …σώζουν ζωές και δίνουν λύσεις.
Περνάμε τη σάρα, όπου στις 12 Απριλίου 1936 χάθηκαν τα δύο κορίτσια από το Νεοχώρι. Κατέβαιναν για τον κάμπο και στην απότομη σάρα παρασύρθηκαν από χιονοστιβάδα καταλήγοντας στο βάθος του Παθαινορέματος. Τα βρήκαν μετά από μέρες. Βγαίνουμε στην Πάθαινα, όπου συναντάμε ξανά τη δημοσιά, μια μικρή ράχη με σημαντική θέα στα Βαρδούσια, τη Γκιώνα και την Οξυά. Συνεχίζουμε αριστερά, στην κόψη, την απότομη ανηφόρα μέσα στα έλατα, και βγαίνουμε στο ξέφωτο.
Μπροστά μας το Ζηρέλι, το μικρό οροπέδιο, ακριβώς κάτω απ’ τον Αετό (1697μ), μια από τις χαμηλότερες κορυφές της Οίτης. Περνάμε τον Αετό από δεξιά και συνεχίζουμε δεξιά στον δασικό δρόμο κάτω από την Τούρλα (1779μ) συναντώντας τη Βρύση, κάτω απ’ το δρόμο, η οποία ανακατασκευάστηκε το 2000 με δαπάνη του Νεοχωρίτη Γκιάτη Αναστασίου. Δεξιά και απέναντι το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, που πανηγυρίζει κάθε χρόνο στις 29 Ιουνίου, στη γιορτή της στρούγκας, συγκεντρώνοντας τους κατοίκους του Νεοχωρίου και όχι μόνο. Είμαστε χαμηλά κάτω από το Βλίτο, στα δεξιά μας ορθώνεται ο στιβαρός όγκος του Ζαμπιοτσούμαρου, ενώ στα ριζά του κυλάει ρέμα και παράλληλα αυλάκι που φέρνει το νερό χαμηλότερα, σε νεχωρίτικα κήπια
Περνάμε πάνω από τους Αγίους Αποστόλους και αμέσως μετά συναντάμε την Ασπρόβρυση, την εντυπωσιακή νερομάνα, που είναι από τους κυριότερους τροφοδότες της Βίστριτσας. Φωτογραφίζουμε το νερό, που βγαίνει πλούσιο μέσα από τη σάρα, περνάμε άλλη μία εντυπωσιακή πηγή, σε πολύ μικρή απόσταση, το Βελούχι, στη μέση του δρόμου, διασχίζουμε τη Ζαμπιά, ένα από τα μεγαλύτερα και πλουσιότερα νεχωρίτικα λιβάδια, αφήνουμε τον δεξιό δρόμο που οδηγεί στο Νεοχώρι και ακολουθούμε την αριστερή διακλάδωση που μας βγάζει σε 20 λεπτά στα Δρακοπ΄δήματα, άλλο πανέμορφο λιβάδι με τη στάνη δεξιά στα ριζά του βράχου. Το διασχίζουμε αριστερά και παίρνουμε το μεγάλο πέτρινο αυλάκι κατασκευασμένο το 1960-61 από Ηπειρώτες τεχνίτες, το οποίο φέρνει τα νερά της Κυδωνιάς στα Δρακοπ΄δήματα, για την εξυπηρέτηση των βοσκών. Το αυλάκι σε μερικά σημεία του έχει υποστεί σημαντικές ζημιές και βρίσκεται λίγο πριν την καταστροφή.
Κυδωνιά, μια πηγή, που το παγωμένο νερό της πετάγεται μέσα από το βράχο τροφοδοτώντας το αυλάκι. Υποχρέωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να διατηρήσει το πέτρινο αυλάκι, κομμάτι των έργων ορεινής υδρονομίας και έργων στήριξης της ορεινής κτηνοτροφίας την δεκαετία του ’60. Λίγα μέτρα πιο πέρα βρίσκουμε το ρέμα της Μεγάλης Βρύσης. Ανηφορίζοντας διαρκώς αφήνουμε αριστερά μας το λειβάδι, τη στρούγκα και την πηγή της Μεγάλης Βρύσης και φεύγουμε δεξιά νοτιοδυτικά
ΠΥΡΓΟΣ, Η ΚΟΡΥΦΗ 2152 μ
Κατά λάθος βρεθήκαμε στην άλλη άκρη της Οίτης, στην Τσουμανόλακκα (2114μ), πάνω απ’ την Πυρά, την Καστριώτισσα και το Μαυρολιθάρι, θεωρώντας προσωρινά αυτή σαν την ψηλότερη κορυφή. Επιστρέφοντας ξανά από αριστερά ανεβαίνουμε στον Πύργο, την κορυφή τελικά της Οίτης στα 2152 μ, χτυπήσαμε δεύτερη φορά το κεφάλι μας στο υψομετρικό, αυτή τη φορά δυνατότερα για να μην κάνουμε άλλη φορά λάθος. Η τιμωρία του ορειβάτη! Ανεβαίνοντας από το ρέμα της Μεγάλης Βρύσης πρέπει να πάμε αριστερά στα ριζά των βράχων για να βγούμε αμέσως στον Πύργο. Εμείς πήγαμε δεξιά, που βλέπαμε μια κορυφή με σημείο. Μια ώρα περισσότερο περπάτημα!
Κατηφορίζουμε από τον Πύργο αριστερά, περνάμε το λειβάδι Λάκα με βρύση χαμηλά στο έδαφος, ακολουθάμε το ρεματάκι και φθάνουμε ξανά ψηλά, πάνω από τους Αγίους Αποστόλους, συναντώντας τον δασικό δρόμο κάτω από το Βλίτο Περνάμε από δεξιά την Τούρλα και συνεχίζουμε πάνω από τα Μνήματα προσεγγίζοντας ξανά τον Αετό και κλείνοντας έτσι τον κύκλο.
Συνολικά εννιά (9) ώρες μέσα στο χιόνι σε μια αρκετά γρήγορη με πολλές εκπλήξεις διαδρομή, εύκολη και βατή. Πόδια μουσκίδι, βαριά, αλλά που δεν θέλανε να εγκαταλείψουν την Οίτη